“Ik ben 2 en ik zeg...”

Dinsdagochtend bij de apotheek

Dinsdag waren we bij de apotheek en moesten we even wachten. Mijn zoontje rende van de ene kant in de wachtruimte naar de andere. Zelfs achter de balie vond hij het heel interessant. Ik vroeg hem om terug te komen maar je raadt het al, “nee” was zijn antwoord. 

Bij diezelfde apotheek staat een tafeltje met duplo blokjes. Voor een minuut of 2 vond hij dit leuk, hij bouwde snel een torentje maar hij vond de folders aan de muur veel interessanter. Deze wilde hij allemaal vastpakken. Toen viel zijn blik op de glazen deur, overal vette kinderhandjes en spetters van zijn niesbui. Hij wilde geen koekje, geen drinken en al helemaal niet bij mama blijven staan of zitten. Gelukkig was op dat moment mijn ‘bestelling’ klaar en konden we vlug naar buiten. Heerlijk, frisse lucht voor mama!

Voor ik moeder was kon ik hier geen voorstelling van maken. Ik had wel eens gehoord van een peuterpuberteit of de ‘nee’-fase maar dit was voorheen altijd een ver-van-mijn-bed-show. Nu weet ik precies wat het is, we zitten er middenin. Geen eten, geen luier verschonen, geen enkel tv programma wat oké is. Door de dag heen hoor ik regelmatig “nee“ of de variant, “nee-hee”. 

Dinsdagmiddag bij de crèche 

Aan het einde van de middag mocht ik mijn zoontje ophalen van de crèche. Nou dat was een ervaring waar je U tegen zegt! De laatste keren ging hij meteen met me mee naar huis. Daarom durfde ik het wel aan om de jongste op mijn arm mee te nemen ipv in de wandelwagen. ‘Het komt wel goed’ dacht ik nog toen ik de auto uitstapte. 

In de hal stond ik voor het raam en zag mijn zoontje netjes op het stoeltje zitten in de klas. Hij zag mij ook en riep me al, maar door de drukte (andere moeders halen hun kindjes ook op natuurlijk) moesten wij even wachten. Toen het eenmaal zover was en hij naar me toe kon lopen liep hij door. Hij wilde in de hal kijken waar andere kindjes aan het spelen waren. Hij had een bloempje gemaakt, deze hield hij vast. Ik had zijn jas in mijn ene hand en de jongste op m’n andere arm. Hem zette ik op de grond neer en gebukt wilde ik mijn zoontje zijn jas aan doen. Dit is me gelukt. Ik tilde de jongste weer op en liep met mijn zoontje aan de hand naar de uitgang. Maar dan, er ligt een soort slurf in de hal waar kindjes doorheen kunnen kruipen. Je raadt het al, dit wilde mijn zoontje ook doen. 

Afijn, eenmaal door die tunnel heen kreeg ik hem zover om mee naar buiten te lopen. Mijn lichaamstemperatuur voelde ik stijgen… We waren bij de deur en daar ging het he-le-maal mis! Mijn zoontje wilde niet mee en liet zich vallen. We stonden op het schoolplein en ik kon niets anders dan hem aan zijn arm mee sleuren, met de jongste op m’n andere arm. Een paar meter verder is het poortje om het schoolplein af te gaan. Dit ging nog redelijk, al was het best beschamend dat mijn zoontje letterlijk aan mijn hand hing. Achter mij volgde er een oma met 3 kindjes. Ze zei nog “ach meisje toch, wat vervelend he?”. Je moest eens weten…

We waren het schoolplein af, eindelijk!

M’n rechterarm was aardig aan het verzuren. De jongste weegt om en nabij 10 kilo en de oudste 15. Nog langer aan z’n arm meesleuren durfde ik niet, we moesten zeker 20 meter lopen tot aan de auto. Dalijk trek ik z’n arm uit de kom, dat kan echt niet! Ik zei nog tegen hem, we gaan naar opa/oma maar niets was goed. “Nee-hee” was zijn reactie en hij krijste alles bij elkaar. Ik besloot om mijn oer-kracht te benutten en hem op m’n andere arm te tillen zo goed als ik kon met de jongste op m’n rechterarm. Die hing trouwens ook behoorlijk onderuit. Maar wat moest ik dan? Ik kon niet de één laten staan om de andere alvast in de auto te zetten… Eenmaal bij de auto, jawel ik heb dit toneelstuk overleeft, heb ik de oudste erin laten klimmen. Snel de deur dicht toen hij eenmaal in de auto zat. De jongste in de stoel en weer terug om de oudste vast te zetten. 

Er stonden inmiddels wat mensen te kijken bij de ramen van het bejaardenhuis, voor de school en naast mijn geparkeerde auto. Ik stapte achter het stuur en gooide eerst mijn sjaal af en deed mijn jas uit. Mijn lichaamstemperatuur was behoorlijk gestegen (dit druk ik netjes uit) en dit was een ‘dit-doe-ik-zo-nooit-meer’ ervaring. O en het bloempje…, die heeft het overleefd ;)