Tweeling op komst in Curaçao: het bevalplan

Toen Nola net was overleden en ik begon met schrijven, kwam een deel van mijn boosheid en onmacht voort uit het feit dat ik gewoon écht niet wist dat het op de finishlijn nog verkeerd kon gaan.

Ik had me ingelezen in hypnobirthing, alternatieve (en medische) pijnbestrijding, en had, naar mijn idee, al niet heel veel gekke verwachtingen. Worst-case scenario: een keizersnede.

Dat de uitkomst een keizersnede werd onder algehele narcose, en dat ik wakker werd zonder enige herinnering aan de bevalling met een lege buik en een baby kilometers verderop in een ander ziekenhuis, dat ging er de eerste paar dagen niet in. Letterlijk niet. Ik zat naast Nola op de NICU terwijl mijn hoofd en lijf nog steeds dachten dat ze in mijn buik zat.

Ik schreef over hoe we ver van de realiteit waren afgedwaald. Met social media als referentiekader, waar (vlak na de geboorte van Nola) ik onder andere Rens Kroes voorbij zag komen met een ogenschijnlijke droombevalling met houtkachels, in bad en wierrook.

En ja, EMDR heeft de rauwe randjes eraf gehaald en ik kan prima iemand aanhoren na de bevalling en ben ik ook oprecht geïnteresseerd. Maar niet te diep of te lang bij stil staan.

Zelfs de bevalling van Vive, waar ik mega positief op terugkijk (24 uur lang inleiden en uiteindelijk een keizersnede, maar wat een feestje dat ik alles bewust mocht en kon meemaken en er geen moment van paniek is geweest), zal ik niet uit mezelf als onderwerp op tafel gooien (behalve oppervlakkig en heel feitelijk). Heb je wel eens op een verjaardag gestaan waar de vrouwen zich bij elkaar verzamelen en de mannen aan de andere kant?

Misschien is het je niet opgevallen, maar als er ook maar één zwangere bij staat of kleine kinderen, dan kun je er vergif op innemen dat het binnen 10 seconden wel gaat over bevallingen, baby's of aanverwante onderwerpen. Voor mij ook de reden waarom ik me soms liever bij de mannen voeg dan in het vrouwenhoekje. Dat is denk ik leven met trauma? Als het gebeurt, dan sla ik mezelf er wel doorheen. Maar het blijft onveilig voelen en liever ontwijk ik het.

Maar goed, ik ben aan het afdwalen, want ik wilde het juist lekker luchtig houden ;)

Bij de stap naar Curaçao wisten we al dat het een geplande keizersnede zou worden (ook bij één kind).

Toen ik een week of 20 ver was en 's avonds in bed een vlog lag te kijken van een influencer (sinds een jaartje woonachtig op Curaçao), die haar eerste baby hier verwachtte en toch een keizersnede moest krijgen omdat haar baby niet in hoofdligging lag, sloeg de paniek toe. Wat zij beschreef en vertelde maakte dat ik echt dacht (yes, again): we moeten naar huis...!

Ze deed het klinken alsof ze 's nachts aan haar lot werd overgelaten, de zusters haar niet wilden helpen en het echt de hel op aarde was. En ik snap het... Als je verwachting die bad bevalling thuis is bij kaarslicht, dan is het inderdaad wel even andere koek.

Ik neem je even mee in wat feitelijkheden rondom bevallen en mijn ervaringen so far met de medische zorg op Curaçao:

• Curaçao is een arm eiland. Waar we in Nederland klagen over de zorg en te weinig zorgpersoneel, dat is allemaal nog een luxeprobleem vergeleken met hier. Niet dat er dus maar 2 mensen aanwezig zijn op de OK bij je keizersnede, maar het kan wel wat andere consequenties hebben zoals:
• Indien de keizersnede buiten kantooruren moet plaatsvinden (omdat mijn vliezen al ineens zouden breken), dan kan Farley er in principe niet bij zijn.

Ja... Slik... dat is wel even schakelen. In ons geval ben ik er ondertussen echt wel van overtuigd dat ze er alles aan zullen doen om hem erbij te laten zijn, maar: een extra persoon op de OK betekent óók een extra paar ogen (verlos/verpleegkundige) aanwezig. Want stel dat de hel ineens losbreekt, dan moet er iemand van de medische staf zich ook over Farley kunnen ontfermen.

