3 jaar geleden
De kwebbelmoeder.
Ik vond het best spannend toen Bram voor de eerste keer naar school ging. Niet alleen omdat ik mijn kleine vriend moest missen, maar ook het fenomeen ‘schoolplein moeders’ maakte mij zenuwachtig. Ik kende niemand en zag ze als een moedermaffia die al klaarstond met een afkeurende blik wanneer ik het schoolplein betrad. Stiekem wilde ik er ook gewoon een beetje bij horen.
De eerste schooldag brak aan. Bram had helemaal geen zin, en ik nog minder. Veel te vroeg stonden we op het schoolplein. Ik probeerde mijn tranen te bedwingen en nieuwsgierig rond te kijken. Terwijl ik rondkeek leek alsof alle ogen op mij gericht waren. Zitten mijn haren gek, heb ik een gat in mijn panty, heb ik nog tandpasta langs mijn mond hangen? Nee, ik was gewoon nieuw, onbekend, en een tikkeltje onzeker. Ook was ik stiekem best emotioneel.
Zitten mijn haren gek, heb ik een gat in mijn panty, heb ik nog tandpasta langs mijn mond hangen?
Het viel me op dat het schoolplein vol staat met verschillende types. Het doet me denken aan mijn middelbare schooltijd. Kliekjes mensen bij elkaar die allemaal wat vinden van een ander. Je hebt ouders die helemaal opgedoft naar school komen, ouders die in joggingbroek komen, ouders die altijd het hoogste woord hebben, ouders die een half uur te vroeg zijn en ouders die stipt op tijd of een tikkeltje te laat komen en altijd alleen staan. Die ouders die niemand durft aan te spreken.
Ik ben het type ouder die een half uur te vroeg is. Niet alleen omdat ik het haat om te laat te komen en een eeuwige stresskip ben, maar ook omdat het schoolplein best gezellig blijkt te zijn! Ik voelde me al snel op mijn gemak. Je leert gezichten herkennen en weet op een begeven moment welk kind bij welke ouder, opa of oma hoort. Het gaat er niet om hoe je eruit ziet, wat je kinderen dragen of in welke auto je rijdt. Aan het einde van de schooldag lijken het toch een stel afgematte zombies als ze met een vermoeid gezicht en verwarde haren de school uit komen. Om vervolgens hun schooltas voor je neer te ploffen. ‘Hier mama mag jij dragen, oh ja mag ik bij .. spelen?’ En weg zijn ze. Ja hoor, vaak ben je er alleen maar als pakezel en sta je er voor de show.
Aan het einde van de schooldag lijken het toch een stel afgematte zombies als ze met een vermoeid gezicht en verwarde haren de school uit komen.
Speel dates zijn trouwens een big deal. Dat ze elkaar al acht uur lang op school gezien hebben is natuurlijk niet genoeg. Je zou maar opgescheept zitten met je moeder na school. Het contact leggen met andere ouders gaat op deze manier vanzelf. Het is immers wel fijn om te weten bij wie je kind gaat spelen.
Ik betrap mezelf erop dat ik net zo hard mee roddel als de moedermaffia waar ik eerder zo bang voor was. Ik roddel overigens niet over andere moeders maar over het moederschap, kinderen, irritaties en school in het algemeen. Soms stiekem over de knappe papa’s die sporadisch op het schoolplein te vinden zijn. Omdat ik veel sociale contacten mis door het thuis zitten, waardeer ik deze sociale contacten enorm. Het was niet moeilijk om aansluiting te vinden omdat de kinderen dat werk al voor je doen. Je leert de moeders zo vanzelf beter kennen en zo creëer je je eigen groepje. Nu staan we vaak nog te kletsen als de kinderen allang in de klas zitten.
Soms stiekem over de knappe papa’s die sporadisch op het schoolplein te vinden zijn.
Ik herbeleef mijn eigen schooltijd opnieuw, maar nu als moeder. Daar stond ik weer, de kwebbelmoeder, vanochtend om 8.15 uur present op het schoolplein. Wachtend op mijn schoolplein vriendinnen. De basisschooltijd en het moederschap zijn soms slopend. Het voelt alsof ik al een halve dag om heb als ik Bram na een heleboel gezeur, stress en gehaast naar school gesleept heb. Dan is het fijn om even je ei kwijt te kunnen. Een lekker begin van de dag. We’ve got each other, zónder afkeurende blikken.
Liefs,
de kwebbelmoeder.