Help! ik ben een vrije school moeder.

Gisteren was de verjaardag van I. Heel erg spannend en leuk, maar met 4 jaar breekt ook de eerste schooldag aan. Nou zijn we vorige week samen in de klas wezen kijken en dat vond hij enorm eng. De laatste weken merkte ik allemaal gekke dingen aan hem. Zo wil hij zich niet meer aankleden. Trekt hij al zijn kleren uit als hij naar de wc is geweest en wil zich dan niet meer aankleden. Ook zelf zijn schoenen aantrekken doet hij niet meer. Een paar dagen geleden viel het kwartje: I. wil niet naar school. Alles waar ik hem complimenten voor gaf en zei dat echte kleuters dat al kunnen weigerde hij ineens pertinent.

Gisteren ging ik op tijd slapen. Want op eerste schooldag van je zoon wil je ook zelf fris zijn. En toen kwam het, de toestroom van mail van de klassenouders. Gedver. En waarbij mijn paniek vooral om de oren sloeg, het schoonmaakrooster. Dat hoort schijnbaar bij de vrije school en ik ben er al zo slecht in. Daarbij was ik ingepland op mijn werkdagen. Nog meer stress en paniek aan de vooravond van de eerste schooldag. Gelukkig kalmeerde mijn moeder me en appte me dat ik het gewoon aan moest geven. En dat heb ik gedaan met lood in mijn schoenen. En dat kwam helemaal goed. Netjes heb ik mijn beschikbare dagen aangegeven. Echter de maalstroom kwam op gang (want wat wordt er toch allemaal van me verwacht, kan ik dat allemaal wel?!) en ik lag de halve nacht wakker. En toen ik sliep werd I. wakker, top!

Dus vanmorgen brak de eerste schooldag aan. Zijn brood lag al in de koelkast. (dankzij zijn papa die gisteravond even heen en weer is gereden voor de pannekoeken en de verjaardag van zijn held). Ik schilde de appel en zijn kleren lagen al klaar. Maar I. wilde niet naar school. Dus rustig uitgelegd wat hem te wachten stond. Dat stelde hem een beetje gerust. Op tijd naar school gefietst en gelukkig kende ik een paar ouders. I. maar naar zijn klas gebracht en toen was hij in blinde paniek. Vastgeklampt aan mij, moesten we toch afscheid nemen. Dikke tranen en paniek. Maar uiteindelijk hem op zijn stoel in de kring gezet, gezwaaid bij het raam en vertrokken. Bah...

In de gang stelde een klassenmoeder zich goedbedoeld voor, maar het boeide me even niet (het spijt me, het lag echt niet aan jou!). Vader M. sprak me op het schoolplein nog even bemoedigend toe (waarvoor dank!) Ik wilde weg... naar huis.. waar ik verbazingwekkend dit keer niet ging grienen. (in tegenstelling met toen hij ging wennen bij de BSO vorige week) Onderweg fietste ik nog langs een andere school met keurige moeders die allemaal opgedoft waren en ik besefte me wederom dat ik mezelf toch wel dankbaar was voor de vrijeschoolkeuze, met "gewone" ouders. En hopelijk blijft dat ook zo...

En ik vermaak me vandaag maar even met Nina, de knuffel van I. die moederziel alleen achter moest blijven thuis.