Ik ben papa. Maar ik moet haar ook mama laten zijn.

Toen mijn vrouw en ik 5 jaar geleden trouwden, besloten we om nog even met kinderen te wachten. We waren in onze ogen nog jong en hadden nog zoveel dromen! Reizen, op stap gaan, allerlei hobby’s uitproberen, … We kozen ervoor om nog even te genieten van alle vrijheid, voor de ons ‘beperkten’. Althans, zo zagen we dat toen... Nu, 5 jaar later, zijn we trotse ouders van Vic (1 jaar). En blijkt ons leven niet ‘dood’ te zijn! Integendeel, wij voelen ons met ons gezinnetje springlevend.

Wij kiezen er bewust voor om Vic overal – in de mate van het mogelijke – mee naartoe te nemen. Hij was amper 6 weken oud toen we een weekje naar Italië gingen. “Het leven stopt niet als je kinderen hebt” werd zowaar ons motto. Wij leven ons leven zoals voorheen en hebben Vic hier gewoon in ingepast. Zo simpel is dat! Dat is echt een bewuste keuze geweest voor ons. Vanuit ervaringen en vanuit onze omgeving hadden we al vrij snel een beeld van welk type ouders wij zouden en wouden zijn. Met dat beeld in ons achterhoofd, proberen wij elke dag het beste van onszelf te geven.

Het moet nu wel gezegd: Vic is een doodbraaf manneke. Hij sliep al vrij snel door (na 2 maanden!), eet flink, groeit flink, stapt, is vrolijk, lacht, … Ik kan me gerust voorstellen dat dit niet voor iedereen of voor elk gezin zo vanzelfsprekend is.

Ik heb me bij de geboorte van Vic snel de rol van papa op mij genomen. Eveline had bij de bevalling een spoedkeizersnede nodig, waardoor de eerste zorgen volledig op mij terecht kwamen: eerste luiers, eerste badje, aan de borst leggen bij Eveline, hem in slaap wiegen,… Mijn zorgen voor Vic gingen zodanig ver, dat ik soms meer last had van de babyblues dan zij! Ik denk dat de hechte band die ik nu met Vic heb, daar wel zijn oorsprong vindt. Ik werk sinds vorig jaar ook viervijfde, waardoor ik telkens een heuse papa-dag had om me volledig op Vic te kunnen focussen.

Ik vond het uiteindelijk ontzettend moeilijk om die vader-rol een beetje te lossen en het blijft een werkpunt (tot op vandaag) om Eveline ook voldoende ‘mama’ te laten zijn! “Heeft hij een vuile luier? Ik doe dat wel! Moet hij getroost worden? Kom maar bij papa.” Die zoektocht naar evenwicht was niet altijd vanzelfsprekend, maar ik denk dat we samen, door er voldoende open over te communiceren, wel ons plekje gevonden hebben in ons gezinnetje.