Wat ons, ons maakt

Toen ik zestien jaar oud was raakte ik ongepland zwanger, dit was een heftige tijd. Rond de zes a zeven weken zwangerschap kreeg ik een miskraam. Ook dat vond ik erg heftig. We waren echt nog niet klaar om ouders te worden op zo’n jonge leeftijd maar een miskraam is gewoon erg moeilijk. 

Samen besloten we dat ik écht mijn pil elke dag moest innemen. Iets wat ik nog wel eens vergat. Ik was jong en naïef. Maar vanaf de miskraam nam ik elke dag trouw de pil in. Het was nu ongeveer een jaar na mijn miskraam en toen ik naar de dokter ging met klachten van een blaasontsteking, liep ik ineens met een positieve zwangerschaptest naar buiten. Ik was opnieuw zwanger. Hoe kon dit gebeuren?! Ja ik weet wel hoe.. maar ik bedoel meer: waarom? En ik slikte toch de pil elke dag?!

Deze zwangerschap verliep wel redelijk soepel, op de welbekende “tienermoeder dingen” na. Waar gaan we wonen? Hoe ga ik dit doen met school? Wie gaat wat betalen? Etc etc. 

Ik voelde me erg eenzaam als zeventienjarige die zwanger was, vaak veroordeelde mensen ons, ik heb me vaak geschaamd en onzeker gevoeld. Zo is eerste instantie mijn blog ontstaan. Ik schreef over onze dochter die inmiddels geboren was. Over hoe het tienermoeder leven mij afging (ik kan je verklappen dat dit super goed ging). Over gewoon het moederschap in haar algemeenheid. De blogs werden goed gelezen en ik voelde me gehoord, gezien, begrepen. Iets wat ik erg had gemist.

Ik schreef vele blogs en werd actief op social media, vooral Instagram. Ik kreeg zo ontzettend veel fijne en positieve reacties op de dingen die ik deelde. Vaak ook dat mensen iets hadden aan mijn blogs, dat ze er iets uit haalde en zich daardoor minder alleen voelde. Dat gaf mij elke keer zo’n boost.

Oh maar wacht even, want wie ben ik dan eigenlijk? Ik ben een heel levensverhaal aan het vertellen zonder mezelf eerst netjes voor te stellen..  Ja ik heet Audrey en inmiddels ben ik een jonge vrouw van zevenentwintig. Samen met mijn partner waar ik al bijna twaalf jaar mee samen ben heb ik twee kinderen. Aymee , gekregen toen ik dus pas achttien jaar was en Finn, hij is drie. Anthony, zo heet mijn partner, heeft niks met social media, hem zie je dan ook niet super vaak voorbij komen. Hij houdt niet van foto’s. Hij leest wel altijd als een van de eerste mijn blogs, hij is mijn grootste fan.

Je zult van mij blogs gaan lezen over echt van alles! Ik schrijf inmiddels niet meer over mijn leven als tienermoeder, daar heb ik de afgelopen jaren al meer dan honderd blogs aan gewijd op mijn eigen site. Nee ik voel me niet meer perse een tienermoeder op mijn leeftijd. Ik schrijf dus over het “gewone” moederschap, opvoeden, dat het soms gewoon k*t is en verwacht vooral geen “perfecte insta plaatjes” bij mij. Ik probeer het échte leven te laten zien, je weet wel, met een rommelig huis, vieze kinderen, geen make-up op enzo. Ik schrijf graag over taboes, moeilijke onderwerpen en ben een open boek. Ook probeer ik vaak een boodschap in mijn blogs te verstoppen, iets van: “Heyy je bent niet alleen met dit.” “Doe eens een beetje liever voor jezelf of een ander.” “Je mag er zijn”. “Het is oké dat je het soms allemaal niet meer weet”.

Ik hoop dat je met veel plezier mijn blogs leest, voel je welkom in ieder geval. Je zult ons nog beter leren kennen, nog veel meer verhalen gaan lezen en meer foto’s voorbij zien komen. 

 

Wist je dat ik heel erg actief ben op Instagram? Ik vind het super leuk als je mij daar wilt volgen! Www.instagram.com/audreyschrijft