Met de ambulance mee

Voor het eerst 112 gebeld voor iemand van je eigen gezin..... Dat is heftig! Zo in zo 112 bellen is heftig want dan is er iets aan de hand. 

Bioscoopavond was het die avond. Dat doen we wel vaker en nu we met de kleinste al een aardig ritme hebben kunnen we met de oudste in de avonduren weer wat meer dingen doen voordat hij naar bed gaat. Spelletjes doen, boekjes lezen, samen in bad, bioscoopavond.

We hadden met zijn drieën een bioscoopavond, dan mag hij in de supermarkt lekkere dingen kiezen om te snoepen en drinken bij de film. Om de beurten kiezen we dan een film uit. Ook mag hij dan die avond gezellig bij ons logeren of mama logeert in zijn kamer. Dit keer hadden we afgesproken dat ik bij hem zou logeren. Zo gezegd zo gedaan. Al slaap ik nooit echt lekker in een andere kamer dit hoort bij een bioscoopavond :) Het was bedtijd en zoals altijd was hij al snel in dromenland. Ik niet en hoorde toen hij een aantal uur later hoestend wakker werd. Het was rond 00:00uur, hij ging zitten en hoestte. Ik zei tegen hem ga maar liggen schat het is midden in de nacht het gaat zo vast weer over en hij ging weer liggen. Nog geen seconde later ging hij weer zitten en bleef hoesten en nu hoorde ik ook dat hij naar adem snakte. Hij bleef er in hangen, hoesten en heel diep adem halen met een raar geluid alsof het helemaal dicht zat door slijm. Snel zijn vader wakker gemaakt maar die was zijn bed al uitgesprongen omdat hij ons hoorde. Wij dachten eerst dat hij verkouden was geworden of schoor was geworden vanwege de drukke dag (2 verjaardagen en een barbecue). We hoorden aan het einde van de dag namelijk wel al een beetje dat zijn stem wegging. Wij zijn met zijn drieën naar beneden gelopen en probeerden hem te kalmeren. Dat lukte natuurlijk helemaal niet want hij kreeg geen lucht en kon ook niet uitleggen wat er was want het lukte hem niet om tussen het hoesten en adem halen door om te praten. Ik riep ik ga 112 bellen en dat deed ik. Ze waren er gelukkig al heel snel en ze gaven na metingen van zijn zuurstof een medicijn in een mondkapje, vernevelen met medicijnen. Adem halen ging al iets beter maar de ambulancebroeders vonden het toch noodzakelijk dat we mee moesten naar het ziekenhuis. Papa bleef thuis bij kleine broertje en mama ging mee in de ambulance. In het ziekenhuis kreeg hij nog 2x medicijnen via een mondkapje waarvan beste zware (prednison). Na alle controles mochten we van de kinderarts weer huiswaarts. Hij bleek een virus te hebben opgelopen waardoor zijn luchtweg was vernauwd. Bij kinderen is de luchtweg al kleiner dan bij een volwassene vandaar hij zo een moeite had met adem halen. De kinderarts zei dat de medicijnen die hij had gekregen voldoende moesten zijn en dat hij er geen last meer van zou krijgen en dat was gelukkig ook zo.

Gelukkig konden we midden in de nacht nog wel iemand bereiken om ons op te halen en heeft zijn tante ons weer thuis gebracht. We hebben de bioscoopavond nog thuis slapend afgemaakt tot 10:00uur in de ochtend. Papa liet ons liggen en had zijn kleine broertje verzorgd. De volgende keer hopen we dat we dit alleen nog maar op de film zien en we geen 112 meer hoeven te bellen. 

(ook aardig van de buren achterin de straat om niet meer te vragen hoe het met onze jongen gaat maar wel zo onbeschoft zijn om naar binnen te roepen of de ambulance verplaatst kon worden want ze konden er niet langs. Onbegrijpelijk, ik vraag me af hoe zij reageren als iemand van hun familielid eerste hulp nodig heeft en de ambulancebroeders worden gevraagd om hun ambulance te verplaatsen....... Diep respect voor onze hulpverleners die hun best doen om voor een ieder klaar te staan! Ze reageerden namelijk helemaal niet op de vraag en vertelden ons dat ze dit negeren en dit zo vaak meemaken dat ze het niet eens meer horen. Bizar en onbeschoft!