De observatie - mijn dochter als casus

We rijden naar de locatie. 3x rijden we voorbij de ingang, zo onopvallend is het. Nienke vindt het spannend. (Wij ook) Ze knauwt op haar shirt, armband en knuffel. Alles is vochtig.

Binnen zien we overal deuren met zitjes ervoor. Hier zitten dus allemaal ouders en kinderen met problemen. Want tja, anders kom je hier niet. Wij blijven in de hal, bij de balie, wachten,

Eindelijk komt Aukje ons halen (natuurlijk later dan afgesproken...zucht). We gaan de trap op...ook naar zo'n kamertje. Bij binnenkomst staat er een lange man, zo'n 15 jaar ouder dan wij, schat ik. Hij stelt zich voor als dr. Boom. Hij vertelt dat hij al jarenlang kinderpsychiater is en vooral veel kinderen binnen ASS (autisme spectrum stoornis) heeft behandeld. En al snel richt hij zich op Nienke. 

Voor me zie ik een grote spiegel. Daarachter staan dus de studenten die onze dochter gaan observeren. Ze is nu een studie-object. 

Dave en ik moeten nu naar buiten. Ook Aukje blijft er niet bij. Zij zal ook achter de spiegel gaan staan. De observatie zal zo'n 45 minuten duren. Dus we wachten.

---

Dan mogen we weer naar binnen. Dr. Boom vertelt ons zijn eerste indruk. Het is een heel sociaal en slim meisje. Verbaal heel sterk. Ze is inderdaad wat angstig voor situaties die ze niet kan overzien, maar dat is ook niet heel gek gezien haar medische geschiedenis. Daar moest ze zich altijd schikken naar wat de artsen en ouders van haar wilden. En voor haar resulteerde dat natuurlijk in onprettige/pijnlijke en onoverzichtelijke situaties. Dus het is niet gek dat ze controle wil houden. Een autisme-stoornis sluit hij uit. Ze wil te graag samen dingen doen en luistert goed tijdens het spelen. Nee, dat zal het niet zijn. Maar we krijgen nog een uitgebreider gesprek nadat de dokter de beelden heeft teruggekeken met de studenten.

Tot slot geeft hij een tekening mee van het gezin die hij samen met Nienke gemaakt heeft. Ik val haast van mijn stoel. Nienke heeft nog nooit poppetjes willen tekenen en toch zie ik ze op papier....echte harkpoppetjes. Wat ben ik hier al trots op. Ik kan wel huilen! Nienke houdt op de tekening mijn hand vast. 'Bij u voelt ze zich veilig'. Daar stroomt je moederhart van over. Doe ik toch iets goed. Papa staat naast mama, iets verderop. Dat klopt ook met het beeld dat wij hebben. Amber ligt op de grond tussen mama en papa...ook wat verder bij Nienke vandaan.

Nou ja, niet veel wijzer geworden. Maar wel een mooie tekening rijker. 

***

Zo'n 6 weken later is het afsluitende gesprek.

Het blijkt dat de arts en de studenten bij het bespreken van de casus van Nienke toch weer wel veel kenmerken hebben gezien. Ze lijkt wel oogcontact te maken, maar kijkt je toch niet echt aan. Ze probeert de gesprekken en handelingen te sturen naar wat zij wil/verwacht. Ook is ze nog erg oraal voor haar leeftijd. En ze lijkt zich regelmatig even terug te trekken uit de situatie. Vragen stellen op afstand gaat eigenlijk niet.

Het zou kunnen dat ze, juist omdat ze slim is, zichzelf al heeft aangeleerd om te handelen zoals er van haar verwacht wordt. Dit lijkt dan op het gedrag dat je normaal gesproken zou verwachten, maar als je goed kijkt, is dat het niet. Daar komt bij dat wij een actieve, duidelijke opvoeding hebben en veel uitleggen. Hier leert ze dan veel van over hoe ze zich moet gedragen. Dus het zou toch ASS kunnen zijn.

Maar het hoeft niet, want Aukje en dr. Boom denken nog steeds dat het ook door haar onrustige start kan komen. Maar er zijn toch meer signalen voor het autisme-spectrum gezien dan vooraf werd gedacht.

Advies: kom, als er nog problemen zijn, terug als ze een jaar of 8 is. Dan kan er beter getest worden.

Eerst is het zeker geen autisme, daarna misschien toch wel...We weten dus weer niks. Nou ja, laten we ons eerst maar op school richten. Misschien is verdere hulp niet eens nodig.