Alleen buiten spelen? ECHT niet!

Drie jaar geleden was ik de trotse moeder van een dreumes, wiens levensmissie het was om mij tot waanzin te drijven. Vooral de nachten dat haar vader er niet was, toverde ze om tot een groot lawaaierig feest en als ik vervolgens als een zombie aan het ontbijt zat, plamuurde ze de muren met kwark, banaan of avocado. Ik probeerde dan niet te schreeuwen en niet te huilen. Dat lukte soms. Naarmate de dag vorderde deed ze nog harder haar best om mijn geduld te testen door de keukenlades leeg te trekken en mijn (nep)planten van t dressoir te mieteren. Voor straf had ik eigenlijk cactussen neer moeten zetten, maarja, het blijft toch je kind hè. Op de momenten dat ik het echt niet meer aankon belde ik mijn moeder huilend op om te vragen of het ooit nog goed zou komen met dit duivels gebroed. Het is niet waarschijnlijk dat kinderen van 8 nog de keukenlades leegtrekken en kwark tegen de muur smijten, maar soms heb ik geruststelling van een ervaringsdeskundige nodig. Ervaringsdeskundig is mijn moeder trouwens helemaal niet, want mijn zusje en ik zijn als engeltjes geboren, maar ze wist me wel gerust te stellen. Ze zei dat ik vooral consequent moest blijven en moest volhouden. Uiteindelijk heeft het een paar weken geduurd, wat voelde als maanden, voordat mijn schatje een beetje getemd was.

Grappig hoe dát destijds als een enorme opvoedkundige uitdaging voelde. En nu. Nu gaat mijn schatje bijna naar school. Nu krijgt ze opeens een leven zonder mij en wil ze allemaal dingen doen zonder mij. Nu volstaat een ‘nee dat mag niet’ niet meer en moet ik echt goed nadenken hoe ik haar dingen uitleg, hoe ik haar op dingen kan voorbereiden en hoe ik haar dingen kan leren. Nu krijg ik allerlei opvoedkundige dilemma’s voor m’n kiezen die echt veel ingewikkelder zijn dan een beetje kwark op de muur. Laatst nog: ‘Mama, mag ik alleen met mijn vriendinnetjes buiten spelen?’ Ehh... Je bent nog niet eens 4, is dit serieus een vraag waar ik nu al over na moet denken?! Nee, natuurlijk mag dat niet!

Maar toen stuitte ik op een blog waar een moeder schreef hoe haar kind al met 3 jaar alleen buiten speelde. Ik kreeg even een error. Niet omdat ik moeders die dit doen wil afvallen ofzo, want ik weet zeker dat iedere normaal functionerende ouder een weloverwogen beslissing maakt (en misschien zou ik in een andere omgeving, andere situatie of met een ander kind hier heel anders over denken), maar de Piet Paniek in mij ging hier echt níet goed op. Mijn dochter is redelijk verstandig en luistert echt wel aardig voor haar leeftijd, maar is er überhaupt een driejarige op de wereld die ‘nee’ zal zeggen tegen een aardige meneer (pedofiel) die schattige babypoesjes of spikkelsoftijs aanbiedt? Ik weet heel eerlijk gezegd niet eens of ik zelf ‘nee’ zou zeggen als die meneer in kwestie mij een chocolade sorbet aanbiedt! Ik ben er vrij zeker van dat niemand er gelukkig van wordt om mij te kidnappen en dat ze me vanzelf wel weer terugbrengen, dus dat risico durf ik wel te nemen… Maar een drie (of vier) jarige?!

Of wat nou als m’n dochter alleen buiten speelt en van die schattige pulletjes (babyeendjes) ziet die naar de sloot waggelen en ze besluit ze te volgen, maar dondert in de sloot? Ik moet er echt niet aan denken.

Mijn gedachte was eigenlijk om te wachten tot ze haar A, B en C-diploma heeft en een vechtsport onder de knie heeft, maar misschien is dat ook wat overdreven. 

Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Volgens mij weer zo een cliché die helemaal klopt! Over 1.5 jaar worden mijn muren waarschijnlijk weer gestuct met kwark door de baby die ik nu aan het uitbroeden ben, maar nu weet ik in elk geval wel dat dát ooit goed komt. 

Tot we denken dat ze het écht aankan zit een van de buurvrouwen of ik er lekker bij als onze dochter buiten speelt, maar met papa buitenspelen is toch het állerleukst! 

Wanneer speelden jouw kinderen voor het eerst alleen (zonder supervisie) buiten?

Als je benieuwd bent naar onze andere belevenissen, check mijn insta @altijdmoe.der.

Liefs, Naomi