Ze spreekt de woorden uit waar ik zo bang voor was

Iedere keer wanneer er een auto voor ons huis stopt, check ik of het die van de postbezorger is. Mijn pakketje kan elk moment arriveren. Vandaag word ik gebeld door het ziekenhuis om uitsluitsel te krijgen of ik wel of niet zwanger ben. Het ziet er niet goed uit en dus is het pakketje mijn redding van de dag. Als er iets is dat mijn verdriet kan laten verdwijnen, is het wel de geur van verse sneakers.

De afgelopen week was een achtbaan van emoties. De langgekoesterde droom leek werkelijkheid te worden toen de zwangerschapstest twee strepen liet zien. Ik was zwanger. De strepen waren vaag, maar na het ziekenhuis gebeld te hebben, hield ik me vast aan de mantra die de arts mij toespeelde: een streep is een streep.
Of het door het proces komt of door ons voorgevoel is een raadsel, maar vanaf het eerste moment waren mijn vriend en ik sceptisch. Ik mistte de vreugde die ik gehoopt had te voelen. En zelfs toen ik het aan mijn vriendin vertelde leek het alsof ik haar aan het voorliegen was. Het voelde niet alsof het klopte, alsof het écht was. Langzaamaan probeerde ik mezelf te overtuigen dat ik zwanger was. Maar om bevestiging te voelen stond ik vier dagen later opnieuw met een test in mijn handen. Ik wilde niet kijken, misschien omdat ik al wist wat er zou komen: negatief.
Ik herinner me dat ik er een aantal minuten naar staarde. Wat betekende dit? Hoe hebben de andere testen positief kunnen zijn? Is deze test onvoldoende betrouwbaar? Het ziekenhuis was resoluut. ‘Kom hierheen, we prikken bloed’.

Nu is het moment daar, mijn telefoon gaat over. Met trillende vingers neem ik op. Mijn vriend kijkt me aan met een vragende en tegelijkertijd hoopvolle blik. Het doet me beseffen hoeveel er afhangt van dit moment. De vrouwelijke arts klinkt vriendelijk. Binnen enkele seconden probeer ik haar stem te analyseren. Klinkt ze positief? Zit er een geruststellende toon in haar stem?
Het lijkt eeuwen te duren voordat ze de woorden uitspreekt waar ik zo bang voor was. ‘Er is te weinig zwangerschapshormoon gevonden in je bloed. De zwangerschap heeft niet doorgezet.’ Ik barst in tranen uit. Het gezicht van mijn vriend vertrekt. De arts geeft aan dat ik aankomende dagen een bloeding ga krijgen die iets heftiger kan zijn dan normaal. Zonder afscheid te nemen beëindig ik het gesprek en stort me in de armen van mijn vriend.

Als ik weer een beetje tot mezelf ben gekomen gaat de deurbel. Ik krijg een pakketje in mijn handen gedrukt en ik zie meteen dat het niet de juiste is. Het is een plat, A3-formaat zakje waar met geen mogelijkheid twee paar schoenen in kunnen zitten. Tenzij de postbezorger Kazan als achternaam heeft. Opnieuw word ik overvallen door tranen. Alsof het heel erg is dat ik geen nieuw paar schoenen kan toevoegen aan mijn uitpuilende schoenenkast. De postbezorger zwaait vrolijk naar me vanuit zijn bus, en als een verlaten kleuter zwaai ik huilend terug. Eenmaal binnen maak ik het pakketje open. De pastelachtige kleuren doen mijn oren suizen en voor ik het weet bevind ik me in het meest ironische moment in mijn leven. Voor me liggen twee setjes babykleertjes.
Ineens weet ik het zeker; God haat me.