Ik moeder anders

Elke ouder herkent het: de small talk over de kinderen. Over hoe zwaar de nachten zijn, hoe graag we ook eens door willen slapen, hoe irritant het herriemakend speelgoed is, hoe slecht ze eten, en hoe weinig tijd we hebben.

Elke moeder herkent het! Behalve ik. Ik heb oprecht geen idee waar het over gaat. Onze kleine dreumes is inmiddels 16 maanden oud, slaapt nog niet de helft van de nachten door zonder een bezoekje van zijn moeder, heeft een hele berg herriemakende toettoet auto’s, linkimals en dansende weet-ik-het-wattes, eet meestal keurig geen enkel hapje brood, en vreet zorgvuldig al mijn tijd weg. Keurig volgens het ‘stoute dreumessen boekje’. En toch heb ik geen idee waar al die moeders het over hebben.

Ik heb geen idee waar het door komt? Misschien omdat wij net wat meer moeite moesten doen om tot die dreumes te komen? Of misschien omdat ik zelf nog een vleugje kind bevat? Of wellicht omdat ik getrouwd ben met een soort grote dreumes? Ik heb geen idee... maar het is waar en ik ga er voor uit komen. Zet je schrap, hier komt ‘ie;

Mijn kind slaapt niet door. Oh echt het gebeurd wel eens, zo’n nachtje of drie gemiddeld per week, maar meestal slaapt hij niet door. Hij smijt zijn tut uit bed, gaat rechtop zitten en gilt ‘mama?! Nienie!’ Ik wacht een minuut of vijf, want vaak besluit hij toch een van de vijf andere tutjes te grijpen, maar nee hoor.. en daar ga ik weer, met frisse tegenzin klauter ik mn bed uit, gris een tut uit zijn ledikant en frommel hem in zijn kleine kwekje, en dan gebeurd het; hij gaat liggen, en ik geniet. Ik geniet van zijn pluishaartjes en zijn smekkend tuttel geluidje. Ik haal even diep adem, aai zijn kleine bol en keer voldaan terug naar tante bed. Ik vind het geen enkel probleem.

En dan het ontbijt. Dat moet gewoon best wel snel gebeuren. Je kent het wel, je stond 7 minuten te laat naast je bed, je dreumes besloot net nadat je hem in zijn opvang-outfit had gehesen even rustig zijn broek vol te werken, je herhaalt het aankleed ritueel dus vlug en zit ruim 20min later dan gepland aan tafel met je kleine mini you. En dan besluit hij dat hij zijn boterham met bio-appelstroop speciaal voor broodweigeraars niet mooi genoeg vind van kleur. En hij eet dus geen hap. Ik probeer dan maar wat, de welbekende vliegtuigjes en parkeergarage taferelen, een likje hagelslag er over, kleinere stukjes, en noem het maar op. Uiteraard heeft het allemaal geen enkele zin, en zit ik 10min later (alsnog keurig optijd dus, dankjewel dreumes, jij snapt het belang van tijd!) in de auto opweg naar de opvang waar hij vervolgens een boterham met diezelfde stroop eet. Ik irriteer me er geen seconde aan. Echt waar, het doet me niets! Op vrije dagen geef ik hem een uur later gewoon een banaan, fruitkoek, cracker of in elk geval iets dat hij altijd graag eet, en maak ik fluitend mijn dag af.

Tot dat moment dat hij pér-see die verrekte toettoet autogarage wil om mee te spelen. Ik pluk het ding van een schapje, zet het op de grond, en met zijn kleine vingertje drukt hij in no time alle 6 de auto’s aan. Daar gaan we hoor, ‘klaar voor de start, we racen hard, vroemvroem vroem’ hoor ik Rick Racewagen zingen. En dat terwijl Bram (De brandweer) nog net zijn zin af maakt: ‘en blus het grote vuuuuuur’. Ik heb me nog niet omgedraaid of ook de koetje-boe-bal moet er aan geloven. Onze kleine man kijkt me aan, en ik kan het niet laten. Ik maak een maf uitziend dansje dat we ‘swingen’ noemen en zing kei hard mee: ‘boeee boeee boeee zegt de koe, speel met mij dat maakt me vrolijk en blij!’ 

De rest van de dag vult zich met al die ‘irritante’ geluidjes van zijn veel te veel speelgoed. En zelfs als hij naar bed is kan ik het niet laten Tim Takelwagen (mijn favoriet) nog even te laten zingen... 

Want weetje? Al die ergernissen waar moeders het over hebben, ik herken ze niet. Ik geniet van elk moment. Ik neem de nachten, de liedjes en de weggegooide boterhammen elke dag weer gewoon voor lief. Ik maak overal het beste van, ik vind het leuk. Want laten we eerlijk zijn, ze worden zó snel groot, we kunnen ze helemaal niet missen, gezellige praat waar ze bij zijn zou zo veel dankbaarder zijn.... en: zo irritant zijn die liedjes nou ook weer niet. 

Toch?