7 jaar geleden
It's just emotions taking me over...
Zoals het liedje al zegt (weet even niet meer wie het zingt Destiny's Child?), als er wat met je baby of kind aan de hand is...
Niemand snapt wat een moeder voelt op het moment dat ze te hoort dat er iets ernstigs aan de hand is met je kind.., alleen al die andere mama’s die het ook meegemaakt hebben. Een ieder die zich afvraagt hoe het voelt, prijs je gelukkig dat je het niet weet. Ik hoop met heel mijn hart dat je het nooit mee maakt. Wellicht helpt deze blog een beetje om te snappen hoe al die moeders zich voelen die het wel weten. Toen ik in die situatie zat, kon ik het niet onder woorden brengen. Nu wel.
Laat ik toch beginnen met te vertellen dat ik mijn man niet vaak heb zien huilen. Maar twee keer.., bij onze bruiloft (heel lief) en bij de 20-weken echo van onze middelste zoon. Toen we te horen kregen dat het niet goed zat (zie eerdere blog). Ook voor papa is het mega-ingrijpend.
Sinds dit gebeurt is, snap ik dat er situaties zijn waar je niets aan kunt doen en je toch uit elkaar groeit. Zonder dat iemand er iets aan kan doen of dat er iemand gelijk of ongelijk heeft. Ik ben alleen heel blij dat wij er doorheen gerold zijn.
Dat gezegd hebbende denk ik toch dat niemand de pijn van een moeder begrijpt of evenaart. Wanneer er iets met je kind is, wanneer het uitgilt van de pijn, wanneer je het wegbrengt naar de operatie kamer, dan voel je zelf een fysieke pijn in je lichaam. Ik zou 10keer liever mijn eigen voeten/handen afhakken zonder verdoving en dan nog kilometers lopen dan dat 1 van mijn kinderen pijn heeft. In de tijd van de behandelingen heb ik serieus fysieke weerstand en pijn gevoeld om mijn kind weer naar het ziekenhuis te brengen. Je houdt je sterk en met je verstand weet je dat het goed is.., maar je gevoel. Alles in je wenst dat het anders was..
Op zo'n moment ben je als moeder ook overgevoelig voor alles wat gezegd wordt. Voor iedereen die zo'n moeder tegenkomt: vergeef haar en wees lief voor haar. Ik realiseerde mij achteraf best wel eens dat ik wat kort door de bocht heb gereageerd. En ik heb ook wat afgehuild vanwege goedbedoelde, maar vreselijk hard aankomende opmerkingen..
Sinny
Wat heb je dat mooi beschreven.
Anoniem
Heel herkenbaar. Ons zoontje is nu 10 weken en heeft ook verticale talus. Tijdens de guo dachten ze dat hij 1 hakvoetje had. We zijn onder behandeling in het UMCG. Jesse heeft nu 5 keer gips gehad en moet nu even een weekje zonder zodat de huid kan herstellen voor de operatie 10 februari. Het wordt voor ons en ons mannetje nog een heftige tijd maar tot nu toe doet hij het verbazingwekkend goed en zijn we erg tevreden. Vind het heel fijn om je verhaal te mogen lezen.! Groetjes Hielkje mama van Jesse
Damaya
Dank je, maar zal eerlijk gezegd blij zijn als het januari is. Wens jullie fijne dagen en een goed 2017 xx
Mamaof3
oh dat kan ik me voorstellen. Heftig joh! Zowel het verlies van je lief als nu je jongste. Sterkte ermee! En toch ook fijne feestdagen.