ASS, geen verassing, maar wel veel duidelijkheid nu.

Wat wilde jij vroeger worden als je groot was?
Een prinses? Zakenvrouw? topsporter, acteur?
en ben je dat ook geworden?
ik wilde vooral moeder worden, als klein kind al, ik wilde gewoon een lieve man en een kindje.
(en desnoods nog zonder man ;) )
hoeveel? ach dat maakte niet zoveel uit, als ik maar mama mocht zijn.

het is dan ook niet zo heel gek dat ik al vroeg ging oppassen, overal en altijd een succes.
dus toen ik die lieve man tegen kwam (gelukkig met man is toch wat gezelliger) en het voor altijd leek te zijn kwam dat kindje ook steeds dichterbij.
en wat was het snel raak! sneller dan verwacht, maar oh zo blij waren we!
en ik verheugde me op ons verdere leventje, fantaseerde over hoe onze ongeboren zoon op zou groeien,
wat zou zijn lievelingskleur zijn? zijn favoriete dier? samen naar het museum! waar liggen zijn interesses?

Met 32 weken was alles klaar voor zijn komst!
ja best heel op tijd, maar ik had het gevoel dat het allemaal op tijd klaar moest zijn.
en dat gevoel klopte, want met 34 weken is hij geboren, onze lieve kleine Dylan.

na 4 hele lange weken mocht hij dan eindelijk mee naar huis!
Geen draadjes, slangetjes en piepjes meer.
wat waren we gelukkig!
voor een week, hij begon te huilen en niet een beetje maar constant!
Hij sliep nooit en huilde altijd.
wat heb ik vaak bij de HA en het CB gezeten, maar baby's huilen nou eenmaal hoorde ik steeds.
gewoon laten huilen was het advies.
totdat hij het een keer zo op een krijsen zette en om de een of andere reden besloot ik in zijn luier te kijken.
ja hoor zijn ene bal was 3x zo groot en paars!
met spoed naar de HA en vandaar door naar het ziekenhuis.
Liesbreuk was de diagnose.
Hij was 3 maanden toen hij eindelijk geopereerd werd.
Even leek het beter te gaan, maar al gauw kwam het niet slapen en wel huilen terug.
anders dit keer en ook de fles ging hij ineens weigeren!
Na 8 maanden van huilen, geen slaap en borstvoeding was ik op.
Waarom weet ik niet, maar ik ben zijn ritme nog strakker gaan hanteren.
iedere dag alles hetzelfde in dezelfde volgorde en op dezelfde tijd.
en langzaam maar zeker werd hij rustiger, hij sliep door, hij pakte de fles en deed het ineens een stuk beter!

Het was nog steeds geen rozengeur en maneschijn hoor!
Het is echt een kind met een gebruiksaanwijzing, hij vraagt heel veel aandacht en hem opvoeden is best heel intensief!
Ik kan het allemaal echt wel aan! absoluut! (Ik heb er nu 1 van net 2 jaar en 1 van bijna 4 jaar)
Maar ik kreeg in de loop van de tijd echt het idee dat het aan mij lag, waarom viel het me zo zwaar?

en natuurlijk heb je het er wel eens over her en der, maar ja elke peuter heeft wel eens een driftbui en ik was ook wel streng, misschien moest ik hem wat meer los laten en mijn absolute favoriet! Bij mij doet hij dat niet hoor!
Ok dus heb ik het mis gehad zo'n 20 jaar terug? Had ik beter zakenvrouw kunnen worden?
Nee zegt die meneer, eigenlijk hebben jullie het al die tijd juist heel goed gedaan!
Jullie zijn beide heel rustig en gaan in hem mee in zijn opvoeding.
Jullie lijken juist heel goed aan te voelen wat hij nodig heeft.
En nee het lijkt niet zwaarder voor jou, het IS zwaarder voor jou!
Meneer vond het juist heel mooi dat wij eigenlijk alleen maar een antwoord wilden hebben op waar zijn gedrag vandaan kwam.
heel veel ouders komen hier omdat ze het niet meer weten, omdat ze hulp nodig hebben.
En ja meneer heeft gelijk, we hebben ook niet om hulp gevraagd alleen om antwoorden.
Nu wil ik niet mezelf een veer in mn ahum steken, maar het is wel fijn om na bijna 4 jaar te horen, dat het dus niet aan mij ligt en dat ik het wel goed gedaan heb!

want de conclusie van de meneer en mevrouw die wij deze week en de afgelopen weken heel veel gezien en gesproken hebben is wel dat onze zoon ASS heeft.
Autistisch Spectrum Stoornis, ofwel hij heeft autisme.
Het komt inmiddels al niet echt als een verrassing, maar toch ergens wel fijn dat je het nu zeker weet.
dus nee het gaat waarschijnlijk niet makkelijker worden, maar we weten nu waarom en we weten straks ook beter hoe met bepaalde situaties om kunnen gaan. en dat is uiteindelijk ons doel geweest van dit alles.
Om hem beter te kunnen helpen en beter te kunnen anticiperen op de toekomst.

We zijn er nog lang niet, maar we weten wel welk pad we nu bewandelen en dat is al heel wat!