Alles en iedereen...

Heeft jouw kind dat ook? Dat als het even tegen zit niks meer goed is. Het is nooit de schuld van mijn kind, maar alles en iedereen is tegen haar. 

Op één of andere manier vindt Nynke het moeilijk om een “schuld” bij zichzelf neer te leggen. Een voorbeeld; laatst liep ze met haar panty’s de trap af en gleed (gelukkig pas op de laatste trede) uit. Haar zusje die achter haar liep schrok enorm en vroeg of het goed met haar ging. Hierop ontplofte  Nynke zowat en gaf haar zusje de schuld van haar val. Ik weet dat ze zo reageert en er niks aan kan doen, maar toch keur ik dit niet goed. Ik check eerst of ze in orde is en daarna laat ik haar nadenken over wat er gebeurd is. Toch blijft het moeilijk om te erkennen dat ze het toch echt zelf was die van de trap af gleed. 

Ander voorbeeld; Nynke kan moeilijk stil zitten en is soms motorisch onhandig. Het is dus wel eens voorgekomen dat ze in de klas viel. Natuurlijk wordt er dan gelachen, maar volgens Nynke is de HELE klas dan tegen haar en lacht IEDEREEN haar uit. 

Het is wel eens voorgekomen dat een kindje haar geslagen heeft (ze was toen 5) nu wil ze dus NOOIT meer met dat meisje spelen want ze slaat ALTIJD. 

Ook sorry zeggen is iets wat we haar aan hebben moeten leren. Want het lijkt er op dat ze van mening is dat als iets per ongeluk gaat je geen sorry hoeft te zeggen. Ze doet het immers toch niet expres. 

Inmiddels zijn we de goede weg ingeslagen, maar het valt niet mee om toe te geven dat ook Nynke fouten maakt waar ze zelf de verantwoordelijkheid voor moet nemen. Want stel je voor dat NIEMAND haar OOIT nog lief vindt. 

Gelukkig zijn de MEESTEN heel vergevingsgezind 😁

Hoe is dat bij jullie?