Flink in de zenuwen

Na het bezoekje aan de huisarts kunnen we direct doorlopen naar de apotheek. Met antibiotica en een niet te plaatsen gevoel gaan we naar huis.

Die vrijdagavond barst ik in tranen uit, is dit het gevolg van een huilbaby, we zijn te weinig met Kyra bezig geweest? Wat is er met haar aan de hand? Ik ben radeloos, verdrietig, nerveus. Als ze de volgende ochtend nu maar een stuk fitter van bed komt! 

Het verbeterde wel iets, de koorts zakte af, ze kreeg weer wat zin om te spelen, maar haar bleke kleur bleef, grauw in haar mooie gezichtje. 

Nog steeds dat nerveuze gevoel in m’n buik, de zaterdag gaat voorbij, en ik hoop nog harder voor de zondag, dat er een vrolijke kleuter uit bed komt, met kleur en energie. Haar praatjes, haar aanstekelijke lach.. Ik wil gewoon mijn lieve vrolijke mooie dame terug! De antibiotica deed niet voldoende, nog steeds dat gevoel, je hart voel je overal kloppen. Er zit iets niet goed. Ook de zondag zagen we weinig verschil, ze was iets actiever, maar niet noemenswaardig. Kut, dat word morgen de huisarts bellen.

Maandagochtend 7okt’19 bel ik met een zwaar gevoel de huisarts, vertel de assistente dat de antibiotica weinig resultaat liet zien. ‘Over een half uur kunnen jullie bij de huisarts terecht’ aldus de assistente. Hup weer naar de huisarts, wanneer wij binnen komen zegt de beste man dat dit niet het resultaat is wat hij voor ogen had, ze moet nu door voor bloedonderzoek. Er word een formuliertje ingevuld en ondertussen word er verteld dat we met 1 a 2 dagen wel de uitslag zullen horen. Mocht er iets niet goed zijn horen we dit uiteraard diezelfde dag nog. 

Gauw naar huis, ik vertel manlief wat de dokter zei, ik bel mijn moeder om te vragen als oppas voor Zoë. We eten wat, en gaan richting het ziekenhuis voor bloedafname. Daar is het druk, kyra speelt wat rustig met de Duplo, en ik ben op van de zenuwen/spanningen/nervositeit, ik kan het niet zo goed plaatsen, alles in mij zegt dat het mis is,,

Kyra mag komen voor bloedafname, dit moet uit de elleboogplooi. Voor haar de eerste keer en ze is bang. Lieve mensen hoor op de prikpoli, maar niet fantastisch met kinderen. Uiteindelijk heb ik haar in de houdgreep moeten houden, 1 verpleegkundige hield haar arm goed vast, de andere kon prikken. Ze heeft geschreeuwd, gegild, geschopt, gesmeekt, je hart breekt om je kind hiertoe te dwingen. Maar ze hadden hun bloed. Pleister erop en wegwezen! Rechtstreeks naar de supermarkt om wat lekkers uit te zoeken, dat heeft ze dubbel en dwars verdiend! 

De uren kropen voorbij, kyra speelde wat op het plein, ik ijsbeerde de hele dag wat rond, want dat gevoel, dat was er nog steeds. Een onbestemd naar voorgevoel. Halverwege de middag besluit ik boodschapjes te doen voor heten, terug was het bijna half 4, gelukkig heeft de huisarts nog niet gebeld! En toen ging toch echt die verrekte telefoon. 

Een afwijkend bloedbeeld; we mogen haar absoluut niet meer laten spelen, als ze valt stopt het bloeden niet. We moeten onze spullen pakken, rekening houden met een overnachting en richting de SEH!