Trowback, een jaar geleden

Trowback

Een jaar geleden…

Een jaar geleden werd Mees plotseling ziek, heel ziek, met als gevolg een IC opname.
Strijden, onzekerheid, vechten en heel veel hoop hadden we.
Daarna gebeurde het meest erge wat je als ouders kan overkomen…

In mijn eerste 11 blogs heb je kunnen lezen wat er in die 5 weken met Mees is gebeurd en vertel ik ons verhaal.

Nu zijn we een jaar verder… een jaar. Voor mijn gevoel is het allemaal vorige week gebeurd, misschien vorige maand, maar een jaar geleden? Zo voelt het zeker niet.

Tijd is een raar iets. Enerzijds vliegen de dagen, weken en maanden voorbij, anderzijds zie je elk uur op de klok verschijnen. Ongrijpbaar en abstract.

Als je mij vraagt “Wat hebben jullie afgelopen jaar allemaal gedaan?”
dan weet ik ergens dat we echt wel stappen hebben gezet, maar welke precies?
Dan moet ik echt goed nadenken, afgelopen jaar voelt beetje als in een waas aan mij voorbijgegaan.

De focus lag afgelopen maanden en ligt eigenlijk nog steeds vooral op ons als gezin, en het rouwproces wat erbij komt kijken…Daarbinnen kijken we wat er lukt, wat er kan en wat goed voelt. Dat betekent dat soms dingen wel lukken, maar soms ook niet.

“Vroeger” zou ik me dan druk hebben gemaakt over wat anderen ervan zouden vinden als we bijvoorbeeld een afspraak af zeiden omdat het echt even te veel was. Dan gingen we dus toch, vol over de grenzen van de kinderen en onze eigen grenzen heen en dan dagen erna nog achter de feiten aanlopen.

Nu niet meer, onze prioriteiten zijn verschoven en we weten wat écht telt.
Dus lukt het niet, is het moeilijk, moet het uit onze tenen komen, zijn we moe, willen we gewoon heel graag thuis zijn, dan geven we daaraantoe. En dat wat echt telt, daar doen we ook écht ons best voor, zoals voor Juul. Zij is onze drijfveer, de reden dat dingen toch lukken, we het in ieder geval proberen, we vallen maar ook weer opstaan.

Deze maanden, december en januari gaan we terug in de tijd, we herbeleven de hele periode op de IC weer en ook onze omgeving gaat terug naar die tijd.
We krijgen veel de vraag hoe het gaat, het is fijn en lief dat mensen zo om ons en aan Mees denken.
Daarnaast is het ook lastig, moeilijk, verdrietig en alles wat er nog meer bij komt kijken. Ik kan niet echt zeggen dat het goed gaat, maar er zijn ook dagen dat het niet slecht gaat. Soms heb ik echt een kutdag en moet het uit m’n tenen komen, soms gaat het iets makkelijker en antwoord ik op die veel gestelde vraag “mwah” of “het gaat wel” of “we doen ons best”

En eigenlijk is dat niet anders dan de afgelopen maanden. We missen Mees elke dag een beetje meer, een feestdag maakt daar geen verschil in, alleen de focus van onze omgeving is rondom deze dagen anders waardoor ook bij ons alle emoties hoger zitten, je meer uit balans raakt, dagen herbeleeft en met je neus op de pijnlijke feiten wordt gedrukt.

Voor de komende feestdagen zou ik dan ook willen zeggen, focus je op wat echt belangrijk is, houd je dierbare stevig vast, nee zeggen tegen een ander is vaak ja zeggen tegen jezelf en je gezin.
Geniet waar het kan en heb het fijn!

Liefs Simone