Zwemlessen

Zwemlessen.

En dan ook nog zwemlessen terwijl je een dreumes van 14 maanden bij je hebt.

Eerst al thuis de tas pakken, 100 keer checken of je alles echt hebt want het is een beetje naar als hij daar als enigste zonder zwembroek staat.

Vervolgens alles in de auto, 2 kinderen, buggy en dan richting het zwembad. Die vochtige plek waar ze er alles aan doen om als een soort van subtropisch chloor paradijs over te komen maar in werkelijkheid is het gewoon bloed heet, allemaal op elkaar gepropt in een grote groepsruimte en boven alles is het er natuurlijk gewoon allemaal zeiknat dus je hebt al geluk als je zonder dat je op de snufferd bent gegaan de kleedkamer bereikt. 

In de kleedkamer
doet iedereen fanatiek z’n best om het kind in het gareel te krijgen. De een heeft er zin in en werkt netjes mee en de ander ligt als een soort krokodil al draaiende op de grond te gillen dat hij of zij vooral nìèt dat zwembad in gaat.

Dan even wachten tot de sluizen open gaan en alle kinderen richting het zwembad stuiteren. Als je ‘geluk’ hebt begint halverwege eentje te glijden omdat de grond gewoon te glad is en kegelt hij of zij de rest mee omver. Lange leve de grote zwemvesten tegenwoordig, ook erg handig als een soort van schild. 

Wachten en rennen 
Richting de kantine want daar mag je van achter een glas mee kijken, dat doen dan ook een stuk of 25 fanatieke moeders, die gaan in een soort van drafje richting dat veel te kleine raam en iedereen gaat een soort van dakpansgewijs voor de raam zitten.

Af en toe zwaaien naar het kind en verder voorover gebogen op de telefoon zitten staren; maar verder lekker dat sporadische plekje voor het raam bezet houden zodat andere hun kind niet kunnen zien en zij rustig 45 minuten op hun telefoon zitten te scrollen.

Maar goed, ik maak me er niet druk om want ik heb sowieso geen tijd om te kijken. Nee ik heb namelijk een dreumes mee. En dan niet eentje die het leuk vindt om lekker op schoot te gaan zitten een boekje lezen, nee ik heb er 1 die vooral niet wilt zitten en vooral wel wilt rond rennen.

Heel ver, heel veel. Alles wat je onderweg tegenkomt gooi je dan omver of achter je neer (folder, kinderboekjes, ander soort speelgoed) en als je moeder dat dan gaat proberen op te ruimen dan zet je gang erin richting je volgende project om te slopen of terroriseren.

Telefoons uit de handen van andere kinderen trekken die op de grond rustig zitten te scrollen, boekjes uit fanatieke voorleesoma’s handen trekken, een soepstengel uit de handen van een leeftijd genoot vissen, snel in je giechel steken en als een scheet op wielen richting de kleedkamers rennen.

Ik noem maar iets.. 

Kleedkamer 2.0
Als dan die drie kwartier van lopen, oprapen, bukken en meelijwekkende blikken van andere moeders ontvangen voorbij is weer richting de kleedkamers waar al die druipende stuiterballen weer in een hokje gedreven worden door de juf of meester en met z’n allen moeten douchen in een douche met 6 douche koppen waarvan 2 het niet doen.

Die onmogelijke knoppen daarvan die nooit werken en precies aanspringen op het moment dat jij een verwoede poging doet om hem aan te doen en er dus half onder staat, een kind wat staat te trappelen omdat de niet-in-de-ogen-prikkende-shampoo dus schijnbaar wel in de ogen prikt.

En omdat je het zat bent neem je maar genoegen met 50% uitgespoelde haren, een handdoek om de klappertandende stuiterbal voordat hij zo hard klappert dat je ook nog naar de tandarts kan, richting de kleedkamers waar het hele spektakel weer opnieuw begint maar nu dus het aankleden.

Natte zwemkleding uittrekken - is hier nog een life hack voor?

Knuffels ontvangen van ‘ahhh jij bent zo lief!’ Super schat, gelukkig was alleen nog maar mn rechter arm nat van het douche tafereel. Nu ook m’n rechterbeen.

Alles weer mee, rooie kop van die bloed warmte in die zwembaden, richting de auto. Kinderen erin.

‘mama waar is mijn pakje drinken?’

Shit… die ligt dus nog op t aanrecht. Dit wordt een lange 15 minuten naar huis….