Yu Di Kòrsou

10 september - de uitgerekende datum.

En toch zijn de meiden alweer precies drie weken bij ons.

Drie weken vol knuffels, luiers (véél luiers!) en intense postpartum zweetaanvallen.

Man, wat is het genieten. En ja, het is wat intensiever met twee baby’s, maar eerlijk? Het valt me echt mee.

Maar laat ik je even meenemen naar de ziekenhuisperiode en de kraamtijd, want die verschilt nogal met hoe het in Nederland gaat...

In het ziekenhuis lag ik op een gedeelde kamer. Toen we aankwamen, lag er een meisje tegenover me. Ze zag er piepjong uit, hooguit veertien, en ik vermoed dat ze net bevallen was. Tienermoeders schijnen een groot probleem te zijn hier op Curaçao. Toen ik terugkwam van de keizersnede, was ze al weg. Het voelde bijna als een lopende band, net als in Nederland waar je na een natuurlijke bevalling ook snel weer naar huis mag. Maar op zo’n gedeelde kamer lijkt alles nóg sneller te gaan.

Naast me lag een jonge vrouw die werd ingeleid. Ze zag er nogal feestelijk uit, alsof ze rechtstreeks van happy hour bij Wet & Wild kwam. En ’s nachts had ze haar telefoon met het geluid vol aan staan, dus kon ik gezellig meegenieten van elk appje dat binnenkwam. Maar goed, met twee onrustige baby’s naast me was slapen voor mij toch al een kansloze missie. Schuin tegenover me lag nog een andere vrouw, net bevallen van een dochter.

Op zo’n gedeelde kamer heb je echt bar weinig privacy. Gordijnen om de bedden geven een beetje afscheiding, maar toen ik midden in de nacht vroeg of ze mijn matrasje konden verschonen, ging de TL-verlichting op de hele kamer aan. Geen gordijntje dat even dichtgetrokken werd. Ach ja, alle schaamte voorbij, dacht ik.

De volgende ochtend voelde ik me gesloopt. Ik had niet geslapen en het enige waar ik aan kon denken was: ik-wil-naar-huis. Dus zette ik mijn grootste glimlach op en vroeg zo vriendelijk mogelijk wanneer die katheter eruit mocht en ik mocht douchen. Eerste stap richting ontslag! En heel subtiel hintte ik er meteen bij: zou ik dan vanmiddag al naar huis mogen...?

Er werd wat gefronst (de meeste vrouwen hier blijven juist zo lang mogelijk in het ziekenhuis, want thuis is het vaak chaos met een hele bende kinderen om je heen), maar na overleg met de gynaecoloog en goede HB-waardes mocht ik inderdaad naar huis. Zo'n dertig uur na de geboorte van Izzy en Rubi werd ik ontslagen!

Woensdagmiddag kwam ik thuis, en chaos brak uit. Vive was ook al thuis van de opvang en ineens moesten we twee baby's én mijzelf installeren op bed. Frenk was helemaal onder de indruk van de nieuwe aanwinst in zijn roedel en stond met zijn staart enthousiast te kwispelen. Vive was over the moon. Haar zusjes! Ze waren er eindelijk.

De volgende ochtend kwam de kraamzorg. Een ietwat norse dame vond dat de meiden te geel zagen. En omdat ze nog geen 48 uur oud waren (47 uur, maar wie telt?), moesten we naar de kraamkliniek voor een bilirubinetest. Dus Farley, samen met zijn moeder en de meiden, op hun eerste avontuur. Rubi's waarde zat tegen de grens aan, dus wilden ze dat we direct doorgingen naar het lab voor een bloedtest.

Tweeënhalf uur later waren ze eindelijk weer thuis. Ik was nerveus dat we misschien terug moesten naar het ziekenhuis als Rubi onder de lamp moest, maar gelukkig waren haar bloedwaardes goed genoeg en hoefden we niet terug. Opluchting!

De dag erna kwam er een andere kraamzorg, Daisy. Wat een verademing! Wat een lieve vrouw en gelukkig kwam zij ook alle andere dagen. Ze kwam vooral voor de standaard checks, maar toch.

Sommige van de adviezen hier zijn... interessant, laten we maar zeggen:

De baby's elke dag 15 minuten in de zon leggen tegen het geel zien. Alleen in een pamper, en wel echt in de zon. "Misschien niet midden op de dag, maar wel in de ochtend of eind van de middag. Ze moeten nét een beetje rood naast hun neusje worden, dan is het goed." - Eh, nee. Ik ga mijn baby’s met 50% Europese genen niet in de tropische zon leggen. In Nederland zeggen ze juist: daglicht, géén direct zonlicht.

Na tien dagen moeten de baby’s wel in een ritme komen. “Ze mogen niet te veel verwend worden, anders vragen ze elke keer om drinken.” - Uh, is goed mevrouw. Een ritme, met tweeling-newborns? Sure, we zullen ze even toespreken.

"Wie gaat de oortjes prikken?" En nee, dan bedoelen ze geen gehoortest. Oorbellen! Hier gebeurt dat vaak meteen na de geboorte, zelfs in het ziekenhuis of bij de kraamkliniek. We hebben die vraag van minstens drie mensen gekregen. En er werden wel wat wenkbrauwen gefronst toen we zeiden dat we dat voorlopig nog even niet van plan waren... ;)

En toen ging Farley naar de gemeente om de meiden aan te geven... Alleen om na anderhalf uur wachten te horen dat ík ook mee moest! Blijkbaar is een geregistreerd partnerschap hier niet voldoende om de vader automatisch als vader te erkennen. Dus op dag zes van de kraamweek was mijn eerste uitje naar buiten: naar het gemeentehuis om Farley officieel als vader te laten erkennen, inclusief het aannemen van zijn achternaam.

Bij Vive zaten we al op een grote roze wolk, en dat is nu weer zo. Maar toch zijn er een paar enorme verschillen. Bij Vive stond ik op dag acht al op een verjaardag met een wijntje en op dag elf struinden we samen door de Zeeman.

Het voeden van één kind kan ook terwijl je rondloopt met de baby op je arm, en je hebt nog een arm vrij om iets voor jezelf te doen. Maar met twee baby’s... Dat is een ander verhaal. Mijn herstel gaat gelukkig goed, maar de tweelingdracht, keizersnede, en een grotere placenta maken dat het net wat langzamer gaat. En met twee monden te voeden en wat meer gebroken nachten, maakte ik pas na twee weken mijn eerste wandeling buiten. Alleen om erachter te komen dat onze enorme tweelingwagen niet door het poortje past, dus moet ik telkens de hele elektrische poort openen.

De borstvoeding gaat gelukkig goed, maar ik zit wel ingebouwd in een fort van kussens. Hallo, zweetaanvallen! Tijdens het voeden ben ik echt aan bed gekluisterd en heb ik veel minder bewegingsvrijheid dan met één baby.

Gelukkig hadden we hulp van mijn schoonmoeder en moeder in huis. Superfijn, want wie weet hoe groot de chaos anders zou zijn geweest. Nu was er veel individuele aandacht voor Vive en genoeg handen om te helpen met een wasje of een luier verschonen.

En nog voor we er erg in hadden, zat onze eerste week met Izzy & Rubi er alweer op! Wat een avontuur!