Dreumeswijsheid

"Taaaai taaaai taaai!", klinkt je schelle stemmetje voorbij je speentje. Je bedoelt "Kijk, kijk." Ja, er is buiten zoveel te zien. En dit wil je natuurlijk allemaal met me delen. Jouw wereld, ze is zo mooi.

Je korte beentjes brengen je al struikelend de lanen door. Af en toe val je, twijfel je of je moet huilen. Maar steeds sta je weer op, klop je het vuil van je handen en ga je weer door. Die mindset had ik uit mijn eigen dreumestijd willen meenemen. Gewoon zonder oordeel naar mezelf toe, opstaan en weer doorgaan. Gelukkig kan ik het van jou afkijken. En eraan herinnerd worden. Want ik kan het ook, ik ben alleen vergeten hoe het moet. Tussen al jouw leermomenten zitten ook de mijne.

Ondanks je nog onrijpe motoriek, ren en spring je door de straat. Zo blij ben je, dat je zelf mag lopen. Je voelt je een echte kerel. Je voelt je zoals ons, want je doet zoals ons. En dat wil je toch zo graag. Erbij horen, bij de club. De club van de Grote Mensen. De wijze, verstandige, alwetende mensen. En dat, terwijl de Grotemensenclub jouw wereld verwoest, oorlog voert en chaos zaait. Daar onderdeel van zijnde, voel ik me wel eens schuldig naar jou toe. Ik kijk naar je, en ik zie jouw kleine schoentjes met volle vreugde in de plassen stampen. Ik kijk hoe je met je korte beentjes danst over straat. Mijn kleine, vrolijke dreumes. Je hebt echt geen idee... Maar die onwetendheid is juist een schat aan wijsheid. Dat betekent dat jouw geluksgevoel in het hier en nu, een gewaarwording is waar wij als volwassenen alleen nog maar van kunnen dromen. 

Ik hou niet alleen oneindig veel van je, je bent ook een stukje puurheid die de wereld mooier maakt. En dat, door er gewoon te zijn.