Van je vriendinnen moet je het hebben!

Vriendschappen, de een heeft grote of verschillende vriendengroepen, goeie vrienden, beste vrienden, kennis vrienden, stap-vrienden, shop-vrienden, collega vrienden,

“ik-zie-je-niet-vaak-maar-het-is-altijd-goed” vrienden, noem het maar op.
Een ander heeft aan 1 vriend/vriendin voldoende, iemand waar je altijd op kan en mag rekenen.

Ik zit daar zelf een beetje tussenin, een aantal vriendinnen, geen hele groepen maar gewoon een aantal fijne, gezellige, lieve meiden.

Afgelopen jaar, door alles wat we met Mees hebben meegemaakt is daar wel wat verschuiving ingekomen. In tijden van nood leer je je echte vrienden kennen wordt er wel eens gezegd en dat klopt best wel een beetje...

Het is ook niet niks denk ik, een vriendin die haar kind verliest. Buiten dat het voor ons verschrikkelijk, heftig, emotioneel, pittig, kut, stom en ongelofelijk moeilijk is, is dat het voor de mensen die dicht bij ons staan ook. Want hoe ga je daar nou eigenlijk mee om?

Toen Mees net in het ziekenhuis lag hadden wij geen idee wat er zich thuis, op school en onze directe omgeving afspeelde. Wij zaten zo in onze eigen bubbel, onze wereld was die weken niet groter dan Mees zijn kamer op de IC in het WKZ. We hielden iedereen die dicht bij ons stond op de hoogte via een community in Whatsapp en daarnaast hadden we korte lijnen met school. Toen Mees op 11 januari 2024 kwam te overlijden werd die bubbel verplaatst naar ons huis, ons thuis. Onze familie dicht bij ons en verder hadden we wederom geen idee, onze wereld stond letterlijk stil.

De weken na het afscheid komt dan een moment dat je beetje voor beetje die bubbel verlaat, dat je weer een stapje in de maatschappij gaat zetten, weer meer mensen gaat spreken en dan hoor je dus ook de verhalen van hoe zij die hele periode beleefd hebben.

Er is geen handleiding voor hoe je hier mee omgaat en wat voor de een werkt, werkt voor mij misschien wel niet. Dat maakt het best lastig, hoewel ik niet het gevoel heb dat mensen mij anders moeten benaderen, gebeurt dat wel. We zijn allemaal toch al snel geneigd dingen voor een ander in te vullen, vaak met de beste intenties.

Waar de een ervoor kiest mij te “laten” zijn er ook vriendinnen die ik nu juist meer zie dan voordat Mees ziek werd en kwam te overlijden en dat vind ik oprecht heel fijn!
Met je vriendinnen heb je toch weer andere gesprekken dan met familie of je man.

Dat geldt ook voor moeders van school en van vriendjes van Mees, die vanaf dag 1 hebben meegeleefd met ons. Die ons verdriet zien, maar ook te dealen hebben met hun eigen emoties en dat van hun kinderen. Sommige van hen spreek ik inmiddels zeer regelmatig en kan ik echt wel zeggen dat het vriendinnen zijn geworden. Het is fijn dat er in een tijd van rouw toch ook ruimte blijkt te zijn voor nieuwe vriendschappen.

In situaties als deze is er eigenlijk ook geen goed of fout, zelf doe ik zoveel mogelijk op gevoel, mijn wereld, onze wereld, staat nog heel vaak “stil”, tuurlijk “moeten” we soms weer meedoen in de maatschappij, maar het is veelal dat we dingen per dag, hoogstens per week bekijken. Dat maakt ook dat initiatief vanuit mij in het onderhouden van vriendschappen op een lager pitje staat, dat is nu eenmaal even zo, het komt wel weer en tot die tijd weten mijn vriendinnen mij (hopelijk) te vinden…

Heel benieuwd hoe dit bij jou is, heb je een soortgelijke situatie of juist heel andere ervaringen? Laat het hieronder weten, ik ben benieuwd.