​Mag een kind nog wel een kind zijn?

Ik liep heel gespannen naar het aller eerste gesprek op school van mijn middelste zoon. Hoe open en positief ik naar het eerste gesprek liep van mijn oudste zoon, hoe gesloten en zenuwachtig ik er nu naar toe ging.

Toen ik voor Milan (mijn oudste) naar school toe liep voor het eerste 10 minuten gesprek, verwachte ik te horen, hoe leuk Milan het deed in de kleuterklas. Dat hij lekker aan het spelen was, aan het knutselen was, met vriendjes en vriendinnetjes aan het spelen was. Gewoon lekker aan het kleuteren.

Maar niets was minder waar.

We kregen te horen, hoe druk hij was, hoeveel moeite hij had met tellen en het alfabet. Dat hij geen bal kon vangen en zijn motoriek erg slecht was. Milan had ADHD zei de juf, dat kon ze zien na 1 week. Het feit dat hij veel vriendjes had, graag knutselde en buiten was, was totaal niet van belang. Hij mocht eigenlijk gewoon niet kleuteren. Er is een lijst en daar voldeed hij niet aan.

En dat zit je op de grond te spelen met je kids, 2, 5 en 8 jaar oud en dan komt hij ineens binnen die vraag. Mogen kinderen nog wel gewoon kinderen zijn. Want ze waren op dat moment zo lekker kind.

Met Roan (mijn middelste) gaat alles goed. Hij is normaal, zoals het schijnbaar hoort. Geen klachten dus, hij mag zonder enige twijfel door naar de volgende fase op school (onze school doet aan fase onderwijs) Ik was erg opgelucht om dat te horen (wat achteraf gezien natuurlijk eigenlijk te belachelijk voor woorden is) en blij dat in ieder geval 1 van mijn 3 kinderen de stempel “gewoon” heeft gekregen. Ik was bang dat ze hem zouden gaan vergelijken met zijn altijd drukke, aanwezige, hard pratende, probleem veroorzakende broer Milan. Een broer die altijd op 1 of andere manier op school in de weg zit. En zo is echt hoe wij het ervaren en voelen. Milan is anders. En daar kan school eigenlijk niet zo erg goed mee omgaan. (en dit is trouwens ook echt per leerkracht en school anders hoor)

Maar hoe erg is dat eigenlijk, dat je als ouder zo al naar een school toe loopt, dat je gewoon weg bang ben dat je kind een stempel krijg, dat hij iets heeft! Anders is, niet aan de maatstaven van deze maatschappij voldoet.

Na aandringen zijn we met Milan een traject in gegaan om te kijken of hij ADHD had. Na enkele maanden is gebleken dat hij ADHD heeft en hoogbegaafd is (hierover heb ik een blog geschreven die te lezen is op love2bemama)

Met Milan lopen we inmiddels al enige tijd bij een kinderpsycholoog en dit gaat super. We passen haar tips toe, helpen Milan, luisteren, lezen alles wat maar met hoogbegaafdheid en ADHD te maken heeft, en pakken elk probleem waar school tegenaan loopt met beide handen aan en doen er alles mee om het probleem op te lossen. We gebruiken geen medicatie, gewoonweg omdat wij hier zelf niet achter staan.

Maar dat is het hem nou net, er is altijd wel een probleem, iets nieuws, iets vreemd, raars en niet normaals aan Milan. En daaruit vloeit dus mijn vraag of kinderen nog wel kinderen mogen zijn. Als we werken aan de “fout” van Milan en hij heeft zich aangepast aan de maatstaven van de school, komen ze met wat nieuws. Dan is hij te druk, dan heeft hij geen motorriek, dan kan hij moeilijk met andere omgaan, dan pest hij, dan word hij gepest, dan heeft hij een grote mond, komt niet mee met rekenen en nu heeft hij een achterstand met lezen. De eerder genoemde problemen zijn dan wel opgelost en loopt hij goed mee, zoals het schijnbaar hoort. Alleen is er weer iets nieuws ontdekt.

Het is ook allemaal tweestrijdig want hij gaat ook 1 dagdeel mee in een speciale klas voor hoogbegaafde en begaafde kinderen, terwijl hij dus niet mee komt met lezen. En dat maakt het wel dubbel, niet dat ik anders wil, want ben dolblij dat hij in die klas terecht is gekomen. En hij heeft het er zo naar zijn zin.

Kinderen moeten tegenwoordig aan zoveel voldoen. Er worden toetsen gedaan en daar moeten ze in ieder geval een normale scoren hebben want anders moeten ze de klas nog eens over doen, of moeten ze een traject in om te bekijken waarom ze de scoren niet halen.

Niemand is overal goed in, niemand is op elk gebied in ieder geval normaal. Ik haalde voor bijna alles achten of hoger en met mijn Nederlands ben ik echt met mijn hakken in de sloot geslaagd met een 5,5. Ook moeten we niet vergeten of het wel of niet je dag is. Kijk maar naar jezelf, hoe jij presteert als je, je dag wel of juist niet hebt. Dat werkt bij kinderen net zo. Alleen om 1 of andere rede wordt daar met de meeste scholen totaal geen rekening me gehouden.

Met een beetje pech worden de uitkomsten van de eerste toetsen die ze met 5 jaar afleggen de rest van hun leven achtervolgd. Zijn dat de eerste bouwstenen van hun leven, en dan zou die van jou nou net die avond niet goed hebben kunnen slapen…… tja das jammer…….

Maar goed, ik zou pagina’s kunnen schrijven over mijn gevoel (en ik gok meerdere mensen) over dit onderwerp, maar waar ik vooral naar opzoek ben zijn meningen van andere. Misschien zie ik dit wel verkeerd, of kan iemand mij uitleggen waarom er hier zo voor gekozen is. Of zijn er mensen die er ook zo over na denken en kan er misschien wel iets veranderd worden.

We hebben vooraf met Roan ook de testen gedaan en daaruit bleek dat hij begaafd is. En verder gewoon normaal. Nou ja normaal, zoals ze het in de maatschappij het liefst willen zien.

Het is niet vreemd als er in een gezin meerdere kinderen hoogbegaafd zijn of ADHD of dergelijke hebben. Vandaar dat wij zonder tegenslag gewoon een verwijsbrief van onze dokter mee kregen om te kijken naar de middelste.

Ik was altijd fel tegen stempels en wilde mijn kinderen nooit laten testen op wat dan ook, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat hoe eerder je iets weet hoe eerder je er mee aan de slag kunt als ouder. Hoe langer je wacht hoe moeilijker de aanpak word. En als je er zelf dus zo mee bezig bent kan de school ook minder zeuren. Dus wat ik eigenlijk wil zeggen is dat als je denkt dat er iets is praat erover met je huisarts, zij kunnen je echt helpen de goede richting op. En laat je niet dwingen om iets te doen, alleen omdat een school dit wilt! Blijf bij jezelf en bij het geen waar jij je als ouders het beste bij voelt! 

Geniet van je kinderen, want aan het einde van het verhaal zijn het gewoon nog maar kinderen.