5 jaar geleden
Is dit nu omdat hij anders is? | Blog over Downsyndroom
Laatst ging ik Joas ophalen van de opvang. Hij had een goede dag gehad en vrolijk liep hij met mij mee. ‘Ooeeeiii’ zei hij al zwaaiend naar de leidsters en op naar de uitgang.
Eenmaal buiten gekomen waren er tal van kinderen aan het spelen. De bal vloog voorbij, kinderen op skelters en in de speeltuin. Joas vindt dat prachtig. Al snel zag hij een fietsje staan en klom erop. Zucht.. dacht ik.. Ik had haast en wilde naar huis. Ik moest nog eten maken en aan het einde van de dag werk ik een beetje naar bedtijd toe zeg maar. Maar goed.. toe maar. ‘Kom maar Joas, deze kant op’ (richting de uitgang). En hij (loop)fietste achter me aan.
Na een paar stappen keek ik achterom en ik zag twee jongetjes rondom Joas en zijn fietsje drentelen. Elke keer de voeten voor de wielen zetten zodat hij niet verder kon. Dus ik loop terug en zeg: ‘Kom op jongens, dat is niet zo aardig.’ Joas volgt me naar het hek toe en ik pluk hem van het fietsje af. Samen doen we het hek open. Ik kijk achterom en zie die twee jongetjes bij het fietsje staan. Met z’n tweeën wijzen ze naar Joas en gniffelen met hun hand voor de mond. Mijn hart breekt, terwijl Joas nog even achterom kijkt en al zwaaiend en lachend ‘Ooooeeeei’ zegt tegen de jongetjes.
Lees ook: Hoop is de zekerheid dat alles wat je doet zin heeft.
Nu snap ik dat kinderen best hard kunnen zijn en vooral als ze met vriendjes zijn. Maar ik kan het niet helpen dat ik me dan toch afvraag ‘Is dit nou omdat hij anders is?’ Of is het gewoon stoer-doenerij tegenover vriendjes? Is dit eenmalig? Of zal dit met regelmaat gebeuren? En waarschijnlijk stel ik me echt aan, maar je bent natuurlijk zo bang dat dit ooit gaat gebeuren. Misschien wat het gewoon helemaal niks en inderdaad gewoon kinderen die kinderen zijn.
Maar wat ik dan mooi vind is dat Joas in al zijn onschuldigheid en puurheid nog even zwaait naar ze. Joas die geen scheldwoorden kent, Joas die niet weet wat pesten is, Joas die iedereen met open armen verwelkomt in zijn leven. De kleine jongen die iedereen een high five en een knuffel wil geven. (En ja, ook hij kan een ettertje zijn). Misschien is het maar goed dat dit, voor nu, compleet langs hem heen gaat.
Op B-zonder nog meer leuke blogs en weetjes over Downsyndroom.
Volg ons op Facebook voor dagelijks leuke filmpjes.
Volg onze story op Instagram.
EvenAva
Tjaah pesten?! Ik ben mijn hele jeugd gepest en altijd gezworen mocht ik kinderen krijgen dat dat niet zou gebeuren. Mijn dochtertje is 2 en heeft CP cerebrale parese en dus anders. Verstandelijk niks aan de hand gelukkig maar wel lichamelijk en dus een speciale loopfiets en een rolstoel in de aanvraag. Ze zal lopen alleen is de vraag wanneer. Ik ben van mening dat er wel verschillende kindjes zijn...sommige kinderen krijgen gewoon geen normen en waarden meer mee vanuit huis uit. Dan heb je nog de kindjes die gewoon nieuwsgierig zijn en de kindjes inderdaad stoer willen doen. Als laatste de echte pestkoppen. Ik schat de situatie gewoon in en reageer daar gewoon op, met de laatste kindjes ben ik gewoon harstikke streng en soms verbaal ook heel hard en grof. Interesseert me niks wat mensen van mij denken en bescherm mijn kind ten alle tijden, jij pesten wacht maar ik leer je pas wat echt pesten is!!! Wat mij ook op valt is de ouders, hoe vaak die niet achterom kijken als ze langs komt...sommige struikelen bijna en andere komen op haar af "goh wat heb jij een mooie loopfiets zeg, wat fijn voor jou". En als laatste de ouders die naar me toekomen en zeggen aaaawh wat zielig zeg. Die ik gelijk afsnauw en zeg "zielig, ze is niet zielig! Ze is hartstikke vrolijk en loopfiets lekker rond...kindjes in 3de wereld landen zijn pas zielig, oorlog en hongersnood!!!!" En kijk dan gelijk weet je welke kindjes bij welke ouders horen!! Je hart breekt elke x of het nou kinderen of ouders (mensen) zijn, begrijp dat heel goed en de ene keer ga en kan je daar beter mee om gaan dan de andere keren.
Lynnet
Ooit liepen wij met onze ZML-klas in het park om naar de speeltuin te gaan. Rustig in de rij en zonder gedoe. In die klas zaten ook een aantal kinderen met Down-syndroom. In het park waren ook andere schoolkinderen. Waarschijnlijk achtste groepers: dezelfde leeftijd als onze groep toen. Die gingen gek om ons heen dansen en rare gebaren maken. Het was verschrikkelijk, ook omdat onze kin2deren daar geen enkele aanleiding toe gaven. Mijn klassenassistente is toen heel erg boos geworden en heeft hun leerkracht erop aangesproken. Toen we verder liepen, vroeg één van de meisjes uit mijn groep: ' Waarom deden die kinderen zo gek?' En daar had ze gelijk in. Onze klaswas eigenlijk een voorbeeld voor hoe het hoort. Daar hadden de 'gewone kinderen' nog wat van kunnen leren. Ze besefte niet dat het was om wie ze was..... Het is jammer dat kinderen soms zo doen. Ze zouden namelijk ook heel veel kunnen leren van onze kinderen.
MAMAvan2PrachtigeKids
Helaas komt pesten nog altijd veelste vaak voor, ik zou het gewoon eens aankaarten bij de leiding dat ze er ook op letten. Wie weet was het gewoon stoerdoenerij zoals je zelf ook al zegt. Mijn kinderen groeien "gelukkig" op met een opa die anders is, en weten dus dat er ook "bijzondere" mensen en kinderen bestaan Vind ik ook wel een erg belangerijke les voor ze dat ze weten dat dat ook maar gewoon mensen zijn net zoals hun zelf. en hoop dan ook dat ze nooit iemand zouden veroordelen omdat diegene "anders" is.
Astrid Boumans
Pesten is helaas iets wat nog steeds voor komt. Maar als je denkt dat dit regelmatig terug kerend gedraag is kaart het dan aan bij de leiding. Voor kinderen is het denk ik heel moeilijk om te snappen dat een kind anders is dan anderen. Maar als hier eerlijk en open over gesproken word is vaak het grootste probleem op gelost. Het nadeel alleen is dat wij volwassenen vaak dat gesprek niet aan willen gaan met kinderen of de tijd nemen om uit te leggen waarom iets is zo als het is.