Ik barst uit elkaar van trots!

Was mijn vorige post nog vanuit frustratie en angst geschreven, schrijf ik vandaag een post vanuit trots en liefde.

We zijn hier thuis allemaal ziek, mogelijk Corona. Dat kan leiden tot frustratie en dat doet het ook. Niet fit, moe, balen dat ik toch ziek naar huis ben gegaan van werk..

Vanavond lag ik weer lekker bij Jill in bed, na het lezen van 2 boekjes. Ik keek naar haar en ik brak. Ik huilde.

En toen kwam mijn trots, want dit is hoe mijn 2-jarige meisje reageerde:

"Wat is er mama?"

- Mama is moe, maar mama houdt ook heel veel van jou!

"Oh!"

- Ik leg uit: Soms huil je van verdriet en soms van blijdschap

"Ahh mama, kom maar bij mij.

Ze drukt mijn gezicht tegen zich aan en legt haar handje op mijn hoofd.

Wanneer ik haar na een tijdje gedag zeg, zegt ze: "Niet meer huilen mama. Niet erg".

En dit. Dit is waarvoor ik het doe. Dit is waarom ik niet zal ophouden met "gentle parenting". Waarom ik het zo belangrijk vind om haar uit te leggen hoe emoties werken en dat ze er mogen zijn.

Trots ❤️