De jongen met een pop

Nog voordat onze oudste zoon geboren was,  had mijn man een pop gekocht. Een grotere, volle pop die deed als een echte baby. Mijn schoonzus en ik hebben eens gegrapt. Ik was hoogzwanger,  over de datum heen, maar nog helemaal actief. Mijn schoonzus was een paar dagen bij ons om mij te helpen. Zo paktte ze die pop eens een keer en wikkelde die in een deken,  net zoals je met echte baby's doet. Het was hilarisch. Maar ze ging een stap verder en daar stond ik,  met de in de deken gewikkelde pop tegen mijn buik aan,  en mijn schoonzus die haar broer opving toen hij terug was van werk. Nog in het trappenhuis had ze verteld over 'de snelle bevalling' en dat we geen tijd hadden om te bellen. Ik hoorde de lach van mijn man,  die wist dat het allemaal verzonnen was, maar die blik in zijn ogen toen hij mij zag. Onbetaalbaar! Een mengeling van ongeloof en verbijstering. En toen lachtte hij,  schuifde de deken weg voor het gezicht van de pop en keek zijn zus lachend aan. Hij kent haar langer dan vandaag. 

Zo liet ze ook het kraambezoek schrikken toen ze kwamen voor mij. Sommigen slaakten zelfs een gilletje en vlug daarna werd de echte baby getoont. Gelukkig. 

Het kwam dat onze jongen met een pop opgroeide. We woonden toen nog altijd in het buitenland, waar je zou denken dat er onderscheidt gemaakt zou worden tussen jongens en meisjes. Integendeel. Mijn schoonouders maakten het zelfs helemaal af met buggy en fles. Hij was dol op die pop. Niet gehecht maar dat is iets anders. Als hij speelde was het of met de racebaan,  of met de pop. En trots dat hij was als 3 jarige dat hij sneller was gegroeid dan pop. Hij had foto's gezien dat ze even groot waren ^_^

Wij kwamen naar Nederland en hier had hij met zijn vader al vrij snel een andere pop gekocht. Door zijn nichtje had hij ook poppenspulletjes en het bezoek hier was verbaasd dat onze jongen met poppen 'mocht' spelen. Ik kan heel eerlijk zeggen dat dat de eerste keer was,  dat ik bewust werd dat ik mijn zoon met meisjes speelgoed liet spelen. Want hoe? Ik had echt nooit eerder dat onderscheid gemaakt. Echt geen 1 moment stil gestaan dat ik mijn zoon met poppen liet spelen en dat accepteerde. Ik keek toen ook vreemd op toen de verloskundige tijdens de controles zei: 'Wat leuk dat jouw zoon een pop heeft!' Onze zoon kwam daar telkens met pop in de poppenbuggy aan. Ik moest letterlijk een paar seconden denken toen ik vroeg;  'wat bedoeld u?' 'Nou, ik heb vele families gezien waar het verboden was dat de jongen met een pop ging spelen. Ik ben verbaasd dat jouw zoon nu enigstkind is en dat hij een pop en poppenbuggy heeft. Wat mooi!' Na heel kort hierover te hebben zei ze 'je moet me geloven als ik zeg dat er ouders zijn die zich schamen als hun zoon eventjes spelen met een pop.  Het is een schande denken ze.' Ik was echt verbaasd en ik begon steeds bewuster te worden over het feit dat mijn zoon met poppen speelt!

Zo waren dat niet mijn enige ervaringen. Op de peuterspeelzaal hadden ze al tig foto's genomen dat mijn zoon liefdevol de poppen verzorgde. Omhelsde, flesje gaf. 'Wij hebben hier een poppenhoek om ook jongens te stimuleren met poppen te spelen. Alleen vinden we het jammer dat als er sochtends een jongen daarheen loopt, dat moeders meteen het kind neemt naar de automat.' Laten we even voorop stellen dat mijn zoon een 'echte jongen ' is die 'dus' helemaal dol op auto's en timmeren is. Hij was gek op spiderman en alles wat stoer is of kan rijden. Alhoewel hij toen op de psz ook nog van Nijntje hield. 'Hij zal zeker een hele goede vader worden' concludeerde een van de leidsters. 

En toen kwam het moment van bevalling. Het leven ging door en mijn 2de zoon 'had nog geen pop'. Hij was jong,  grote broer kon zijn popje wel delen,  maar toen ineens, oh wat was ik blij (!), had ik een pop gewonnen via Mamaplaats! Alweer een tijd geleden, maar oh, wat vond  (en vind) ik haar leuk. Deze is anders dan de pop van de oudste,  zij kon praten! Je zult verbaasd zijn als je ziet hoe zorgzaam een bijna 2 jarig kind met een pop kan omgaan. Het is de kiekeboe little love pop van vtech, en je moet hem eens zien schaterlachen als hij het handje voor de ogen houd, en dan weer weg! Hij begrijpt goed waar hij drukken moet als ze 'ik drink melk' moet zeggen. Of een liedje moet afspelen!

Nu is ook onze zoon niet gehecht aan pop of knuffel,  maar de jongste wil pop toch soms mee. Gewoon, als we weggaan en hij ziet pop liggen,  kruipt hij naar haar toe en schreeuwt. Alsof hij roept: vergeet haar niet!  Zo ook met kerst. Pop was mee en we waren op bezoek. En wat vonden ze het leuk dat hij een pop had! Ondertussen ben ik het gewend als ze hier iets over vragen. Of als iemand op straat verbaasd zegt 'hé, dit is een jongen! (Over mijn zoon)' als ze een peuter  met knalroze pop zien. Waar ik eerder noooit aan gedacht had, kan ik nu smakelijk om lachen. Zelfs mijn man twijfelde 1 keer. En zei,  doe die pop maar even weg, straks horen we weer iets. 'Maar jij bent het toch die ooit de allereerste pop gehaald had? Wat was je toen blij! Wat moet je nou met de reactie van mensen? ' En sindsdien  (gevoelsmatig denk ik) hoort hij ook alleen positieve dingen over zijn jongste zoon met pop.