‘ super trots ben ik dan als andere mensen ook haar stem horen en haar zien lachen’

“Zo’n vrolijk lief grappig en gezellig meisje als dat jij thuis bent, zo stil en verlegen en terug getrokken ben jij als je de voordeur uitstapt..nieuwsgierig naar het onbekende zo spannend waar je heen zal gaan..”

Toen ik zwanger was van onze Livy stond mijn zwangerschap in het teken van pijn en ziekenhuis in en uit..

In mijn 2e trimester brak de Corona uit in ons land en merkte ik als ik weer een ziekenhuis opname had dat de regeltjes ook aangescherpt werden en hoe verder in de zwangerschap hoe strenger ze werden…

Zo gezellig en fijn de bezoek uren waren zo stil werden ze later in mijn zwangerschap..

op een gegeven moment mochten onze 3 jongens niet meer in het ziekenhuis zodra ik weer opgenomen was..

Melvin was de enige die mij nog mocht bezoeken..

De bevalling werd ook spannend niet alleen gezien hoe onze kleine Livy te wereld zou komen maar ook of ik de bevalling samen met Melvin of zonder hem moest doen..

gelukkig mocht hij na een test en geen klachten bij de bevalling zijn..

En toen was het stil, ik was bevallen van ons kleine meisje.. wat waren we gelukkig en wat was ze mooi lief klein en schattig we kwamen ogen te kort..

Der broers zaten thuis inspanning want hoe zag ze er uit hoe heet ze? Want zij mochten niet in het ziekenhuis komen zij mochten haar pas zien als we thuis waren..

Livy had een iets wat moeilijke start dronk slecht en kon zich ook niet goed warm houden.. na een aantal uren moesten we dan toch maar snel het ziekenhuis verlaten, vanwege Corona was dat het verstandigst en we moesten livy thuis goed warm houden maar daar zou de kraamhulp ons wel bij helpen..

nou daar gingen we 4uurtjes na een bevalling thuis op de bank, even een baby gekregen..

Thuis stonden de jongens op de stoep al op hun zusje te wachten..

Wat waren ze trots en blij en wat was ze klein en schattig..

Zo begon haar eerste contact met haar broers, daarna volgende er wat raamvisite en stiekem Sons wat kraamvisite maar wat was het een trieste sneue begin van een kraamtijd..

Gelukkig was dit ons 4e kindje dacht ik altijd maar en niet ons 1e kindje en hebben wij al mooie kraamtijden mogen meemaken van de jongens..

maar nu Livy ouder word en steeds meer duidelijker gaat ontwikkelen zien wij wel dat Livy echt een Corona baby was..

ze is in april 2020 geboren midden in de tijd van de strenge regels.

Toen Livy een aantal maanden was mochten we weer naar buiten, we mochten weer.

eindelijk mochten wij jou laten zien aan iedereen.. de kraamvisite kwam ook ineens weer opgang want er mocht weer..

aantal maanden later was het weer voorbij want de Corona regels werden weer aangescherpt en daar zaten we weer..

Het contact werd weer minder voor Livy ook omdat we vanwege haar weerstand voorzichtig waren misschien soms iets te maar ja het is 1 van je kostbaarste bezitten daar ben je voorzichtig mee..

Nu merken we dat Livy veel contacten heeft gemist..

Vroeger bij de jongens in hun kraamtijd gingen ze van arm naar arm en wenden zij snel aan Allerlei gezichten en geluiden en omgevingen..

Naarmate dat Livy ouder werd en mee ging in het circus van ons leven, geloof me het is precies zoals ik het zeg met 3 jongens moest ons meisje daar ook in mee gaan..

Ondanks dat we veel rekening hielden met haar moest ze ook onder de mensen komen..

En al snel merkte we dat ons kleine lieve gezellige grappige meisje buiten de deur compleet veranderde in een stil verlegen terug getrokken niet heel sociaal meisje..

