Dus dat is diabetes...

Diabetes, wist ik veel wat dat was. Ja suikerziekte, een soort allergie voor suiker? Ik dacht alleen te weten dat je moest uitkijken dat je niet te veel suiker zou eten en mocht je je daar dan beroerd door voelen dat je jezelf dan af en toe een spuit in je buik moest geven...zoiets, toch?

Jeetje, wat had ik het mis.. Twee en een halve maand geleden stond mijn wereld op zijn kop en kwam ik er jammer genoeg achter wat het wel inhield. Ik ging met mijn dochter naar de huisarts omdat ik haar wilde laten testen op diabetes. De dokter vroeg mij waarom? Nou, omdat ze heel veel plast en heel veel drinkt zei ik, op dat moment was ze ook al een aantal dagen ziek dacht ik, ze was hangerig en suf en niet haar vrolijke actieve zelf. "Wat is veel drinken?" vroeg de dokter. "Nou, als ik haar zou geven waar ze om vraagt dan zeker een paar liter...ze plast ook veel." "Wat is veel plassen?" "Tja, haar luier, pyjama, slaapzak en zelfs matras zijn nat, soms is ze zelfs nat tot onder haar oksels door de urine"  Dus de dokter ging maar even testen, ze keek mij aan en zei: " je hebt gelijk, je moet meteen naar het ziekenhuis, ik bel even zodat ze weten dat jullie er aan komen". Nog steeds had ik geen idee wat ons te wachten stond, ik dacht dat ze wat meer testen zouden doen en dat we gewoon weer naar huis konden dezelfde dag...nou, niet dus..

In het ziekenhuis werden dezelfde vragen gesteld en testten ze haar bloed nogmaals, ook hier was haar bloedglucose veel te hoog, ook de ketonen werden gemeten en ja, ook die had ze in haar bloed en ze moest blijven. Daar ligt je dochter, nog geen 2 jaar oud aan een infuus in een ziekenhuis bed, op dat moment leek het alsof ze zich er aan over gaf..alsof ze wist dat het nu kon, dat ze op de juiste plek was. Mijn kleine actieve meisje, die nooit een seconde stil kan zitten, was nu compleet uitgeput. Ze heeft een paar dagen lusteloos in mijn armen gehangen en alles wat ik kon doen was afwachten. 

Diabetes type 1 was dus de diagnose,  nog steeds geen idee wat het was. De uitleg kwam snel. Mijn dochter was door de hoge bloedglucose verzuurd, ze was afgevallen en haar lichaam was bezig de energie uit haar spieren te halen. Ze was aan het uitdrogen doordat haar nieren alle suikers niet konden verwerken en niets meer opnamen, maar alles uit plasten. Ons werd verteld wat de gevaren waren van hoge bloedglucose,  ook wel hyper genoemd. Een hyper kan leiden tot hart en vaatziekten in de toekomst. Als je vaak en langdurige hoge bloedwaarden hebt dan heeft dat negatieve gevolgen: 

• schade aan ogen;
• nierproblemen;
• schade aan zenuwbanen en hersenen;
• hart- en vaatziekten;
• voetproblemen;
• huidproblemen;
• verstoring vetbalans in bloed.  

Jeetje.... Mijn kleine meisje... Ook de lage bloedwaarden, ook wel hypo genoemd, kunnen negatieve gevolgen hebben, die je voornamelijk op het moment zelf ervaart: Als je een ernstige hypo hebt, ben je verward en suf en kun je in coma raken. 

Bam..... Coma? 

2 weken hebben we in het ziekenhuis gelegen. Verscheurd, man en tweeling jongens thuis en dochter en ik in het ziekenhuis. Mijn jongens waren op dat moment nog maar 5 maandjes oud... Als moeder wil je er voor al je kinderen zijn toch? Maar dat was nu niet mogelijk. Elke dag kwam mijn man samen met mijn jongens op bezoek. Elke dag weer deed het afscheid pijn...Maar je stopt het weg, want je moet door voor je dochter. Je dochter die jou zo nodig heeft. 

Diabetes houdt je bezig, elke dag, elk moment, want je hebt er nooit pauze van. Voor alles wat je eet heb je insuline nodig en mijn dochter moest dus geprikt worden. Elke dag 3 injecties in haar been, voor elke grote maaltijd, en 1 in haar bil voor het slapen gaan. En dan komen daar de prikjes in haar vingers nog bij om haar bloedglucose te controleren. Dit gebeurde voor de maaltijden, voor de tussendoortjes, na haar slaapje en voor het slapen gaan, dan om 11, 2 en 5 uur in de nacht. Kleine vingertjes, gehavende vingertjes.... Mijn dochter is een bikkel. Geen 1 keer heeft ze gehuild bij een injectie of een prik. Ik wel...ik huilde van binnen, elke keer weer, maar voor mijn dochter bleef ook ik een bikkel....aan de buitenkant dan... Gelukkig ging mijn dochter snel over op een insulinepomp,  zodra mijn man en ik het prikken onder de knie hadden,  dus na een week had ze een pompje en moesten we leren hoe we hier mee om gaan. Ik zal niet in detail treden, maar dit is veel.. Echt ontzettend veel wat we allemaal in korte tijd moesten leren en doen. Tijd om alles te beseffen was er niet...en dat is nu dus het probleem,  want elke nacht heb ik tijd...tijd om hier bij stil te staan. Tijd om na te denken... Tijd om te denken "Wat als"...  Tijd om bang te zijn... Ze kan er aan dood gaan... Het is een uiterste, maar wel een gevaar.. Bang voor hypo's voor nu, bang voor hypers voor haar toekomst.  Ze zal er nooit pauze van krijgen...haar hele leven moet ze hier rekening mee houden. Haar hele leven -23 maanden, zo oud was ze toen ze het kreeg... Nooit onbezorgd, nooit onnadenkend kunnen zijn. Met alles rekening moeten houden, gaat ze een dagje luieren, zal haar bloedglucose stijgen...gaat ze actief doen, sporten, zwemmen of een dagje lekker spelen in een indoor speeltuin,  om maar een voorbeeld te noemen, moet ze oppassen voor hypo's. 

En altijd zullen wij extra op haar moeten letten,  ze laat gelukkig de symptomen zien, zweten, trillen, hangerig worden, voor ons het moment om extra te controleren en in te grijpen. Een klein meisje die eet als een bouwvakker wanneer haar lichaam dat aangeeft bij een hypo, die veel drinkt wanneer ze een hyper heeft. Ze is momenteel alles behalve stabiel, schiet van hyper naar hypo, maar blijft de bikkel die ze is.

Nu moet ik het proberen wat los te laten, hoe kan ik dat als moeder doen? Dus ik blijf waakzaam, elk moment van de dag, dus slaap ik niet... 

We gaan maar door...en blijven doorgaan...zorgen voor mijn kleine meisje, zorgen voor mijn 2 heerlijk vrolijke jongens en zorgen voor mijn man, die alles doet wat hij kan, maar zichzelf hier ook in verliest.. Ze zeggen dat het beter wordt, dat je er beter mee om kunt gaan en dat het gaat horen bij je leven. Ik wacht het af..