Het sekshuisje in de IKEA

Kinderen, je krijgt er zoveel voor terug. Dat is een veelgehoorde uitspraak van ouders. En inderdaad, ik ben al 12 jaar moeder maar kan dat niet tegenspreken. Mijn kinderen geven me bacteriën, slapeloze nachten en zo nu en dan ongemakkelijk situaties.

Nu ben ik nooit het type moeder geweest die een blad voor haar mond nam of om de hete brei heendraaide. Mijn opvoedmantra is altijd geweest: beter dat ze het van mij horen dan van anderen. Dus op vierjarige leeftijd krijgen ze ‘het gesprek over de bloemetjes en bijtjes’. Mochten ze vragen hebben, ik ben beschikbaar om geduldig en zonder schaamte uit te leggen hoe het nu zit. Bij ons is alles bespreekbaar.

Deze tactiek leverde me in de loop van de jaren heel wat interessante gesprekken op. Ook momenten waarop ik wilde dat de grond onder mijn voeten openging en me opslokte. Zoals het moment waarop mijn tweejarige dochter enthousiast met zo’n hoog kinderstemmetje vol verbazing riep “MAM, kijk die hond heeft een hele grote roze piemel!” Okay, mijn kind mankeerde niks aan haar ogen. En de eigenaar mankeerde dus niks aan zijn oren. Of ik even wilde kijken.... “Ehm, nee liever niet…” mompelde ik, terwijl ik zo beleefd mogelijk het aanbod afsloeg en met een knalrood hoofd mijn peuter achter me aantrok. De drukke winkelstraat uit.

Toch is mijn oudste dochter de onschuld zelve vergeleken bij haar zusje. Volgens onderzoekers zijn tweede kinderen namelijk de raddraaiers. En in ons gezin is dat geen uitzondering. Iets wat ze volgens oma van mij heeft. Dus toen we met de auto langs een escort club reden kon ik er dus ook niet omheen haar uit te leggen wat het was. Ze had het paaltje met de knalroze onderbroek erop belangstellend bekeken. En omdat er in de hele omgeving niks anders te zien was dan bomen en huizen kon ik het haar ook niet kwalijk nemen. Het kon dan ook niet lang uitblijven voordat ze de vraag stelde “Wat is dat?!”. In mijn brein speelden zich twee scenario’s af. Negeren of beantwoorden. Ik koos voor de eerste optie aangezien mijn middelste dochter er niet eentje is die van ophouden weet voordat ze er het fijne van weet. Ik legde haar uit dat het een sekshuis was. Mensen konden erop bezoek komen en daarbinnen hebben ze allemaal kamertjes. Mijn dochter was tevreden met mijn antwoord en ‘lucky me’ wilde niet eens weten wat ze dan in die kamertjes allemaal deden. So far so good.

Weken later gingen we naar de Ikea. Mijn kinderen zijn dol op deze Zweedse meubelgigant. En dus niet vanwege Smalland. Ik ben namelijk zo’n moeder die geen zin heeft om wanneer ze wordt omgeroepen haar kroost uit de ballenbak te vissen. Ik geef ze een potloodje, boekje, meetlint en vertel ze dat de pijlen op de grond een soort speurtocht zijn. Ze vinden niks leuker om allerlei prullaria op te meten, te noteren in het boekje terwijl ze van pijl naar pijl hollen. Terwijl we de verschillende opstellingen met wooninspiratie passeren. Zo liep ik rustig achter mijn dochters aan en genoot van het fenomeen ‘winkelen zonder zeurende kinderen’. Maar deze rust werd bruut verstoord door mijn vierjarige die opeens knalhard door de IKEA blerde “MAMMIE, KIJK EENS HET LIJKEN WEL SEKSHUISJES!!!”

In de ogen van mijn kleuter leek de Zweedse woonwinkel met allerlei ingerichte kamertjes op een escort club. En wederom maakte ik me zo snel als mijn benen me dragen konden en ik twee kleuters achter me aan kon trekken uit de voeten...