Mijn aanvaring met de stoep, 1 Jaar geleden

Laat ik even beginnen met het feit dat hier ondertussen een super gezonde en vreselijk lief, leuk en vrolijk meisje rondloopt. Onze bijna-dreumes (want over 8 dagen is ze jarig) doet het zo goed dat ik wederom overstroom van liefde. 

Maar precies 1 jaar geleden, 12 augustus 2018, stond met wereld heel even stil toen ik met een termijn van 38 weken en 5 dagen een genadeloos harde klapper tegen de grond maakte doordat ik flauwviel en mijn man helaas net niet bij mij kon komen om mij op te vangen. Helaas viel ik niet gracieus naar achter, zoals de dames altijd zo netjes doen in films, maar kiepte ik face forward als een plank naar voren met mijn buik vol op de grond. Nou dan zit de schrik er wel even goed in. Vooral bij mijn man natuurlijk. Die alles zag gebeuren met onze (toen nog) dreumes aan onze zijde. Ik heb er weinig van meegekregen totdat ik zo'n 5 tot 10 sec later weer wakker werd in de armen van mijn man. Lang was ik dus niet weg maar het kwaad was wel al geschied. Mijn elleboog lag open en mijn knie was meteen blauw. Maar dat was mijn minste zorg. Dat meisje in mij had de klap opgevangen. Of nouja eigenlijk de ruimte om haar heen. Ze zit goed beschermd maar is zij en alles daarbinnen ook bestand tegen deze klap? Er gaan wel 100 gedachtes door mijn hoofd terwijl mijn man mij instrueerde om te blijven zitten. 'Waag het niet om op te staan' en hij rent naar binnen om een koud washandje te halen voor mijn elleboog die enorm hard aan het bloeden is. Ondertussen hangt hij aan de telefoon met de verloskundige. 

Mijn man krijgt de instructies meteen met mij langs te komen maar we krijgen wel toestemming om onze dochter eerst even naar opa en oma te brengen. De verloskundige zegt ons dat we er wel rekening mee moeten houden dat ik een nacht geobserveerd ga worden omdat er risico is dat de placenta loslaat na zo'n val. Een middag vol onderzoeken is wat volgt en ik overnacht die nacht inderdaad in een ziekenhuis bed. 

Uiteindelijk gaat alles goed, geen weeënactiviteit, geen bloesverlies en dus ook geen loslatende placenta en een actief babymeisje in mijn buik. De volgende ochtend, na een laatste ctg en de uitslagen van het bloedonderzoek, krijg ik groen licht van de arts om naar huis te gaan. 

In de dagen daarna nog een aantal keer flink duizelig geweest en geen risico genomen. Enkele dagen na mijn val zat ik weer bij de vk en schreef ze mij voor de zekerheid nog een extra dosis ijzer uit. En toen...met 39+5 braken eindelijk mijn vliezen. Precies 1 week nadat ik mijn aanvaring met de grond had. Mijn geluk kon niet op. Ik heb die laatste weken echt zoveel momenten van wanhoop gekend dat ik er gewoon echt klaar mee was. Tijd om haar te gaan ontmoeten. Tijd om mij weer mens te gaan voelen. Welkom meisje! Nog geen 6 uur later, om 00:27 snachts, werd 1 dag voor de uitgerekende datum ons 2e prachtige meisje geboren. 

Het heden

En zo zijn we dus alweer bijna 1 jaar verder. Over 8 dagen zal ons meisje haar eerste verjaardag vieren. Het was een geweldig jaar. De 2 meisjes zijn echt zo leuk samen. Er is nu echt interactie tussen beide en ze spelen zo leuk samen. Onze nu nog baby loopt zelfs al los. Een paar weken terug de eerste schuifelstapjes en nu loopt ze van de ene kant van de woonkamer naar de andere kant. Ze ontwikkelt zich super en groeit ook goed. Ik kijk uit naar volgende week dinsdag. Een gigantische mijlpaal. Zaterdag  gaan we het vieren met alle lieve mensen om ons heen. 

Wow onze baby is bijna een dreumes. Time flies when you're having fun! ♡