#2 waarom moeten kinderen altijd een label krijgen

voor degene die mijn voorige blog gelezen hebben weten dat mijn zoontje van 5 al een erg lange tijd thuis zit.En hoe is het nu?

Nu is er nog steeds weinig vooruitzicht op een passende plek voor mijn zoontje.
ik heb beide basisscholen benaderd om mijn zoontje onder mijn begeleiding twee ochtenden toch naar school te laten gaan maar de ene school zegt doodleuk(de school waar hij tot nog toe is ingeschreven)klassen zijn te vol en de andere school vind het niet verantwoord.
nu heb ik aankomende donderdag samen met mijn vriend (papa van onze kinderen) een nieuw gesprek over de plaatsing van mijn zoontje en op ons verzoek sluit daar een onderwijsconsulent bij aan.
echter is er nog steeds sprake dat hij toch naar de psychiatrische dagbehandeling zou gaan daar ik vandaag een mail heb gehad. hierin werd vermeld dat er in mijn woonplaats geen plek is voor hem ( voor mijn gevoel weer een partij wat zijn handen ervan af trekt) en dat ze zouden informeren naar een andere locatie in een andere plaats.

nu heb ik al aangegeven dat ik mijn zoontje daar niet geplaatst wil zien maar wat mij nog het aller meest steekt is dat ik ze heel duidelijk heb aangegeven dat hij niet in een andere plaats naar school kan omdat als hij onder lestijd opgehaald moet worden ivm ziekte of dergelijke mijn vriend en ik niet in staat zijn hem dan te komen ophalen omdat we afhankelijk zijn van openbaar vervoer. het lijkt wel alsof er aan geen enkele kant naar ons als ouders geluisterd word ze zijn al laks met het plaatsen terwijl ik alles probeer te doen voor mijn kind en ik voel me nog niet eens serieus genomen. ik heb er dan ook zeer weinig vertrouwen in dat mijn zoontje voor de meivakantie naar school zou gaan. we kunnen dus niet anders dan het gesprek af te wachten en ik zit er emotioneel helemaal doorheen. ik voel me zo ontzettend machteloos omdat ik zelf helemaal niets aan deze situatie kan veranderen in zoverre dat ik alles wat ik wist heb geprobeerd zoals het inschakelen van een onderwijsconsulente maar helemaal niets lijkt te helpen voor mijn zoontje op school te krijgen.

daarbij komt ook dat ik nu al een half jaar bezig ben (actief dan tenminste want ben al sinds ik 14 ben en nu dus 26 bezig met hulpverlening) met hulp voor mezelf te krijgen. even kort uit gelegd heb geen makkelijke jeugd gehad ook geen makkelijke schooltijd meerdere keren door mijn ouders het huis uit gezet. ik heb nu twee jaar geleden de diagnose borderline gekregen maar dan met name het moeite hebben met het reguleren van emoties.daarbij heb ik juist door dat lange hulpverleners traject bijna geen vertrouwen meer er in en dat geef ik ook keer op keer aan bij de hulpverleners.

voorig jaar moest ik noodgedwongen stoppen met mijn behandeling die net opgestart zou worden omdat ik een hg zwangerschap had. na mijn bevalling had ik eingelijk gewoon terug kunnen komen zij het niet dat ze me hebben uitgeschreven omdat het volgens hun te lang duurde. 

na mijn zwangerschap toch maar weer de huisarts gevraagd om een nieuwe verwijzing naar de betreffende instelling.
krijg ik vervolgens een brief van een totaal andere instelling. na lang er over nagedacht te hebben door gebrek aan vertrouwen toch akkoord gegaan om daar opnieuw een behandeling te starten. en ben daar in februari dit jaar op mijn eerste gesprek geweest.

nu krijg ik vandaag een telefoontje van mijn "behandelaar" dat er voor aankomende woensdag een gesprek gepland staat met de huisarts omdat de instelling vind dat mijn problemen te "klein" zijn voor het grote traject dat hun zijn. mijn huisarts wil echter persee dat ik bij die instelling onder behandeling ga terwijl beide partijen weten dat ik gewoon terug wil naar de plek waar ik voor de zwangerschap zat. dit tast dus weer enorm mijn vertrouwen aan omdat dit allemaal achter mijn rug om is gegaan en niets van dit bovengenoemde met mij besproken is geweest zowel door de instelling niet als door mijn eigen huisarts niet.

weg vertrouwen en weg behoefte aan hulp. dit in combinatie met de radeloosheid en het machteloos zijn voor mijn zoontje op school te krijgen maken dat het me allemaal te veel word. ik heb wederom mijn emoties niet meer onder controle voel me erg somber en kan eigenlijk alleen nog maar huilen. ik voel me onbegrepen en vooral ongehoord op beide gebieden en dat doet pijn. ik hou zielsveel van mijn zoontje ( en ook mijn dochtertje) maar iedere keer als ik naar hem kijk breekt mijn hart in 1000 stukjes ik wil zo graag dat hij een beter leven krijgt dan dat ik heb gehad maar hij heeft nog niet eens een normale start gekregen. 

de blog is langer geworden dan ik bedoeld had maar het heeft wel een heel klein beetje opgelucht. alvast mijn excuses als het niet helemaal lekker of niet samenhangend leest dit is omdat het vanuit mijn overheersende emoties geschreven is.