"Het is een kwestie van opvoeden."

"Het is een kwestie van opvoeden."

"Ik doe gewoon dit en dat bij mijn kind, en dat werkt."

"Ik zou dat niet pikken hoor."

Veel gehoorde en vast goed bedoelde opmerkingen, maar wat voor jou kind werkt, hoeft niet voor mijn kind te werken. Iets niet pikken wat ze toch doen.. Tja.. Opvoeden kan ik prima hoor, al zeg ik het zelf. Maar waar mijn oudste 90% van de tijd gewoon luistert en de andere 10% van de tijd genoeg hoeft aan een waarschuwing, trekt mijn jongste graag zijn eigen plan.

Als hij getilt wil worden en zijn moeder is dat niet van plan, dan gaat hij gewoon plat op de grond liggen uit protest. Zijn moeder (ik dus) is niet gevoelig voor deze vorm van chantage, ook niet in de supermarkt. Dus ja, ik laat hem gerust in het gangpad liggen en nee, dat is niet zielig. Als ik uit het zicht ben, merkt hij vanzelf dat het niet werkt, en dan komt hij wel.

Dus nee, je hoeft je daar als omstander niet mee te bemoeien. En je hoeft al helemaal niet mijn kind aan te spreken dat hij op moet staan omdat mensen er door willen. 1. Je kan er prima omheen rijden met je kar, zo associaal ben ik niet. En 2. Als het werkte om dat vriendelijk te vragen, had ik dat zelf wel gedaan.

En als ik dan vriendelijk maar duidelijk verzoek het opvoeden aan mij over te laten, dan ben ik brutaal. Terwijl jij degene was die zich er in mengde.

Natuurlijk is mijn zoon geweldig. En lief en blij en fantastisch, maar hij is ook gewoon een temperamentvolle dwarse peuter. En dat heeft niets met opvoeding te maken, want ik deed bij mijn dochter precies hetzelfde.

Dus zullen we gewoon wat liever zijn voor elkaar? Soms is het al moeilijk genoeg. Als je wat wilt bijdragen, kijk dan een keer niet hoofschuddend naar die peuter in het gangpad, maar vol medeleven naar zijn moeder.