Tijd voor jezelf

Afgelopen zomer zaten we op de veranda van ons vakantiehuis toen mijn vriend zei; waarom ga je dit najaar niet een paar dagen alleen weg. Ik had net gezegd dat er op werkgebied steeds een paar taken bleven liggen waar ik maar niet aan toe kwam, maar die ik wel heel graag wilde doen. Mijn werk voor klanten geef ik altijd voorrang en daarnaast geef ik graag de prioriteit aan ons gezin. Ik en mijn plannen schieten er daardoor weleens bij in. Maar, ik besloot zijn advies ter harte te nemen en zo had ik drie dagen voor mezelf en mijn bedrijf.

In mijn eentje

“Ga je helemaal alleen”, was een veelgestelde vraag. Maar ook reacties als: “wat heerlijk zeg, dat zou ik ook best willen, maar dat durf ik niet”. Van dat laatste had ik geen last. Ik kan goed alleen zijn en ben al vaker in mijn eentje op pad geweest. Alleen, belangrijk detail – ik was toen nog geen moeder. De overige groep legde ik uit dat ik dit keer inderdaad alleen ging en dat dat voor mij juist fijn is. Even niet praten, geen rekening houden met, niet ‘aan’ staan en in alle rust even de tijd voor mezelf en de klussen waar ik maar niet aan toe kom. Toch voelde ik me door deze vraag ook wat wiebelig worden.

Want ja, is het eigenlijk niet raar dat ik zonder mijn gezin wegga? Ga ik hun alleen laten om te werken en even met mezelf te zijn? Meerdere keren moest ik het mezelf ook uitleggen, ondanks dat dit iets was wat ik heel graag wilde. Sowieso om het eens te ervaren. Want ook al ben ik mama, ik ben ook nog steeds 'Anneke'. Dus daar ging ik.

Mom guilt

Ik had een fijn hotel geboekt. Eentje waar ik en mijn vriend al vaker samen waren geweest, dus de plek en de omgeving kende ik. Elke keer als ik daar uit de auto stap dwarrelt er een enorme rust over me heen. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken waar ik mijn dagen door wilde gaan brengen. ’s Ochtends bij het inpakken van mijn koffer overviel het me weer. “Je kunt ook gewoon thuisblijven”, zei het stemmetje. Wat is dat toch, dat soort van schuldgevoel? ‘Mom guilt’ blijkbaar. Ik had er weleens van gehoord, maar vond het vooral een hippe term die nergens op sloeg. Oké, daar kom ik dus op terug.

Hoe dichter ik bij mijn hotel kwam, hoe meer ik me kon ontspannen. En toen mijn auto eenmaal stond geparkeerd vond ik het een heel goed plan van mezelf. Wat een fijne plek! En wat een rijkdom dat ik hier even een paar dagen mag zijn. Ik genoot van mijn prachtige hotelkamer, installeerde mijn laptop, maakte een wandeling door het prachtige natuurgebied waarin het hotel ligt en bestelde eten voor op mijn kamer. Dit was een goede keuze. 

Opladen van alleen zijn

Of ik het thuisfront miste? Ja, echt wel. Maar die twee redden zich prima een paar dagen zonder mij en doordat we kunnen bellen en ‘FaceTimen’ voelden ze ook niet heel ver weg. Liggend in bad besefte ik me dat ik sinds de komst van onze zoon niet meer alleen was geweest. Nooit meer. Weleens dat mijn vriend er een avond of paar dagen niet was, maar dan bleef ik samen met Pep. En begrijp me niet verkeerd, het samenzijn met Pep vind ik heerlijk. Dat is het niet. Het was meer dat ik besefte dat soms even helemaal alleen zijn iets is dat bij mij past. Dat het iets is waar ik van oplaad. 

In deze dagen ervaarde ik even geen tijd en dat was voor mij het grootste pluspunt. Ik heb het er dus flink van genomen. Op mijn gemak ontbijten, wandelen, in bad liggen, uitgebreid douchen, werken wanneer ik dat wilde. Dat laatste was heel prettig, want mijn to do lijst van lang uitgestelde taken was daardoor ook afgevinkt. En het belangrijkste, ik voelde me opgeladen, energiek en had heel veel zin om weer naar huis te gaan.

En dat schuldgevoel, dat was soms toch heel even aanwezig. Ik denk dus dat ik schuldig heb genoten.