En logisch Hey hallo je bent 1 of 2 jaar en ineens zie je allemaal onbekende gezichten en gaan ze allemaal tegen je praten en zeggen dat je een mooie jas aan hebt of dat je haartjes mooi zitten..

uhuhh dacht Livy altijd en was ze blij met de dikke benen van haar mama om zich daar achter te verstoppen of moest ik haar altijd maar gelijk optillen want dan voelde zij zich veilig en kon zij zich verstoppen in mijn nek..

Inmiddels is Livy nu 2,5 geweest en gaat zij naar het MKD het medisch kinderdagverblijf waar zij in een groep zit met een eigen persoonlijk problematiek.. Livy groeit al vanaf haar geboorte slecht eigenlijk heel erg slecht..

Omdat ze heel slecht eet, ja naja dan groei je ook slecht.. maar dat is niet de enige reden dat ze naar het MKD gaat ook haar sociale gedeelte Livy laat niet veel mensen toe in haar wereld, 1 vriendin van ons dat is ook echt haar vriendin maar als Livy haar eventjes niet meer gezien heeft moet ze daar ook weer even aan wennen bij het weer zien.. na een paar minuten is het wel weer goed.. maar ook in het begin bij het zien van haar opa en oma’s daar heeft ze dan even tijd bij nodig om los te komen en dat vinden wij helemaal niet erg, maar toch voel je soms van bepaalde mensen dat zij geen moeite willen nemen om Livy haar tijd te geven.. waardoor dat livy vaak bang is dicht klapt en veiligheid bij ons opzoekt door middel van dat wij haar op moeten tillen en dat ze haar knuffeltje genaamd ‘baby’ bij haar wilt hebben..

Het is vaak lastig want kon iedereen onze Livy maar zien zoals wij haar kennen..

Ze is nu 2,5 maar ze praat al als een meisje van 4 ze is zo goed en duidelijk met het uitspreken van haar zinnen.. je kan echt met haar praten, en lachen ze maakt ook echt super leuke grapjes.. ze is echt een klein dondersteentje.. maar gelukkig kunnen mensen dat ook wel aan haar gezichtje zien..

haar blik zegt heel vaak al genoeg..

maar dat heeft ze niet van een vreemde hoor ik dan weer..

Naar het schooltje waar Livy heen gaat speelt Liv eigenlijk vaak alleen zij zit met nog 1 meisje in haar groep maar het leeftijdsverschil is net te groot dat meisje is 1,5jaar en speelt dan toch net anders, vaak speelt ze buiten met een andere klas met kindjes boven de 3 tot 4 jaar en daar zie je ook dat Livy niet praat, zij laat met haar manieren, gevoel en gebaren duidelijk zien wat ze wel of niet wilt.. ook best knap.. terwijl wij weten dat ze echt goed kan communiceren is het wel vervelend om te zien dat ze het gewoon echt niet durft..

Inmiddels heeft ze al een aantal weken goed haar plekje gevonden in de klas..

Ze praat tegen haar juffies en durft ze ook haar emoties te laten zien..

super trots ben ik dan als andere mensen ook haar stem horen en haar zien lachen..

Waar haar angst, verlegenheid, onzekerheid hoe je ook noemen wilt vandaan komt wij weten het ook niet.

gelukkig zitten we in een bepaalt traject en zijn we er mee bezig..

Soms denk ik wel eens is Liv ook niet een meisje net als haar 1 na oudste broer die een vorm van ASS (autisme) heeft.. want JayJay moest ook altijd weten van te voren waar we heen gingen en wie er waren en wat we gingen doen.. en had ook een klein beperkt groepje mensen die hij toe liet en waar hij zich veilig bij voelde..

we zien t wel, voorlopig is het voor Liv belangrijk dat zij zich zelf kan zijn en veilig en vertrouwd voelt in haar eigen huis.. en buitenshuis komt nog wel daar zijn we mee bezig en daar heb ik de volste vertrouwen in.. 

Lees ook: Morgen word je 1jaar!