3 jaar geleden
Het spijt me zo, Emma deel 2
Wat schrok ik voorbije jaar. Uit dat kleine lijfje kwamen heel vergezochte, doordachte vragen. Zo klein nog maar o zo slim. Ik voelde het al een hele poos aankomen. Lang zou het niet meer duren voor ik alles moet gaan vertellen.
Vandaag was extra moeilijk. Ik moest met Emma gaan praten en voorstellen om een andere meter te kiezen. Verdomd pijnlijk voor haar maar naar mijn gevoel de enige, juiste keuze. Zo kon het niet langer verder. Omgaan met twee geliefde die steeds ruziemaken is geen pretje. Dit heb ik vroeger genoeg gezien. Haar reactie was minder erg dan gedacht. Ze vond zo jammer, maar leek het wel te begrijpen waarom ik die beslissing nam.
De conversatie startte met het feit dat ik heel jong was toen ze geboren werd... "Ik zat nog op school. Twee klasgenootjes werden je meter en peter. We waren allemaal nog zo jong... Door de jaren heen bleven we geen vriendjes.
Toen vroeg ze "wie was jou liefje toen mama op school?" ik schrok me een hoedje! Emma wist tot op heden niet van haar 'biologische vader' en ik mompelde snel "een jongen" en liep snel de andere kant uit.
Even later zaten we samen aan tafel. Ik voelde aan dat dit de juiste moment was om haar alles te gaan vertellen. Tenminste, tot zover er een 'juist moment' kan zijn. Ik haalde de vraag terug naar boven "Emma waarom vroeg je daarstraks wie mijn liefje was toen je geboren werd?". Het was blijkbaar een impulsieve vraag van haar. Maar ik zette door.
Het was nu echt tijd dat ze het wist. "Emma, wanneer er een eitje en een zaadje samenkomen dan groeit daar in de buik van de mama een babytje van. Jij bent dat babytje van mijn vriendje toen". Het werd stil...
"hoe heette die jongen dan?" ik zei zijn naam en zij herhaalde het. Dit was niet papa. De vraag waarom Emma hem niet kende kwam ook. "hij was geen goede papa, Emma. Hij wilde geen kindjes. Ik zag mijn biologische vader' ook niet, ik heb geen papa. Maar jij hebt een hele lieve hé" Ik voegde er ook aan toe dat we bij oma woonde tot ze één jaar was. Dat mama dan pas papa leerde kennen en we snel gingen samenwonen.
"Wist je dit al Emma?" vroeg ik haar. "Nee" zei ze volmondig. Ik voegde er nog aan toe dat het om die reden is dat ze mijn achternaam heeft. Deze vraag werd voorbije jaar al meermaals gesteld door haar. Dat ze om die reden niet lijkt op papa, noch babyfoto's zijn met de familie van hem. Want daar zat ze ook al een hele tijd mee.
"Een papa is iemand die goed voor je zorgt en om je geeft. Dus je papa blijft je papa en er veranderd helemaal niets. Mijn zus en ik hebben ook niet dezelfde papa". Dit vond ik belangrijk om zeggen. Want het laatste dat ik wil is haar het gevoel geven dat ze 'anders' is. "Als je liever de achternaam van papa hebt kan dit ook" zei ik nog. Dit was niet nodig voor haar, ze vond mijne heel mooi en erg bij haar passen. We sloten het verschrikkelijk moeilijke gesprek af met een hele dikke knuffel.
Dit had ik vanmorgen niet gedacht. Ik ben opgelucht, maar tergelijk brak mijn hart opnieuw in duizend stukken. Zo klein en al zoveel te verwerken. Het spijt me zo, Emma. Ik hoop dat je net zo zorgeloos kan opgroeien als voorheen.
Superboy Stef
Dat is vanuit het geloof Peetoom en peettante volgens mij.. ‘vroeger’ zou je bij dood van ouders naar je Peter en meter gaan en vaak krijg je iets extra van deze mensen bij verjaardag of communie. Wordt niet meer zo vaak gebruikt
Ik snap echt nog steeds niet wat een meter en een peter zijn? Zo te zien ben ik niet de enige die je blogs erg onduidelijk geschreven vind, maar ik ben nu wel nieuwschierig geworden naar wat een meter is..
Sher2611
Trots op jou lieverd, laat ze maar zeggen, mensen die weten hoe het echt zit kennen de waarheid ❤️
Viervanons
Dat klopt, de meter wilde zeker verder maar op 'haar manier' zijnde Emma bij haar, zonder haar gezin om zich heen, eigenlijk zoals voorbije jaren. En daar wrong de schoen al een hele poos. Wanneer mijn dochter aangeeft dat ze liever meter bij ons thuis heeft, samen gekke dinge doen dan sta ik daar ook achter. Wanneer je steeds in diezelfde discussies valt lijkt me dit geen gezonde manier voor een kind op te groeien (been there, done that). En hierover heb ik duidelijk met mijn dochter gepraat. Want ja, zij krijgt ook insprake, het gaat tenslotte om haar. Voor ons is het belangrijk dat ze een meter en peter heeft waarbij ze zich lekker voelt, beter een andere persoon kiezen dan geen is mijn mening. Dat thuiszitten is eenmaal een feit, en bevestigd door haar met als antwoord om toch niet te komen 'principes'. Nou ja, haar keuze dan. Hier was ze nochtans altijd welkom. Wanneer je dochter niets vraagt zou ik ook niets zeggen, maar Emma stelde zoveel vragen over haar babytijd... Eigenlijk kan ik nu wel zeggen dat er niets is veranderd. Haar papa is haar papa. Maar ben wel blij dat ze het weet.