Het is dus geen onwil, het is echt het gebrek aan personeel, zeker buiten kantooruren.

• Mother assisted sectio's, geboorte fotografie, zet het maar uit je hoofd. Toen ik voorzichtig polste bij mijn gynaecoloog of geboortefotografie een optie zou zijn, voelde ik me alsof ik als Kim K. voorstelde om met een hele cameraploeg de OK op te komen voor opnames van Keeping Up with the Kardashians... Reden: dezelfde als hierboven: extra persoon op de OK betekent ook een extra persoon aan zorgpersoneel.
• Het ziekenhuis op Curaçao is een jaar of 4 geleden compleet nieuw gebouwd. Ik weet niet of ik in het oude ziekenhuis had willen bevallen, maar het nieuwe ziekenhuis is hartstikke nieuw en modern. Zeker de kinderafdeling/verloskamers zijn echt vergelijkbaar met Nederland. (Ja, ook een NICU en ze doen koeltherapie in geval van zuurstoftekort).
• Cultuur: Curaçao kent een andere cultuur. Zo is borstvoeding veel minder gebruikelijk en gaan veel van de baby's 's nachts naar de babykamer zodat moeder kan slapen.

Er zijn bijna geen eenpersoonskamers (die worden bewaard voor de heftige gevallen of moeders met baby's die komen te overlijden). Verder zijn het vierpersoonskamers en lig je dus eigenlijk altijd wel met andere vrouwen op een kamer (behalve de verloskamers zelf waar de baby's worden geboren natuurlijk).

• Na de geboorte blijven de baby's niet bij mij en gaat Farley met ze naar de afdeling (een soort voormalige voorraadkast die is leeggeruimd met een oncomfortabele stoel ;)). Pas als ik ben dichtgemaakt, ga ik ook naar de afdeling en worden we weer als gezin herenigd (1-2 uur later). Geen golden hour voor mij dus.
• Papa's zitten vast aan bezoekuren. Dat betekent dat Farley misschien een uur nadat we allemaal bij elkaar zijn alweer wordt uitgezwaaid en 's avonds weer 3 uurtjes langs mag komen.

Na het kijken van de vlog zag ik het scenario voor me dat 's nachts de tweeling werd weggehaald of dat niemand me zou helpen met borstvoeding of verschonen. Met één kindje oké... Maar met twee?!

De paniek sloeg me toe. Ondertussen zijn we weer een paar weken verder en hebben we al onze zorgen kunnen bespreken, een rondleiding op de afdeling gehad en zijn we er best relaxt onder.

Ja, het is anders dan in Nederland. Maar we zijn eigenlijk gewoon best wel "verwend" met alles wat er kan in Nederland en daardoor denk ik ook dat de kans op teleurstelling gewoon nog veel groter is.

De zusters en eigenlijk iedereen die we hebben gesproken zijn superlief en ze zijn echt wel bezig om bepaalde veranderingen, zoals ouderparticipatie of afwijken van bezoekuren voor vaders, door te voeren. Maar het blijft een traditionelere cultuur waar met man en macht wordt gewerkt om de zorg zo goed mogelijk te maken ondanks het echte tekort aan personeel.

Dus het is een kwestie van verwachtingen bijstellen en accepteren dat Curaçao echt een ander land is dan Nederland. En natuurlijk kan het zijn dat je net in de nacht een zuster treft die er wel wat van vindt dat jij, als witte moeder uit Nederland, zo nodig je kind(eren) bij je wilt houden in plaats van naar de babykamer en daardoor wat nors tegen je doet. Maar ja, een zuurpruim kun je ook net in Nederland treffen...

Ander grappig verschil: De verwachting is ook dat ik, bij de geplande datum, de dag van tevoren al naar het ziekenhuis kom en wordt opgenomen.

De reden? De meeste vrouwen op het eiland moeten met de bus komen. Als jouw keizersnede 's ochtends op de planning staat en je moet helemaal vanaf Westpunt komen of de bus heeft een lekke band... loopt de hele planning in de soep.

Ik geloof echt dat ook hier de mensen in de zorg het beste met je voorhebben. Alleen lopen ze op bepaalde vlakken een paar jaar achter ten opzichte van Nederland en blijft het een ander land en een andere cultuur.

Vandaag 36 weken... Wanneer denk jij dat ze geboren worden?

(oude foto, week of 27 zwanger)