Snap
  • Kind
  • kinderen
  • liegen
  • kabouters

Liegende kabouters

Een berichtje over liegende kinderen doet me weer eens denken aan de vele keren dat ik mijn kinderen betrapte op grote of kleine leugentjes.

Waarom liegen mensen eigenlijk?

Voor mijn gevoel is het meest voor de hand liggend om straf en/of gedoe te onlopen of om sociaal wenselijk gedrag te vertonen. Vooral volwassenen zullen zich altijd min of meer bewust zijn van hun leugenachtig gedrag.

Hoe zit het met kinderen en liegen?

Jonge kinderen weten nog niet wat liegen is en zullen dit ook niet bewust doen. Hun beeld van de wereld is nog magisch en alles is mogelijk waarbij fantasie en werkelijkheid steeds door elkaar lopen. Een jong kind heeft geen idee van de oorzaak van alle gebeurtenissen om hem heen, laat staan van gevolgen.

De gewetensontwikkeling van kinderen start pas op de basisschool. Daarvoor voelt het kind wel of het iets doet of zegt wat niet mag, maar kan dit nog niet vanuit binnenuit vorm geven en reguleren. Daar heeft het zijn opvoeders bij nodig. Een kind leert langzamerhand vanuit zichzelf wat er wel en niet mag en kan. Ouders leren het kind gewetensvol gedrag door zelf te leven volgens hun normen en waarden, hun kind daarin mee te nemen en het aan te moedigen zelf te handelen en na te denken over ”goed“  en  ”kwaad” . Van pubers mag je op het gebied van gewetensvol gedrag steeds meer gaan verwachten. En bij ziekelijk en permanent liegen is er sprake van een stoornis die dieper in een persoon verankerd zit.

Onze tafel is jarenlang een stille getuige geweest van een vernielzuchtige kabouter.

Toen mijn dochter rond de drie jaar was en fijn aan tafel zat te spelen en ik wat in huis rondliep, hoorde ik ineens een hard getimmer. Snel liep ik naar mijn dochter die zó maar opeens zoet zat te kleuren in diepe stilte. Omdat het bij mij toch een beetje kriebelde ging ik op onderzoek uit. En ja hoor, onder het papier zaten vele diepe putjes in de tafel. Geschrokken vroeg ik hoe dat nu kon.

Eerst zei ze natuurlijk niets maar na nog een keer vragen wist ze met stellige zekerheid te vertellen dat de kabouter het had gedaan. ”Huuhuhu, de kabouter?????” . Ja, de kabouter had het gedaan. En ik kon hoog springen en laag springen, maar ze bleef het zeker weten. Toen ik vroeg hoe de kabouter het had gedaan kon ze me precies voor doen wat er was gebeurd.

We hebben nog lang over de kabouter gesproken die dag: dat hij toch zo maar de tafel had beschadigd en dat hij moest leren dat timmeren niet op tafel kon. Pas ‘s avonds na het eten wist ze mij te vertellen dat zij zelf die kabouter was geweest, maar volgens mij zei ze dit alleen om mij tevreden te stellen………

En natuurlijk was het niet haar laatste leugentje. Ik ben echter altijd van mening geweest en nog steeds, dat kinderen én volwassenen altijd een goede reden hebben als ze liegen. Ik maak nooit veel drukte over een leugen als ik die ontdek. Eerder heb ik de neiging om me af te vragen waarom de ander kennelijk bang is, me niet durft te vertrouwen of het nodig heeft om de waarheid te verdraaien. En dan kan het betekenen dat ik degene ben die iets moet veranderen in plaats van de leugenaar………..