8 jaar geleden
Huh? Wat heb ik nu aan mijn schoen hangen?
Dan is er opeens die dag waarop je ziet dat je nooit écht alleen bent.
We waren op het strand. Baby danste vrolijk over het zand, totdat ie opeens stokstijf stil bleef staan.
Huh? Wat was dat?
Hij tilde een voet op. Die donkere veeg bewoog mee. Wat? Mama!!!?? Vragend keek hij omhoog, om vervolgens zijn voet weer in het zand te wroeten.
Donkere veeg wroette mee.
Rechterarm omhoog. Donkere veeg veerde mee. Tegelijkertijd. Hoe kón dat nu?
Baby draaide rondjes om zijn eigen as. De wind, plus de verminderde evenwicht, deed hem bijna omvallen. Maar Donkere Veeg bleef overeind, zo leek Baby te beredeneren, dus bleef zou Baby ook op twee sandalen blijven staan.
Tja, een geweldig concept, die schaduw.
Ik heb er nooit zo over nagedacht, maar het is een beetje zoals een vriend die áltijd bij je is. Behalve in het donker, want de "witte veeg" is nog niet uitgevonden. Toch? Dat zou wel geweldig zijn. Als kindjes dan nachtmerries hebben, kunnen ze Witte Veeg als veilig lichtje meenemen op hun dappere avontuur van hun eigen bed naar mamas bed. Die had ik toen ik klein was wel willen hebben; ik weet het nog al te goed, hoe ik in het diepst van de nacht dwárs door die zee van monsters heen moest rennen om bij het veilige bed van mijn ouders te arriveren.
Wat was een vriendje dan handig geweest.