'Waarom keek je alsof je moest huilen, mam?'

Eindelijk is het dan zo ver, na bijna 2 jaar zwemles mag ons kereltje dan eindelijk afzwemmen voor zijn A-diploma. Een klein, zenuwachtig ventje staat aan de rand van het zwembad en steekt zijn duim op naar ons. Vol trots kijken we hoe hij met kleding en al het water is springt, op zijn buik zwemt, op zijn rug zwemt en na het uittrekken van zijn natte kleding laat zien hoe hij door het gat gaat (vreselijk dat gat, maar hij doet het gewoon!) en hoe hij kan watertrappelen. Als hij in polonaise op het 'diploma-lied' voorbij de tribune wandelt, voel ik de tranen branden achter mijn ogen. Hoe trots kan je zijn op je kind, niet te doen. Maar geen enkele andere ouder zit daar met natte ogen, dus ik slik ze weg. Wat zouden andere ouders wel niet denken...daar ga je toch niet om huilen....(ja, ik wel. Ik huil wel als ik mijn kind zie schitteren!). De kleine smurf viel het natuurlijk wel op en vraagt in de kleedkamer: 'waarom keek je alsof je moest huilen, mam?'. Ik heb hem uitgelegd dat dat komt omdat ik zo trots op hem ben. Hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op: 'oké!' en vrolijk kletst hij verder over zijn afzwemavontuur. 

We vinden het belangrijk dat hij goed kan zwemmen, dus toen hij vol enthousiasme aangaf ook zijn B-diploma te willen halen, hebben we gelijk de zwemlessen voor het B-diploma geregeld. Natuurlijk had hij sowieso zijn diploma moeten halen, maar eigen motivatie is belangrijk en proberen we altijd te stimuleren. De eerste les was gelijk al de week erna, op dezelfde zwemtijd.

Helaas was Vito de eerste zwemles ziek en moesten we hem afmelden. We hadden al verwacht dat hij ziek zou worden. Dit is zijn manier van het uiten van spanning en hij heeft veel spanning gehad voor het diplomazwemmen. Inmiddels zijn we hier wel aan gewend. Vlak voor zijn eerste schoolreis op de basisschool was hij ook ziek, vlak na zijn eerste voelbalwedstrijd ook. Dit zat er dus gewoon aan te komen.

De week erop was het dan zo ver, zijn eerste zwemles voor zijn B-diploma. We gingen na school gelijk door en ik merkte dat hij het spannend vond. Hij gaf namelijk de hele tijd aan dat hij geen zin had en dat is niks voor hem, hij vindt zwemmen altijd hartstikke leuk. De reden: het water in het grote bad is zo koud. Dat is ook wel waar, maar dat was voorheen eigenlijk nooit een ding voor hem. Uiteindelijk heeft hij het hartstikke goed gedaan, vond ik. Hijzelf dacht daar duidelijk anders over. Het was moeilijk en ze moesten allemaal nieuwe dingen doen.

De week erna: ik zie een klein stuiterend kereltje de school uit komen, vrolijk lachend met zijn vriendje loopt hij de springen en te huppelen, tot hij bij mij aan komt. Daar komen de tranen...Hij wil niet zwemmen, hij heeft hoofdpijn. Als je zag hoe hij de school uit kwam, wist je eigenlijk al gelijk dat dat niet helemaal waar was...ondanks de 'klachten' liepen we toch naar het zwembad en hebben we onderweg gekletst over de zwemles en waarom het belangrijk is dat hij gaat. Hij wilde tenslotte zelf zijn B-diploma halen en zomaar opgeven kan natuurlijk niet. 

Het omkleden werd een strijd, dus hebben we eerst even geknuffeld. Toen hij op schoot zat te snikken, kwam de aap uit de mouw. Hij vindt de lessen moeilijk, het lukt hem niet om het in 1x goed te doen en daar windt hij zich enorm over op, vandaar de hoofdpijn. Tijdens het kletsen heb ik hem zo ver gekregen om om te kleden, met dikke tranen, dat wel. Ik vroeg hem: 'toen je je eerste zwemles had, kon je toen al gelijk zwemmen?' Hij kijkt me aan en schudt zijn hoofd. 'Toen je voor het eerst ging voetballen, kon je toen gelijk scoren?'. Weer gaat het bolletje van links naar rechts heen en weer. 'Toen je voor het eerst naar school ging, kon je toen gelijk lezen en rekenen?'. 'Nee, mama' en hij kijkt me aan met een betraand gezichtje. Ik heb hem uitgelegd dat je bij zwemles (en bij de voetbaltraining en op school) bent om te leren en te oefenen en dat niemand verwacht dat je iets in 1x gelijk perfect kan uitvoeren. Alle (zwem)juffen, voetbaltrainers enzovoorts zijn er om je te helpen en om je dingen te leren. De tranen bleven komen en hij klemde zich aan me vast. Hoe moeilijk ik het ook vond, ik heb hem toch bij de zwemjuf afgeleverd, maar heb wel even kort verteld wat er aan de hand was en de juf verzekerde me dat het goed zou komen.

Ik nam plaats op de tribune, kijkend naar mijn huilende kind die toch, ondanks alle tranen en spanning, het water in sprong en waar ik in het begin een duimpje omlaag kreeg, ging het duimpje gedurende de zwemles steeds een stukje verder omhoog en uiteindelijk...kwam er een kind met een grote glimlach het bad uit. Tijdens het afdrogen moest ik hem eerst even opwarmen, want hij had het ontzettend koud. Zachtjes fluister ik in zijn oor: 'zie je dat het lukte? Ik ben enorm trots op jou'. Hij doet een stap naar achteren en kijkt me aan: 'ik eigenlijk ook wel op mezelf, maar doorzetten is soms echt wel moeilijk, hoor!' Ja lieverd, dat klopt, maar het is wel belangrijk dat je leert doorzetten als het niet vanzelf gaat. 

Voor Vito zijn de dingen tot nu best makkelijk gegaan, hij hoeft niet echt ergens enorm moeite voor te doen. Hij kan goed voetballen, zwemles ging tot dit punt ook soepel en op school gaat het hem makkelijk af. Nu heeft hij ook ervaren hoe het is als het niet vanzelf of makkelijk gaat. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het lastig vind dat hij zo streng voor zichzelf is en zulke hoge verwachtingen van zichzelf heeft. Dit is namelijk geen druk die wij hem opleggen. Het enige wat wij van hem verwachten, is dat hij het probeert en zijn best doet. Wat dan de uitkomst is, vinden wij minder belangrijk. Heel moeilijk om te zien hoe streng hij voor zichzelf is. Hopelijk heeft hij bij deze zwemles ervaren dat het niet direct perfect hoeft te zijn, dat hij foutjes mag maken en dat er ook voor hem ruimte is om te leren. Niet zo streng voor jezelf, moppie, je hebt tijd zat om te leren!