Geboren met 31 weken, hoe gaat het nu met Sem

Na het hele traject van verschillende hulpverleners en instanties konden wij voor ons gevoel de wereld weer aan. Sem ging naar groep 1 en dat ging goed. We hielden de lijn met school wel kort, zodat er van beide kanten duidelijkheid was hoe het met Sem ging. Thuis kon Sem wel regelmatig een uitbarsting hebben, maar dat hadden we liever dan dat dit op school gebeurde. Al is dit jammer genoeg wel een paar keer gebeurd. Achteraf gezien gebeurde dit vaak als er iets onverwachts gebeurde of wanneer het te druk was voor hem. Sem vond het nog steeds lastig om zijn emotie te reguleren, te begrijpen en te uiten. Dus in het weekend en na school plande we weinig. Zodat hij kon bijkomen en wij geen overprikkeld kind thuis hadden. 

Ondertussen waren wij eraan gewend dat we Sem regelmaat en duidelijkheid moesten bieden en bereidde hem op alles voor. Toen Sem naar groep twee ging, kwam Corona en de lockdowns. Voor ons kwam deze tijd eigenlijk als geroepen. Hoe vreselijk en vervelend het voor vele mensen was, voor ons was het heerlijk. Danny werkte ondertussen ook thuis en samen vonden we de rust. Niks moest en niks kon. In die twee jaar hebben wij de tijd ingehaald die we gemist hadden met Sem. We wandelde, speelde spelletjes, keken films en genoten volop van elkaar. Onze band werd sterker en we vormde steeds meer een drie-eenheid. En ook ik had het nodig dat Danny thuis was. Nu deden we het samen in plaats van ik alleen. En wat deden we het goed. 

Sem zit nu in groep 4 en daar zit hij echt op zijn plek. Hij is leergierig, gaat altijd opgewekt naar school en vind alles leuk en interessant. Sem denkt overal over na en soms wel iets te veel en te ver voor zijn leeftijd. Juf noemt hem een kleine filosoof. Rekenen is zijn sterkste kant. Tafels en sommen gaan hem makkelijk af. 

Sem is groot voor zijn leeftijd. Hij is nu bijna 8 jaar en is 147cm.. Dat vind hij soms lastig, want iedereen schat hem ouder in, terwijl hij soms echt nog een klein jongetje van zeven is. En dan is het lastig, als de pieten je tijdens de Sinterklaasintocht voorbij lopen omdat je zo oud lijkt. En ook wij moeten er soms even bij stilstaan dat Sem pas 7 is. 

Verder doet Sem het goed. Echte woedeaanvallen heeft niet meer. Hij heeft soms een week waarin hij niet in zijn hum is en daar passen wij ons op aan. Door geen uitjes en dingen te plannen. Sem kan ook steeds beter aangeven wat hij voelt. Zenuwachtig, bang of juist heel blij. Dit spreekt hij nu ook uit. En dat is voor ons zo fijn. Hierdoor hoeven we niet te gissen en kunnen we hem ondersteunen en helpen. Al laat Sem dit nog niet graag toe. Aan onze vertrouwensband bouwen we nog elke dag. Hij vertrouwd vooral op zichzelf. Knuffelen en even bij ons zitten komt ook steeds vaker voor, wel op zijn manier en wanneer hij het wil, maar het gebeurd. 

We bereiden Sem nog steeds goed op alles voor en als iets net even anders gaat of veranderd, kan hij daar goed mee omgaan. Al hebben wij ook niet altijd door dat iets te veel is voor Sem. Soms kan het iets kleins zijn en soms iets groots. Bijvoorbeeld de baanswitch van Danny. Daar is Sem weken door van de leg geweest. In plaats van de hele week thuis, is hij nu drie dagen op kantoor. We hebben Sem dit zo goed mogelijk uitgelegd en zelfs een weekbord gemaakt. Maar toch merkte we aan zijn gedrag en onrust dat hij het lastig vond. Wat natuurlijk heel logisch is. Maar ook het veranderen van de bovenverdieping, van vloerbedekking naar laminaat, is voor Sem een ding. Elke dag benoemd hij dat er nu laminaat ligt en dit harder voelt. Dan kan hij zich druk maken over dat hij misschien uit bed zou vallen. En hierdoor slaapt hij weer onrustig en bonk hij weer meer. 

Dit is ook gewoon Sem. Dat kleine jongetje van 42 cm.. We zijn zo ongelofelijk trots op hem. Hij heeft een lange weg afgelegd en soms kan ik me zorgen maken over de weg die hij nog moet gaan afleggen. Hij snapt bijvoorbeeld nog niet dat kinderen hem soms expres pijn doen en als hij dan lacht (omdat hij even niet weet hoe hij moet reageren) dat ze het dan nog een keer doen. Wij kennen Sem ondertussen door en door, maar voor andere mensen is Sem soms lastig te doorgronden en te begrijpen. 

Tegelijkertijd ben ik zo trots op zijn positieve houding. Wat op school gedaan moet worden doet hij en is op tijd af, hij helpt ons graag en hij kan schaterlachen om zijn eigen grappen. Ik kijk uit naar de jaren die komen gaan met ons mooie en liefdevolle gezin en met Anna in ons hart. Wij komen er wel met elkaar! 

Leestip: Alle ziekenhuizen in de omgeving zaten vol: "na afwijzing 3 zakte de moed mij echt in de schoenen"