Hoe zwembadwater bijna haar leven kostte (deel 3)

Het was moeilijk om te vertrekken zonder Livia. Je voelt je zo incompleet. Gelukkig kon ik mijn zonnebril opzetten die mijn tranende ogen verstopte. Toch vond ik het fijn om even weer in de buitenlucht te zijn. Ik parkeerde de auto naast die van mijn vader op hun standplaats. We besloten om de rest van de dag bij hun te gaan zitten. Dit was voor Elynn ook leuker. Anders zat ze ook maar met een huilende moeder alleen te kijken bij de chalet. Het was zo stil zonder Livia. Elynn had al meerdere keren gezegd dat ze haar zusje zo miste. Inmiddels hadden we te horen gekregen dat Livia nog een nacht moest blijven in het ziekenhuis. Ze vonden het niet verantwoord om haar al te laten gaan. Dus zou ik na het avondeten weer aflossen. Toen ik 's avonds in de auto wilde stappen om weer naar het ziekenhuis te gaan merkte ik al dat ik gesloopt was. De stress, het verdriet en de slechte nacht deden mij te laten instorten. Maar ik moest door. Roy zat op mij te wachten en ik deed het voor Livia. Ik stapte in de auto en startte de auto met nog 1 been uit de auto. De auto stond in de versnelling zoals altijd. Maar omdat ik niet meer scherp was vergat ik de koppeling in te drukken. Dus de auto begon te rijden en ik kon hem zo snel niet stoppen. Daardoor reed ik dwars over de tent van mijn broer heen. Gelukkig zat er niemand in! Mijn vader greep vervolgens in door de auto in zijn vrij te zetten. Daar zat ik dan. De tent was compleet verwoest. Ik was kapot. Mijn vader vond het niet verantwoord om mijzelf te laten rijden en heeft me gebracht. Ik heb de hele rit gehuild. Van de rest van die avond kan ik me weinig herrineren. De volgende ochtend was het weer tijd voor een röntgenfoto. Deze zou bepalen of Livia naar huis mocht of niet. Ik zag haar beetje bij beetje opknappen. Rond het middaguur mocht ze zelfs van de beademing af. Mijn Livia kwam steeds meer terug. De at goed, kreeg meer energie en wilde uit dat bed. Ze wilde staan en begon zelfs met lopen. Rond 14:30uur kwam de arts naar ons toe. De gaf mij de röntgenfoto en vertelde dat het er goed genoeg uitzag om terug naar de camping te mogen. Haar zuurstof gehalte was rond de 93%. Dat was mocht nog wel wat omhoog maar voor nu was het prima. De dokter vondt het bijzonder hoe snel ze weer was hersteld. We kregen een recept mee voor een antibiotica voor 7 dagen. Ook moesten we Livia goed in de gaten houden. Bij ziektesymtomen moesten we gelijk weer contact opnemen met het ziekenhuis. Ook moesten we bij thuiskomst in Nederland opnieuw een röntgenfoto laten maken. Daar gingen we dan. Compleet als gezin weer naar de camping. Eenmaal op de camping voelde we ons niet meer prettig bij het zwembad. Vanaf de plek van mijn ouders naar onze chalet kwam je er telkens weer langs. We besloten dit aan te kaarten bij de eigenaresse. Ze begreep ons volkomen en gaf ons het geld terug van de resterende dagen dat we er zouden staan. Dat was heel erg fijn en aardig. We zijn opzoek gegaan naar een andere camping in de hoop het vakantiegevoel voor een deel terug te krijgen. Een camping was gevonden naar onze zin naarbij Lons le saunier.  Helaas was onze vakantiegevoel niet meer wat het was. Ik hoop dat meerdere ouders mijn/ons verhaal lezen zodat andere ouders een hoop leed bespaard kan blijven. Verdrinking bij kinderen tot 5 jaar is nog steeds doodsoorzaak nummer 1. Wij kregen een harde les voor onze kiezen met gelukkig een goede afloop. Maar de hel waar wij doorheen zijn gegaan en nog steeds gaan door het trauma was je oploopt is verschrikkelijk.

Deel 2: Livia verdronk in Zuid-Frankrijk