We tellen de infuuslijnen, het zijn er 17!

Die avond (van 14 maart) zullen wij nooit meer vergeten, niet alleen vanwege de reanimatie, maar ook omdat we bij Anna in bed kunnen liggen. Anna lijkt de bocht te maken zoals ze dat hier noemen. Het lijkt bijna alsof de reanimatie een kantelpunt was, alsof het sindsdien wat beter met haar goed. Dat is natuurlijk niet het geval. Anna kreeg een hartstilstand, omdat ze haar bewogen. Anna reageerde hierop en begon een soort van tegen te ademen. De beademing laat dat niet toe waardoor haar hart even te weinig zuurstof kreeg. Haar hart was en nog zo slecht aan toe dat het mis ging en dat allemaal in een fractie van een seconde. Als ze Anna gaan verzorgen, krijgt ze de komende tijd spierverslappers toegediend, zodat dit niet opnieuw kan gebeuren. Eerder die dag leek Anna al wat te stabiliseren. Een half uur na de reanimatie waren haar waardes weer vergelijkbaar met voor de reanimatie en deze lijn zette gelukkig door. 

Anna heeft de beste nacht tot nu toe gehad, de koorts is gezakt en Anna wordt niet meer gekoeld. Ze heeft zelfs voor het eerst weer onder een dekentje gelegen. Haar temperatuur blijft wel schommelen, maar geen koortspieken. De plasmedicatie is weer opgestart en ondanks dat deze nadelig werkt op haar bloeddruk, is er wat bloeddrukmedicatie afgebouwd. Het is en blijft continu zoeken naar de balans. Ze willen haar niet teveel slaapmedicatie geven, hier moet ze namelijk ook weer van afkicken en dat is geen pretje. Aan de andere kant heeft ze de slaapmedicatie, vooral tijdens het verzorgen, nog heel hard nodig. Door de dag heen doet de arts nog aardig wat aanpassingen in de plas- en slaapmedicatie, want het vochtprobleem heeft prioriteit

Anna wordt op haar buik gelegd om haar longen te ontzien, dat lijkt te werken. Haar temperatuur blijft schommelen. Daar maken ze zich geen enorme zorgen om, maar ze willen wel graag achter waarom. Dat kan verschillende oorzaken hebben; infectie van de infuuslijn, dorstkoorts, een andere infectie (zoals de waterpokken) of de infectie is toch niet onder controle. 

Het blijft een zoektocht en wij wijken niet meer van haar zijde. De hele dag zitten we naast Anna, te wachten. De verpleging maakt af en toe en praatje met ons, we vertellen over Anna en de vele anekdotes die bij de mooie foto’s horen. De foto’s maken het kamertje wat gezelliger tussen alle apparaten, piepjes en snoertjes. We tellen alle infusenlijnen, het zijn er 17. De infuuspaal heeft niet genoeg ruimte en zijn nog losse palen bijgehaald. Als we met de verpleging praten vertellen ze ons dat Anna echt heel erg ziek is, het begint tot ons door te dringen dat je niet heel veel zieker kan zijn. We krijgen veel steun in de vorm van kaartjes, ballonnen, knuffels, berichtjes en bezoekjes van onze ouders. Gelukkig mogen zij zo af en toe een keertje komen kijken bij Anna. Ik kan het me niet voorstellen hoe het als grootouder moet zijn. Je kleinkind is doodziek, nog niet buiten levensgevaar en ziet er niet meer als zichzelf uit. Je ziet je kind in het verdriet, angst en wanhoop en zelf kun je amper wat doen, krijg je je kleinkind amper te zien. Voor hen en voor onze broers en zussen moet dit ook een nachtmerrie zijn. Maar zij hebben niet in de gaten wat een steun zij voor ons zijn, hoe fijn het is om hem (ook al is het nog geen uurtje per dag) om ons heen te hebben. 

Naar het restaurant durf ik voorlopig nog niet. Ik durf er nog net langs te lopen als we het ziekenhuis in komen. Ik weet dat ik me er een keer overheen zal moeten zetten en ik weet ook dat ik dat dan niet uit de weg zal gaan, maar voor nu kan ik er nog eventjes niet aan denken. We focussen ons op Anna, beginnen heel langzaam aan te helpen met de verzorging van Anna en mogen weer een keertje bij haar in bed kruipen. We kunnen ons meisje beetje bij beetje wat meer vasthouden. We kunnen ons geluk niet op!