Een opgeborgen wens

Ja, ik fantaseerde over jou in mijn hoofd leek alles nog meer compleet als jij er kwam.. Maar je komt er helaas niet, al weet ik niet exact waarom...

Ik ben mama van een geweldig lieve dochter Noa die nu 4 is, wij zijn samen echt één. We zijn bij haar geboorte in een heftige rollercoaster van gevoelens en ervaringen beland (lees hiervoor de andere blog).

Ik hou onwijs veel van haar en sinds zij 2 was geworden heb ik lang nagedacht of ik mijn liefde voor haar wel kon delen ? Durf ik een zwangerschap nog eens aan? Zou het deze keer beter verlopen ? Zou papa het deze keer écht willen ? Zou zij mij kunnen delen ? Waarom wil ik alles nu omgooien voor een tweede kind? Wat als we opnieuw op de neo-afdeling komen? Zou deze zwangerschap wel normaal verlopen? Zou Noa het wel zelf willen ? Wat met het leeftijdsverschil? Zoveel vragen...

Ik zette me erover heen omdat ik wist dat het niet zou gebeuren, mijn partner heeft altijd duidelijk gemaakt dat dit het is. En ook zo blijft..

We bouwden ons eigen huis & stiekem heb ik er toch rekening mee gehouden dat er een “extra” kamer en ruimte is. Maar waarom eigenlijk, ik had het kunnen weten. De vraag voor een tweede zou nooit vanuit hem komen. En ik zou mezelf er alleen maar verdriet mee doen. Maar toch, je weet nooit? Mensen veranderen toch?

Maar toen begon Noa er zelf over. Als ze opstaat, overdag, wanneer ze gaat slapen.

Ergens brak mijn moederhartje wel, want ik kon zijn antwoord al raden, er zou ruzie van komen en een echte uitleg zou ik niet krijgen. Maar wat met onze lieve dochter Noa? Zou ze zich echt eenzaam voelen, wil ze toch iemand om mee te spelen, een echt broertje of zusje in plaats van mama die probeert “kinds” mee te spelen. Zou ze gelukkiger zijn met een broertje of zusje ?

Ze kan zo goed overweg met kindjes, overal zoekt ze kleintjes op al is het maar om te staren, te strelen, te helpen... Wanneer er een baby huilt is ze de eerste die alles zou laten vallen en erheen gaat om te troosten.

Ze zou zo een trotse grote zus zijn.

Ik weet ook niet hoe ik dit aan haar moet uitleggen zonder zelf tranen in mijn ogen te krijgen. Ikzelf heb die gedachten nooit afgesloten ik dacht vaak ook na over namen, hoe zouden we de kamer inrichten. Na enkele subtiele hints die toch werden weggelachen besloot het er eens over te hebben, maar tevergeefs. Kort en bondig neen. Weinig antwoorden waarom niet. Maar ok, dit had geen zin.

Ik wil ook niet nog eens een zwangerschap praktisch alleen beleven. En hij heeft ook een punt het is toch goed zoals het is. Jazeker, dat is het zeker maar dit zou het nog completer maken. Ik had gewoon gehoopt op een “ oke lieverd, ik ga erover nadenken” ? Dat had zo fijn geweest, al was het dan nog een nee, dan was de moeite er allesinds geweest.Ik ben enorm trots op ons gezin zoals het nu is.

Begrijp me niet verkeerd, Noa is echt mijn engeltje, mijn alles. maar ik vindt het gelijkertijd zo spijtig dat ik haar niet kan geven wat ze zo graag wil.

Zou ze het me ooit kwalijk nemen dat ik niet bleef zeuren ?

Liefs. X