We zijn een team, maar zijn we nog geliefden?

Even handen in de lucht, wie heeft er na een dag hectiek met de kinderen of op werk, als ze eindelijk op bed liggen, nou nog écht zin om een ‘van hart tot hart’ gesprek te voeren met manlief? Dat dacht ik, niemand. Ik ben allang blij dat ik de dag weer door ben gekomen, dat m’n kinderen het goed hadden, dat ze gegeten hebben, gebadderd zijn en dat ik op dat tijdstip heeeel even niet meer ‘aan’ hoef te staan.

Maar ja.. ik ben ook partner, en niet alleen moeder.
Ik ga hier natuurlijk echt niet doen alsof ik het allemaal weet. Haha, zeker niet zelfs. Dus als je daar naar op zoek bent, kun je beter een kop thee pakken en iets voor jezelf gaan doen.
Maar soms vind ik het best ingewikkeld. Vroeger hadden we alle tijd: zin om spontaan ergens een hapje te gaan eten? Kon gewoon! Zin om een hele dag samen te zeilen, kon gewoon! Energie zat. Tijd zat.

Ik kan Koos wel eens aankijken en denken: wat bindt ons op dit moment nog? Naast de kinderen. Hebben we nog een connectie? Zijn wij nog wij? Dat soort filosofische vragen zwermen door mijn hoofd. Kunnen we nog zo lachen als vroeger (ik klink als een oud wijf, dat valt mee, maar je snapt de strekking), zién we elkaar nog?

Oké, dat hele spontane en vrije van ons leven is voorbij op dit moment. Die energie ook.
Ons leven, en dus ook onze relatie is gewoon veranderd. Daar kunnen we niet omheen.
Maar hoe moet dat dan nu? We zijn absoluut een team, maar zijn we nog geliefden?

Toen wij trouwden hebben we elkaar een belofte gedaan. En op momenten dat we elkaar even niet meer vinden, we niet lekker in ons vel zitten, die eeuwige vermoeidheid maar niet weg lijkt te gaan, ik het heel irritant vind dat hij spullen niet opruimt en hij mij niet kan uitstaan omdat ik de vaatwasser (blijkbaar) verkeerd inruim, denk ik daar aan.
Die belofte van toen, is echt in voor én tegenspoed. Ook als de vonken er niet vanaf vliegen. En dus, hup! Werk aan de winkel.

Dit is hoe wij het aanpakken: een van mijn grote talenten is plannen. Romantisch is het niet, handig is het wel. Wij plannen! Of nouja, ik doe dat.
Eén keer per week een datenight! Vaak eindigt het met een serie op de bank, maar wel samen. Tijd met/voor elkaar. En zo nu en dan, tussen het hangen door, praten we wat. Dat is dan toch winst!
Minimaal 2 keer per jaar gaan wij een weekend weg (jawel, dat kun je ruuuuim van tevoren inplannen, gewoon doen! Gewoon gaan! Geen smoesjes!)

En dan soms, als we aan het avondeten zitten, op een doodnormale dag, Jens onder de lasagne zit, en met z’n mond vol wat geks zegt, moeten we lachen. In m’n ooghoek zie ik Koos dan ook lachen. Die lach waar ik jaren geleden die kriebels van kreeg. Het is er nog!

Plots zeg dan ik tegen mijzelf: doe nou eens even normaal! Je moet niet streven naar wat het was, maar op zoek gaan naar de nieuwe variant van geliefden zijn. Want hallo, ik zou de kinderen natuurlijk niet meer weg willen denken (je mag even kotsen om deze cliché uitspraak. Neem je tijd. Goed, dan gaan we nu door).
En dus gaan wij rustig verder met het zoeken naar die nieuwe balans. Geliefden 2.0, of zoiets.