2017 een mooi begin of een nachtmerrie?

Op 1 januari worden we na het vieren van oud op nieuw bij mijn schoonouders wakker. We wachten met ontbijten tot ook zij wakker zijn.

Eenmaal aan het ontbijt is het allemaal erg gezellig. De broodjes worden besmeerd en omdat we zo gezellig zitten met zijn allen wil ik mijn schoonvaders pret niet drukken... Onze kleine meid wil namelijk graag hagelslag op brood (en ik wil het liever niet maar goed), dus ze krijgt van haar opa een hoopje pure chocolade hagelslag. So far so good. Op de achtergrond horen we de televisie, die zoals altijd op een kinderzender staat. 

En dan ineens uit het niets. Zo eng en zo, tja hoe beschrijf je zoiets, dwalen de (ooit zo twinkelende) oogjes van onze dochter heel eng weg. Ook  haar mondje hangt open... En dan is er paniek! Paniek bij mijn man, bij zijn vader, bij mij natuurlijk. Ik hoor het me nu vaak nog roepen (en dan word ik bezweet wakker) ''Haal haar uit de stoel, leg haar neer, doe iets help haar dan...''

In paniek bel ik de nightcare (ja de nightcare, dat nummer ken ik en 112 was ik echt gladjes vergeten). De mevrouw aan de andere kant van de lijn neemt super aardig op en ik geloof dat ze me heel goed te woord heeft gestaan, weet er niet veel meer van. Mijn schoonmoeder tikt de kleine meid op haar billen en mijn dochter hapt letterlijk naar lucht (mijn schoonmoeder bleef als enige heel rustig gelukkig). Ik hing 10 minuten aan de telefoon, het leken wel uren. De ambulance was onderweg.  

Richting het ziekenhuis komt langzaam het besef: ze heeft toch geen epilepsie? Ik wil er niet aan denken, maar de gedachte blijft spelen. Wat betekent dit voor haar, wat mag wel, wat mag niet?

In de ambulance worden nog vele kleine testjes met haar gedaan. Maar ik krijg het niet helemaal mee, ik wil maar 1 ding: gezellig thuis zitten met mijn man mijn (gezonde) dochter en onze trouwe 4 voeter. 

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen mogen we weer tot 2 keer toe het gehele verhaal doen. Gelukkig begint ondertussen de kleine meid weer een beetje haar zelf te zijn. De verpleegster loopt heen en weer om sommige zaken met de dienstdoende kinderarts te bespreken. Er worden geen tests meer gedaan aangezien onze kleine meid redelijk snel herstelt, ondanks dat wil de kinderarts haar na een week wel weer zien en ze plannen voor ons nog een afspraak in.

Een week later tijdens de afspraak kunnen we weer ons verhaal doen en de daarbij behorende achtergrond van ons en onze ouders delen. Aangezien ik als 3/4 jarig meisje een koortstuip heb gehad en mijn moeder en mijn opa beide epilepsie hebben gehad stellen ze EEG Scan voor (wordt mijn ergste nachtmerrie dan toch waarheid)... Deze is meteen de dag erna en pas een week later krijgen we dan eindelijk de uitslag... Ik hoop nog steeds dat ik droom... Alsjeblieft maak me wakker en zeg me dat het allemaal een nare droom is.

De dag breekt aan dat de EEG is en ik zie er tegenop. Op het werk proberen collega's me gerust te stellen, de lieve schatten! En de kleine dame van 2 doet me verbazen, ze werkt mee, ik had speeltjes mee, en och wat doet ze het goed... 

Hoe dichterbij het moment van de uitslag komt, hoe hoger de spanning stijgt. Ik raak enorm snel geïrriteerd en heb hoofdpijn... Op mijn werk kan ik me niet goed concentreren. Ik probeer het op een rijtje te zetten: Stel ze heeft epilepsie, dan kan ze er gewoon oud mee worden gelukkig. Ik had gelijk: aangezien ze nu pas 1 aanval heeft gehad noemen ze het welliswaar "epilepsie gevoelig". Ze heeft een spierverslapper mee gekregen voor als ze een 'tonisch colonische' aanval heeft. Daarvan kan ze 3-5 minuten verstijfd raken of juist heel heftig schudden (klopt niet helemaal hoor deze informatie, maar het is allemaal zo veel) Ik heb in ieder geval geleerd wat ik moet doen in het geval van een aanval. Ook heb ik cijfers opgezocht: Binnen een groep van 20 leeftijdsgenoten is het 60% waarvan de kinderen er niet overheen groeien en medicatiegebruik nodig hebben, de andere 40% krijgt na 1 a 2 keer nooit meer een aanval... Geruststelling en onrust heerst in me, maar nu gewoon weer verder, deze uitslag verandert eigenlijk niets. Jeetje, wat zijn we geschrokken!