Hoe het verder ging met maysen

In mijn vorige blog las je dat maysen na het ongeluk werd opgenomen in het Ziekenhuis. Hij kreeg een kamer in Quarantaine want meneer had ook nog eens waterpokken. Dus ondanks dat hij vast zat en allerlei kabel we mochten sowieso niet van die kamer af. Zoals afgesproken kwam er om het half uur een zuster binnen en deed wat neurologische testjes, terwijl ik ondertussen mijn adem inhield, gelukkig kregen we keer op keer goed resultaat. nlNa 4 keer gingen ze over op om het uur en ook nadat dat goed bleef gaan en het bijna slaap tijd was spraken we af dat hij 4 keer gewekt zou worden in de nacht. Er werd voor mij wat spul neer gelegd en na de laatste controle en fles voor maysen lag ik hem in bed neer. het slapen ging moeizaam ik heb uren met hem gezeten en gewiegt verder kon ik niks aangezien hij nog steeds vast zat aan die verdomde kabels. Ondertussen dood moe viel hij is slaap. Ik ben toen zelf ook snel gaan slapen voordat er weer een zuster in de kamer stond.  Slapen ging zowel voor maysen als mezelf slecht, ik had vreselijke nachtmerrie en Mays moest veel huilen. De volgende dag alle testen goed, gewassen, aangekleed en te hebben gegeten kwam de neuroloog langs(maysen was doordat hij in bad mocht inmiddels verlost van alle kabeltjes) de neuroloog vertelde mij dat alle testen goed waren en Maysen in de middag mee naar huis mocht, iets wat ik toen we de dag ervoor binnenkwamen nooit had verwacht. Ondanks dat mijn kleine vent bont en blauw was zou hij geen schade aan het ongeluk overhouden niet lichaamelijk in ieder geval. Hij moest later nog op controle bij de oogarts en neuroloog en ook dat bleef goed. Maysen heeft nog wel veel gehuild na de tijd en schrok van alles. Bij elk klein dingetje huilde hij, dat werd met de weken beter en hij is inmiddels een spring in het veld van 1,5 jaar met regelmatig een blauw plek hier en daar. Dyante mocht direct met papa mee aangezien zij alleen beetje pijn aan haar elleboog had. Zij heeft nog wel vaak angst op de fiets dit zou met de tijd over moeten gaan maar ik voel me er altijd rot over. En Ik zelf als moeder? Ik heb het trauma nog altijd niet verwerkt. Ik heb wekenlang na het ongeluk nachtmerrie gehad. Ik heb heel lang niet durven fietsen met de kinderen, Dit is nu minder. mijn kinderen zijn er beide goed vanaf gekomen en daar mag ik voor in mijn handen knijpen. Ik vind het wel altijd eng als maysen valt of zich stoot, ik schrik dan altijd heel erg en durf soms niet te kijken, ook al weet ik wel beter ik hoop dat het ooit beter wordt.