Breakfast at Tiffany's

Vraag me niet hoe het kan.

Hoe dan?

Geen idee.

Toch is het zo. Baby kijkt niet veel TV. Hij zit er niet voor terwijl ik kook / schoonmaak / schrijf of poep. Hij kijkt het zeker niet tijdens het eten. Anders krijg je van die Wormhout-kinderen, zoals Matildas domme broer Michael in Roald Dahls Matilda, wiens gezin zonder uitzondering magnetronmaaltijden eet van aluminium borden op schoot voor de televisie. Dikwijls vergeet ik dat die TV überhaupt bestaat. Het is een groot, zwart gapend gat dat boven de lage, witte kast zweeft.

Soms, heel soms, schakel ik de sateliet in en kijk wat Britse Baby TV. Met die achthonderd kanalen zullen er ongetwijfeld ook Russische programma's zijn waar je compleet aan verknocheld kunt raken. Op andere momenten, wanneer Baby niet zo lekker is, hangerig, of wanneer ik bang ben dat hij achterblijft in zijn ontwikkeling door veel Nijntje, Woezel en Pip of soortgelijke tekenfilms niet te bestuderen, zet ik ze juist op.

Het lukt Baby dan niet om lang te kijken. Zeker niet zonder iets in zijn handen te hebben om mee te spelen of in te bijten.

Totdat ik Breakfast At Tiffany's opstartte. Zodra Audrey Hepburn in haar elegante jurk voor de juwelen-gevulde ramen van 5th Avenue's Tiffany&Co. te zien was, klom Baby bij mij op schoot, en verlieten zijn ogen het beeld voor geen seconde. Terwijl George Peppard, Mike and Audrey schitterden op het scherm, zat Baby stil als een muis te kijken. Zelfs The Gruffalo had niet zo'n effect. Ik heb er geen verklaring voor. Wel kan ik niet wáchten om Baby mee te nemen naar New York.