2 jaar geleden
Drie keer knipperen, en ze zijn "groot"
Groot, jaa, naja in mijn ogen groot.
Ik heb 2 meiden Liv 8 jaar en Nox 6 jaar, en ik merk echt ineens dat ze groot worden.
Heel veel dingen die ze voorheen fijn vonden, (en ik ook) vinden ze nu vervelend, en mag ik niet meer doen, of me niet meer mee bemoeien.
Naar school gaan.
Ze worden steeds zelfstandiger, en ze willen mij niet meer overal bij hebben.
Liv zit in een ander school gebouw dan Nox, en doordat ze tegelijk beginnen is het wat lastig om op twee plekken tegelijk te staan.
Regelmatig zeg ik dat ik wel even mee loop naar Liv haar schoolplein, en dan door naar Nox haar schoolplein. Dit vind Liv niet nodig...Liv vindt wel dat ze alleen naar school kan lopen(en dat kan ze ook zeker) en ze vind ook dat ik wel bij Nox mag wachten tot dat Nox naar binnen gaat.
Dit is voor mij weer een nieuwe fase. Ik ben/was een moeder die altijd erg betrokken bij school was, altijd precies wist hoe mijn kinderen zich in de klas gedroegen, en met welke kinderen ze speelden. Door de perikelen van afgelopen 2 jaar merk ik dat er wat afstand gecreëerd is met school, en dat die overgang nu van Liv naar het zelfstandige heel groot is.
Ik weet dat er een moment komt dat ze echt wel zelfstandig naar school kan gaan, en er zijn ook genoeg klasgenootjes die dat al alleen doen, maar voor mij voelt dat nu nog niet goed. En daarbij, Nox breng ik sowieso nog naar school, dus dan kan ze net zo goed meerijden/lopen...!!
Mam...Dit redden wij wel, ga nu maar!!!
Zelfstandige dametjes!!
Sinds kort blijven ze soms even alleen thuis. Als ik even snel een boodschap moet doen, of even snel naar de manege moet om de deken van mijn paard te wisselen ofzo.
Ook dit vond ik een grote stap. Het gebeurde wel eens dat ze even een kwartiertje alleen binnen waren omdat ik even een rondje met de hond was, maar nooit dat ik echt "weg" ging.
Wanneer kan dat...wanneer zijn ze oud genoeg, en moeten we dan alleen Liv alleen laten, of ook Nox erbij?? Deze gesprekken hadden Barry en ik best wel eens, maar nooit hadden we er echt een antwoordt op. En ineens een paar maanden geleden kwam het zo uit dat ze even alleen waren. Ze waren zo trots op zichzelf, we merkte dat dit ze veel zelfvertrouwen gaf, en ze waren super lief tegen elkaar geweest.
Dit was dus een goede eerste stap, en inmiddels gebeurd het dus iets vaker dat ze "even" alleen thuis zijn, en het klinkt misschien gek om te horen, maar het geeft mij ook wat ademruimte, en het scheelt een heel hoop discussies.
Er is geen boekje!
En zo zie je maar weer...iedereen doet het op zijn eigen manier.
Er is geen boekje die je verteld welke stap je wanneer kan zetten, er is geen boekje die je verteld dat je dit wel of niet moet doen.
In de toekomst, zullen er nog heel veel momenten komen dat ik twijfel, dat ik het spannend vind om ze een stukje los te laten, maar het zal gebeuren. Hoe hard ik ook zeg dat ik ze klein wil houden, en ze overal voor wil beschermen, ik kan niet altijd hun handje vast houden.
De afgelopen jaren heb ik geleerd om goed naar me eigen gevoel te luisteren, alles met Barry te bespreken, en ook aan de meisjes uit te leggen waarom ik/wij bepaalde keuzes nog niet maken of wel maken.
Elke fase is weer een nieuwe uitdaging, maar wat leer ik veel van onze meisjes!!!