Chaos 2.0

Terwijl ik de jongens aan tafel zet om met een snoepje film te kijken zodat ik rustig Lexus boven op haar kamertje kan voeden, gebeurt er iets waarvan ik schrik en ik pas later op de dag verwerk.

Terwijl ik Lexus op m’n schoot heb en tegelijk een appje wil typen, staat opeens Oliver met traanogen voor m’n neus. Ik weet precies wat er is, hij stikt. Terwijl m’n telefoon uit m’n hand valt en ik Lexus gauw op de grond zet geef ik Oliver 2 flinke klappen op z’n rug. Als hij nee schud bij de vraag of het eruit is ga ik beter achter hem staan. En terwijl ik hem 5x hard op zijn kleine ielige rugje sla ontstaat er chaos in m’n hoofd. Wat moet ik doen! Ik sta bij de achterdeur en heb de neiging om naar buiten te rennen voor hulp. Maar dan bedenk ik me dat ik misschien eerst de Heimlich moet proberen. Terwijl mijn vuist al hard tegen zijn borst aan staat om een flinke duw te kunnen geven begint Oliver te huilen. Allebei vallen we op de grond en houden we elkaar stevig vast. Ik huil, ik huil met Oliver mee. Wat was dit eng! Maar wat een opluchting!

De rust keert weer langzaam terug. Tijd om nu Lexus naar bed te brengen. Ze heeft me even nodig en terwijl ik haar voed hoor ik beneden van alles vallen. Oliver komt naar boven om op bed te liggen, hartstikke moe natuurlijk door het voorval eerder. Maar ik hoor nogmaals een hoop kabaal beneden. Ik weet nu al lang wat er aan de hand is. Snel haal ik Lexus van me af en storm ik naar beneden. Daar zie ik Harvey midden in alle Lego staan. Hij vond het leuk om alle Lego die we de afgelopen tijd in elkaar hadden gezet op de grond kapot te gooien. Ik ontplof, als een soort driftige peuter, maar dan in volwassen versie, gooi ik mezelf op de grond en schreeuw ik naar Harvey dat hij nú onmiddellijk alles moet opruimen en dat hij nooit maar dan ook nooit meer Lego van me krijgt. En als ik dan alles zelf driftig heb opgeruimd stuur ik hem naar boven. In de tussentijd krijst Lexus alles bij elkaar en staat Oliver er vrolijk bij met de mededeling ‘ik heb dit niet gedaan’.

Ik laat even m’n gezicht zien bij Lexus en bedenk me opeens dat ik misschien toch wel een beetje te heftig reageerde… Gauw ga ik naar Harvey en praten we het even uit. Van allebei de jongens krijg ik een enorme dikke knuffel en eis ik 😉 er nog 1 + een kus. Ik druk ze even extra hard tegen me aan. Dat doet me goed. Het gaat weer en mee hoor ik dat Lexus in slaap is gevallen. Gelukkig!

Tijd om weer wat in het huishouden te gaan doen. Maar het lukt me niet. Ik krijg mezelf niet meer zover om een stofzuiger in m’n handen te nemen en ik wil ook graag dicht bij de jongens zijn. We pakken even een banaantje en ik bedenk dat ik toch maar even met Jeff wil bellen. Hij zit in een meeting dus bel ik m’n zus. Daar doe ik m’n verhaal en gelukkig belt niet veel later Jeff me op en kan ik ook tegen hem mijn verhaal doen. Wat zijn we dankbaar dat het allemaal goed is afgelopen en wat wordt t weer tijd om weer leuke dingen buitenshuis te doen. Helaas blijft Oliver flink hoesten en beginnen ook Harvey en Lexus te gloeien. Ik kan wel huilen, zijn dan nu weer al m’n kindjes ziek…!!

De jongens vervelen zich en de troep die beneden is kan ik niet meer aan. We gaan naar boven. En terwijl de jongens druk met de ballen uit de ballenbak spelen op hun kamer, trek ik hun deur achter me dicht zodat er geen bal van hun kamer af komt. Ik trek me terug op Lexus kamer en dan typt Jeff ‘ik kom naar huis’. De tranen lopen over mijn wangen, wat ben ik moe van deze dag. Het gezicht van Oliver met z’n traanoogjes spookt door mijn hoofd. Wat als het snoepje er niet uit was gekomen. Nee! Zo mag ik niet denken!

Ik probeer mijn gedachten te verzetten maar dan baal ik en heb ik het gevoel dat ik gefaald heb als moeder. Weer zijn de kids ziek, weer ben ik boos geweest op m’n kids terwijl ze me juist nu zo hard nodig hebben. Weer heb ik me teveel gefocust op het huishouden ipv op de kids, maar baal ik ook dat het stofzuigen niet gelukt is vandaag.

Maar dan kijkt Lexus me lachend aan en bedenk ik me opeens hoe fijn we het wel niet hebben en wat er allemaal wél is gelukt. Er zijn al wasjes gedraaid en gevouwen, de vaatwasser is uit- en ingeruimd, de badkamer is gepoetst, alle bedden zijn verschoond en we hebben even gezellig een wandelingetje gemaakt buiten. En dit allemaal hebben we in vrijheid kunnen doen. Ik besef me heel goed dat we boffen met waar we nu wonen en dat het vandaag totaal anders had kunnen aflopen. Dankbaar ben ik

en ja,

ik ga proberen minder streng voor de kids en mezelf te zijn. Beloofd 😘