Wanneer je uit een wereld van ziekenhuizen en specialisten komt, dan voelt het consultatiebureau, met alle respect, een stuk minder belangrijk.

Het consultatiebureau
Drie weken na thuiskomst van Charlie hadden we onze eerste afspraak bij het consultatiebureau. Er stond een afspraak gepland met de kinderarts en logopedist. Ik moest wennen aan de setting daar. Wanneer je uit een wereld van ziekenhuizen en specialisten komt, dan voelt het consultatiebureau, met alle respect, een stuk minder belangrijk. Charlie deed het volgens de groeischema’s prima. Ze deden de standaard controles en we mochten weer gaan. Omdat dat ‘zo hoort’ ging ik voor de vorm met Charlie naar het consultatiebureau, met in mijn achterhoofd een agenda vol controle afspraken in het MMC in Veldhoven waar ik veel meer waarde aan hechtte.

Geluksmomentjes
We gingen voorzichtig eens met Charlie naar buiten voor een korte wandeling wanneer het zonnetje scheen. Dit waren de geluksmomentjes. Ze groeide lekker door, werd sterker en daardoor durfden we ook meer te ondernemen met haar. Tijdens de eerste wandeling buiten gooide ik mijn kruk even opzij voor een foto van mij achter de kinderwagen. Ik revalideerde nog steeds van de trombose. Het ging steeds beter. Ik bleef oefenen, want ik moest en zou alleen voor Charlie kunnen zorgen.

Spelenderwijs uitdagen
Charlie startte met fysiotherapie. Eén keer in de week kwam er een fysiotherapeut bij ons thuis om oefeningen te doen met haar. Spelenderwijs werd ze uitgedaagd om andere houdingen aan te nemen. Wij kregen uitleg over hoe wij hiermee om moesten gaan.
Charlie was ons enige kindje, dus heb je geen vergelijkingsmateriaal. We wisten natuurlijk heel goed dat Charlie een aandachtspunt had bij de ontwikkeling van haar grove motoriek en in de praktijk zouden we gaan ervaren hoe dit tot uiting zou komen. Ieder leermomentje van een kind, van bijvoorbeeld van rug naar zij en weer terug, was voor Charlie een uitdaging. We daagden haar uit met speeltjes om haar te lokken om van de ene kant naar de andere kant te gaan. We deden dit zorgvuldig, want we wisten hoe belangrijk deze kleine stapjes voor haar ontwikkeling waren.

Werk was nog niet aan de orde
Ik was zo bezig met de zorg voor Charlie en mijn eigen lichamelijk herstel, dat weer gaan werken echt niet bij me opkwam. Dat was op dat moment ook nog niet aan de orde. Ik was nog steeds ziek ten gevolge van de zwangerschap en dus duurde mijn verlof nog voort en betaalde het UWV door aan mijn werkgever. We zijn wel samen met Charlie een keer naar het kantoor gegaan waar ik werkte om mijn collega’s weer te zien en even bij te praten. Ik merkte dat me dat goed deed. Ik heb altijd graag gewerkt en was ook voornemens om nog veel te blijven werken, ook al was ik moeder.

Oppasdagen voor de oma’s
Na dat bezoek merkte ik dat ik ‘dat leven’ miste. Los van dat de zorg voor Charlie intensiever was dan standaard, bestonden mijn dagen zoals bij iedere ouder van een jonge baby uit voedingen, luiers verschonen en slaapjes. Ik was veel aan huis gekluisterd. Het begon langzaam te kriebelen om me ook weer met andere dingen bezig te gaan houden. We spraken oppasdagen af met de oma’s van Charlie, die met alle liefde en plezier paraat stonden om te gaan genieten van de tijd samen met onze kleine kanjer. En ik, ik bereidde me in alle rust mentaal voor om weer aan de slag te gaan. Back to reality. Maar dan nu als werkende moeder.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast!