Het Enthousiasme van een Kind

Het is guur en koud buiten. Maisie is dik ingepakt in haar donzige roze jas en gebreide sjaal. Ze duwt de kleine buggy met Pop erin langzaam vooruit. Sinds ze kan lopen wil Maisie niet meer in de grote buggy zitten. Nou ja, totdat haar korte beentjes moe zijn van het wandelen, dan mag mama beide buggy’s duwen natuurlijk.

Ondanks de frisse wind is het heerlijk om weer buiten te zijn. De gammele wieltjes van haar buggy ratelen over het pad. “Oh oh,” zegt ze om de paar meter, wanneer ze weer met haar buggy het gras of de bosjes in is gereden. Vooruit kijken is ook helemaal niet interessant. Nee, Maisie kijkt liever naar de boomtoppen, waar een paar duiven een nest aan het bouwen zijn. Of naar de bloemetjes in het gras, de eendjes in de vijver, of naar alle hondjes die voorzichtig komen snuffelen.

Maar er is één ding dat altijd haar volledige aandacht heeft: auto’s. Grote auto’s, kleine auto’s, vrachtwagens, tractoren… Heeft het minimaal vier wielen en een motorblok? Maisie is er gek op.

Ik kan hem in de verte al zien aankomen, het kleine gemeentewagentje. Snel gaat ‘ie niet. Maisie is achteruit kijkend haar buggy aan het besturen wanneer ze de auto hoort. Meteen springt haar blik vooruit. Haar hele lichaampje spant aan, haar ogen twinkelen en haar mondje vormt een grote “O”. Met alles wat ze in zich heeft schreeuwt ze het uit van verwondering: “WOOOH OH OH!” Vanuit haar tenen gooit ze haar enthousiasme de wereld in. Haar armpjes vliegen omhoog en ze verliest bijna haar evenwicht. “Wauw!”

“Wow,” zegt ze iets zachter, terwijl ze het wagentje nakijkt. Ze zwaait nog met beide handjes, maar de auto is de bocht al om.

En ik? Ik sta met een minstens net zo’n grote lach naar het tafereel te kijken. Wat bijzonder mooi, dat iets normaals zoals een klein gemeentewagentje, zo’n reactie op kan wekken bij een kind.

Ik hoop dat ze dit altijd houdt. Ik hoop dat niemand haar ooit verteld dat ze “normaal” moet doen als ze enthousiast is. Ik hoop dat ze nooit geremd wordt in het tonen van haar emoties. Ik hoop dat ze voor altijd zó veel van het leven houdt dat het zien van een gekke kleine auto haar intens blij kan maken.

De wereld lijkt soms één grote grijze, boze wolk. En het is makkelijk om jezelf te verliezen in cynisch doemdenken.

Maar er zijn nog zó veel mooie wonderen te beleven. En misschien, als we de wereld eens bekijken door de ogen van onze kindjes, zien we al die "normale" dingen opeens weer voor het eerst. Met het enthousiasme van een kind.