Bijzonder gewoon, gewoon bijzonder.

Mijn lieve knulletje, sinds de kerstdagen is hij enorm uit zijn doen. Al weken is hij verkouden en ik snap dat hij daardoor niet helemaal zichzelf is. Maar stiekem hoop ik dat als hij weer naar school mag, hij weer in zijn vertrouwde ritme komt. Niets is minder waar. Ook al is hij enorm blij dat hij weer naar school kan en zijn vriendjes en vriendinnetjes weer ziet.

Hij begint ineens te klagen over buikpijn, aangezien er in de familie ook een buikgriep heerst denk ik daar aan. Echter moet ik hem een paar dagen later al van school komen halen. Eenmaal thuis lijkt er weer niet veel met hem aan de hand, hij eet gewoon en drinkt goed. Wel moet hij geregeld naar de wc voor ontlasting en ziet dat er inderdaad anders uit. Maar dan worden de nachten ook een drama. Waar ik hem normaal gesproken om 7 uur op bed leg met een verhaaltje, een knuffel en een dikke kus en gewoon weg kan lopen, komt hij nu 3 tot 4 keer per nacht zijn bed uit. slapen doen we na half 3 's nachts niet meer. Dit is niets voor hem! En nu ik zelf 30 weken zwanger ben, ben ik in de vermoeide fase aanbeland en komt dit er nog boven op. Op een ochtend, wanneer hij om 3 uur weer staat te roepen vanwege de buikpijn en ik hem maar bij me in bed leg nu P. er al uit is voor zijn werk, breek ik en barst ik in huilen uit: al een week hoor ik hem over buikpijn maar merk ik niets aan hem verder. Hij huilt met me mee: ''sorry mama! sorry! ik zal het niet meer doen!''. Ik kijk hem aan: ''lieverd, ik weet het niet meer! Wat is er toch met je aan de hand? Je bent een kampioen in slapen en ineens maak je er een potje van''. ''Ik wil je zo graag gelukkig maken mama!'' begint hij weer te huilen. En ik doe met hem mee ''Lieverd, jij maakt me sowieso gelukkig! jij hebt mij een mama gemaakt, bij alles wat je doet of zegt, of gewoon door er te zijn maak je mij al trots en gelukkig! dat gebeurd al terwijl je er niets voor hoeft te doen. Maar mama weet niet meer wat ze kan doen aan je pijntjes en het slechte slapen''. Hij kruipt in bed tegen me aan. ''Is er iets gebeurd op school?'' vraag ik terwijl ik met mijn vinger door zijn haren strijk. ''Nee'' antwoord hij. ''Is er dan iets gebeurd hier thuis wat je niet leuk vind? of bij papa thuis?'' probeer ik door te vragen. En weer is het antwoord nee. Hij weet het niet en toch voel ik dat er iets is. Hij knuffelt mijn dikke buik en vraagt of we uit bed gaan. Inmiddels is het bijna 6 uur en gaat mijn wekker bijna af. ''nog even wachten, over 3 minuutjes gaat mijn wekker''. ''Dat is 180 seconden" hoor ik mijn 4-jarige er meteen achteraan zeggen.

Dat malle kind.. 4 jaar oud en de hele dag met cijfers bezig. 1+1 is al zo lang te simpel. Als de bus voor ons rijd noemt hij standaard de getallen en dan niet één acht zeven maar gewoon honderdzevenentachtig. De eerste keer zat ik stomverbaasd achter het stuur. Hoe kon hij dat in hemelsnaam zo goed weten? Even daarna begon hij sommen te maken van 1000 plus 500 is 1500 of als we naar school liepen kon hij me vertellen dan een 1 met 3 nullen 1000 is maar als er 4 nullen staan heb je 10.000 en een miljoen heeft er wel 6! M. is die dag eerder van school gehaald op aanraden van de juf en mijn moeder past op. Daar heeft hij aangegeven dat hij eng vind dat hij zich nu zo anders voelt, omdat hij grote broer word. Bij het naar bed brengen leg ik hem uit dat het niet erg is dat hij groter groeit. ''Hoe groter jij groeit, hoe groter mijn liefde voor jou ook groeit schatje!''. Hij kijkt me aan: ''omdat ik dan groter ben?''. Ik lach ''ja natuurlijk! er is nu toch veel meer voor mama om van te houden!!'' Tevreden valt hij in slaap en slaapt weer heerlijk de hele nacht.

