Brief aan een lieve mevrouw. (kort verhaal)

                                                                                                                                              Utrecht, 16 november 2017

Lieve mevrouw,

in het ziekenhuis UMC Utrecht op de gang bij de radiologie waar wij waren voor een PET-scan op donderdag 16 november 2017 om een uur of half één. Ik zag u kijken toen wij met bed en al langs u heen liepen. En ik zag uw onrust toen wij stonden te wachten op de gang voor de scan. Ik was er met mijn man, 12 jarige dochter en een lieve verpleegkundige van het Prinses Maxima Centrum. Onze dochter zat heel stoer op het bed en wij stonden erbij. U zat een eindje verderop in de wachtkamer met iemand te praten. Waarschijnlijk wachtte u op iemand die in één van deze ruimtes binnen was. U hoorde ons luchtig praten, grapjes maken en luisterde mee naar de uitleg van de verpleegkundige aan onze dochter wat haar precies te wachten stond. Eerst kom je in een ruimte waar je rustig moet liggen op het bed, dan krijg je een vloeistof in je infuus gespoten, dit duurt ongeveer een uurtje, je moet heel stil liggen, nee, ook liever niet praten, we zetten wel een gezellig muziekje op, dan gaan we naar een andere ruimte waar de PET scan staat. Met dit apparaat kunnen ze precies zien waar in jou lichaam de kanker zit. Daarna kom je op een plaat te liggen die heen en weer schuift in een grote buis. Je moet dan ook weer heel stil blijven liggen, mama mag bij je blijven. Dat duurt een half uurtje en dan is het klaar en gaan we weer terug.

Toen we aan de beurt waren en we richting deur wilden lopen twijfelde u maar kwam toch naar ons toe en pakte mijn arm. Wat u precies zei? Ik weet het jammer genoeg niet meer precies... de tranen stonden in uw ogen en het enige wat ik hoorde was: ik vind het zo verschrikkelijk erg voor jullie. Ik vind het heel erg…

Op dat moment drong niet echt de ernst van de situatie tot mij door. Tuurlijk waren wij in shock en zaten we nog geen 2 dagen in de ergste nachtmerrie die je kan overkomen. Dinsdagmiddag 14 november rond 3 uur had ze de diagnose lymfeklierkanker gekregen. En nu was het donderdagmiddag half 1 . We wisten dat ze kwaadaardige lymfomen had maar waar het overal zat in haar lichaam wisten we toen nog niet. Hoe de behandeling precies zou zijn en dat de hele behandeling 2 jaar zou gaan duren ook niet. Dat hoorden we pas de dag erna. Dat haar mooie lange haar eraf zou gaan en ze kaal zou worden wist ze al wel en daar was ze dan ook erg verdrietig over. Maar wat zal het voor een buitenstaander vreselijk zijn om een 12 jarig meisje met nu nog een mooie dikke vlecht in haar haren op dat ziekenhuisbed te zien zitten. Stoer, zenuwachtig en niet precies wetend wat haar te wachten zou staan. U wist het waarschijnlijk wel want u was daar vast ook met een reden. Misschien stond u te wachten op iemand die binnen was. Ik zou denk ik hetzelfde hebben als ik in uw schoenen stond. Wat een vreselijk tafereel wat ineens naast je komt zitten als je gewoon rustig in de wachtkamer zit. Als je er zelf met je gezin ineens middenin zit besef je dat niet eens zo. Je probeert samen overeind te blijven en je kind overal zo goed mogelijk doorheen te helpen. Beetje luchtig houden en af en toe een grapje maken ook al sta je ondertussen stijf van de stress en angst. Door u kreeg ik het gevoel dat we er niet alleen voor stonden. Dat het eigenlijk heel erg is wat onze dochter en ons gezin was overkomen en dat er heel veel mensen zijn die meeleven. Familie, vrienden, bekenden maar ook mensen die ons niet kennen. Wat u zei weet ik niet precies meer maar dat is ook niet het belangrijkste. Weten dat zelfs onbekende mensen die ons niet eens kennen met je meeleven wel. Het gaf mij op dat moment een gevoel van steun en een extra duwtje in de rug. Zoals we later van nog heel veel mensen meer steun hebben gehad op welke manier dan ook.

Dus lieve mevrouw in het ziekenhuis nogmaals dank!

Liefs Moeder van een kanjer