De uitslag van de observatie

Daar zitten we dan in een klein kamertje van het kinderdagverblijf met de dame die de observatie heeft gedaan. (Een grijze ouwe sok volgens Dave...hij heeft er zin in, haha)

Ze begint met te vertellen dat Nienke zichzelf al goed zelf kan vermaken. Dat is best knap voor een 2-jarige. Ook zoekt ze contact met de andere kindjes. Dit gebeurt nog wat onhandig, maar ze maakt zich hier niet veel zorgen over. Echt samenspel is er nog niet, maar ook dat is normaal voor een kindje van 2. Ook heeft ze gezien dat Nienke snel huilt en wat meer dan gemiddeld. Dit gebeurt vaak in situaties waar ze hulp nodig heeft, maar het lukt haar niet om die te vragen.

Wat haar wel echt is opgevallen, is de beweeglijkheid van Nienke. Ze heeft hiervan ook een filmpje gemaakt dat ze ons laat zien. Hier is Nienke te zien terwijl ze met de andere kindjes in een kring op de grond zit. Ze moeten een zachte bal overrollen naar een ander kindje. Nienke heeft er duidelijk veel zin in en wiebelt alle kanten op. Ook tijdens het spel blijft Nienke veel wiebelen en met haar armen zwaaien. De andere kinderen zitten heel stil en zijn geconcentreerd met het spel. (Wat mij trouwens ook al erg verbaasde voor zulke jonge kinderen). Dus Nienke valt erg op.

De dame laat nog een ander filmpje zien. Hier zie je Nienke apart aan een tafeltje zitten om te eten. Hierbij breekt mijn hart. Ik vind haar er zo eenzaam uitzien. Volgens de dame doen de juffen dit zodat Nienke niet steeds afgeleid is tijdens het eten en rustig haar broodjes eet. Volgens haar vindt Nienke het niet erg en misschien zelfs wel fijn om in alle rust te kunnen eten. Je kan zien dat Nienke veel rustiger is. (Ja hè hè, ze zit alleen en vond het waarschijnlijk niet zo leuk. Nienke wordt energiek als ze plezier heeft en zich fijn voelt). Op dat moment kan ik er niks over zeggen, maar het raakt me diep. Waarom wist ik dit niet?

De filmpjes zijn klaar en de dame verteld ons haar ideeën. Na overleg met haar collega's vermoedt ze dat Nienke sensorische integratieproblematiek heeft. Dit betekent dat kinderen de prikkels uit haar omgeving sterker of juist minder sterk binnen krijgen. Nienke lijkt prikkels juist op te zoeken met bewegingen, dus het idee is dat zij die prikkels niet sterk genoeg voelt en daarom veel beweegt. Het ontvangen van prikkels is namelijk een heel normale behoefte op deze leeftijd. En als je dat dan niet genoeg krijgt, ga je het opzoeken. De dame adviseert om via de huisarts een verwijzing te vragen voor fysiotherapie. Dit zou moeten helpen.

Even later komt ook de juf er ook nog even bij zitten. Zij had alles al eerder besproken met de dame. Zij geeft aan dat ze Nienke willen gaan helpen met het op een goede manier contact maken met andere kindjes. Dit vind ik erg fijn, want het was ons ook al opgevallen dat Nienke dit best lastig vind. Zeker omdat de kindjes van haar eigen leeftijd kleiner zijn en daar is ze vaak te lomp mee. Kinderen die net zo groot zijn, zijn te oud. Dus dat spel snapt ze niet. Ook wil de juf oefenen met hulp vragen. Dat is ook heel prettig.

Ik raap nog even mijn moed bij elkaar en zeg dat ik het niet fijn vind als Nienke apart eet. (Ik vind dit soort dingen zo moeilijk om te zeggen, maar ik snap niet goed waarom...het gaat hier tenslotte om mijn kind). Nogmaals geven de juf en de dame aan dat Nienke het niet erg lijkt te vinden. Ze laten haar soms zelfs werkjes apart maken, omdat ze zich dan echt kan concentreren op haar taakje. Hier ben ik het niet mee eens...welk kind wil nu buiten de groep geplaatst worden?! 

En natuurlijk begin ik te huilen, daar baal ik zo van! Dat gebeurt altijd als ik emotioneel word, heel naar. (Van wie zou Nienke het hebben?) Al snotterend geef ik aan dat Nienke heel gehoorzaam is en zich altijd voegt in de opdracht die je haar geeft. Maar dit wil nog niet zeggen dat ze het oké vindt. Het lijkt wel straf. Ik wil gewoon dat ze met de andere kinderen aan tafel eet en werkt. De juf geeft aan dat ze dit weer gaan doen en eerst zullen overleggen voordat ze haar weer apart zetten (mochten ze dit weer nodig vinden). Fijn!!

***

En zo lopen Dave en ik een uur later weer buiten met een knoop in onze maag. Is ons meisje dan echt zo anders dan anderen? Het is een heel lief en gehoorzaam meisje. Ja ze beweegt meer dan gemiddeld...maar is dat dan zo erg?

We besluiten de fysiotherapie te gaan doen. Ze zal hier niet slechter van worden. Bovendien is Nienke motorisch wel onhandig, dus misschien winnen we er wel wat mee.

We dachten dat we alles achter de rug hadden met de operaties etc. en nu dit. Wat staat ons nog te wachten?