Mijn moeder liet me weten dat de juf met me wil praten de volgende dag. Enigszins met de schrik in mijn benen breng ik hem naar school, stel je voor dat ze denken dat ik niet goed voor hem zorg?. Ze schud mijn hand bij binnenkomst ''je bent lekker met hem in de weer he?''. Ik knik, M. loopt naar zijn stoeltje en gaat er beteuterd bij op de grond zitten. Ik zie hoe hij verveeld met zijn handjes onder zijn hoofd naar het werkje kijkt wat er op zijn stoel ligt, weer kleuren. Ik kijk zijn juf aan en besluit het erop te wagen ''M. vind tekenen en kleuren zo enorm suf! hij heeft het me op die wijze al een paar keer verteld. De hele dag is hij bezig met cijfers, zodra hij wakker word tot hij naar bed gaat. kunnen we daar op school iets meer mee doen?''. De juf kijkt me begrijpend aan ''er vallen ons hier op school ook dingetjes op, mijn eigen dochter herken ik in M. Hij loopt gigantisch voor op zijn ontwikkeling en eigenlijk zou ik hierover een gesprek met je willen aangaan, we vermoeden dat hij hoogbegaafd is''. Ik kijk haar aan. ''Mijn dochter heeft het ook'' vervolgd ze haar verhaal. ''Met haar loop ik nu bij een specialist, en ik volg diverse cursussen en nascholingen omtrent ontwikkelingsvoorsprongen. M. is nog te jong om van hoogbegaafdheid te spreken. Met zijn leeftijd noem je het een ontwikkelingsvoorsprong, maar hij vertoont wel al diverse tekenen en uit het verslag wat we van de peuterspeelzaal hebben ontvangen komt het ook naar voren''. Ik knik ''het is me vaker verteld dat M. erg voorloopt op zijn ontwikkeling, door diverse deskundigen''. De logopediste waar we liepen omdat hij bepaalde klanken niet kon maken dus er andere woorden voor verzon viel het op dat hij in plaats van zinnen van 3 woordjes volledige zinnen van 9 woorden maakte. Tijdens het spraak-taal onderzoek wat voorafgaand gedaan moest worden voor we naar de logopedist konden werden testen bij hem afgenomen voor kindjes van 5/6 jaar omdat hij die van zijn eigen leeftijd, toen 2 jaar en wat maanden, te makkelijk maakte. ''Ben je vandaag vrij?'' vraagt de juf me. ''Ja vandaag wel'' antwoord ik. ''Google thuis eens op ontwikkelingsvoorsprong bij een kind van 4'' adviseert ze me.

Thuis start ik google op mijn telefoon. Ik typ in wat de juf me vertelde en begin te lezen. Tranen schieten in mijn ogen, dat is M. wat ik daar lees. Ineens valt er van alles op zijn plek. Slapen deed hij kort en weinig, met 9 maanden sliep hij overdags al niet meer. Dat schattige kruipen.. die hele fase heeft hij nooit gehad. Hij zat op zijn kont en schoof op die manier soms wat rond maar met 7 maanden trok hij zich op aan de tafel en liep er zo vandoor. Zijn obsessie voor cijfertjes en sommen maken. Enorm gefrustreerd kunnen raken en niet begrijpen dat kindjes van zijn leeftijd of ouder de sommen niet snappen, of niet de engelse woordjes goed uit kunnen spreken, ook niet als hij het ze 3 keer verteld hoe het wel moet.

Volgende week volgt een gesprek met de juf, over hoe we hem kunnen prikkelen en uit blijven dagen zodat hij niet verveeld raakt. Mijn lieve mooie jongen, zo bijzonder en tegelijk zo gewoon hoe hij is. Ik ga geen stempel op hem drukken, dat vertik ik. Als we hem maar kunnen steunen in zijn kunnen.